مرمت طبقات اول و دوم بنای زیگورات چغازنبیل به پایان رسید

به گزارش ایلنا، علیرضا رازقی گفت: اقدامات اجرایی این پروژه که با برپایی کارگاه حفاظت و مرمت، تامین مواد و مصالح بهینه و نیروهای مورد نیاز از شهریور ماه سالجاری آغاز شده بود به تازگی پایان یافته است.

وی همچنین مرمت و اجرای اندود حفاظتی قسمت‌هایی از حصار درونی، میانی و همچنین دروازه‌های ورودی معبد را که در اثر بارندگیهای ماه‌های گذشته آسیب دیده بودند را از جمله اقدامات صورت گرفته سالجاری در این بنا عنوان کرد.

پاکسازی سطوح زیگورات، آماده کردن آن‌ها جهت اندود مجدد در جبهه‌های شمالی، شمال شرقی و جنوب غربی، اصلاح شیب بندی سطوح جهت تسریع و تسهیل حرکت آب‌های سطحی، مرمت و احداث ماهیچه‌های خشتی – کاهگلی در لبه‌های طبقات و سطوح به منظور جلوگیری از سرریزآب‌های سطحی بر روی دیواره‌ها، پر کردن شیارهای موجود در بدنه اتاق‌های ضلع جنوب غربی که در زمان گریشمن حفاری شده‌اند و.... از دیگر اقدامات مرمتی در این اثر جهانی است.

به گزارش روابط عمومی معاونت میراث فرهنگی، این بنای تاریخی شاهد منحصر به فرد و استثنایی از فرهنگ و سنت تمدن ایلامی، شاهدی از اعتقادات ایلامیان به عنوان یک از قدیمی‌ترین گروه‌های بومی ناپدید شده ایران و نمونه برجسته از فضاهای شهری با طراحی ایلامی است.

 محوطه چغازنبیل، شامل بقایای یک شهر و اجتماع بزرگ مربوط به دوران ایلام میانه (حدود قرن چهارده پیش از میلاد) بوده که از تپه‌های متعددی تشکیل شده است. شهر در اواخر سده چهاردهم پیش از میلاد تخریب و طی آن بخشهایی از بنا‌ها بر اثر آتش‌سوزی نابود شد. این محوطه که در دوره محدودی مسکونی بود، پس از ویرانی هیچگاه رونق قبلی را بدست نیاورد و فقط سکونت‌های کوچک و استقرارهایی موقتی در دورانهای متأخر‌تر پارتی و ساسانی در آن ایجاد شد. عملیات کاوش محوطه، با نمایان شدن یک طاق آجری هنگام ساخت جاده شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه، در سال۱۳۴۴ خورشیدی به سرپرستی دکتر عزت‌الله نگهبان آغاز شد و تا سال۱۳۵۷ ادامه یافت. در این مدت با انجام چهارده فصل کاوش مداوم، آثار معماری ارزشمندی بدست آمد. هم اکنون نیز برای شناخت بیشتر و بهتر تاریخ و تمدن ایلام، عملیات کاوش با استفاده از سیستم‌های جدید (مانند ژئوفیزیک) در این محوطه در حال انجام است. آثار معماری مکشوفه در این محوطه شامل مجموعه آرامگاه‌ها و چند مجموعه بزرگ دیگر است. این اثر تاریخی به همراه تخت جمشید و میدان نقش جهان به همت زنده یاد دکتر شهریار عدل در ۴ آبان ماه ۱۳۵۸ در فهرست میراث جهانی قرار گرفت.