سرانه فضای سبز تبریز در حد فاجعه

به گزارش خبرنگار ایلنا از تبریز، طبق تعریف جامع شهرسازی و مدیریت شهری «فضای سبز، بخشی از محیط شهری تحت پوشش درختان، گل‌ها، چمن‌ها و سایر گیاهان است که براساس نظارت و مدیریت انسان، احداث، حفظ و نگهداری می‌شود»،سرانه فضای سبز نیز میانگین سهمی است که  به هر شهروند اختصاص می‌باید.

 سازمان ملل متحد در مطالعات زیست اقلیمی انسانی (بیوکلیماتیک) خود، سرانه «20 تا 25 مترمربع» را به عنوان شاخص جهانی فضای سبز اعلام کرده‌است.

این شاخص در کشورمان براساس مطالعات وزارت راه‌وشهرسازی، بین «7 تا 12 مترمربع» است. بخشی از این فاصله چشمگیر، به خاطر اقلیم خشک ایران است و بخشی دیگر نیز به سوء‌مدیریت‌ها، تصمیمات نادرست مدیران شهری و البته تخلفات شهرسازی بر‌می‌گردد.

اما فضای سبز تبریز امروز   باتوجه به آنچه در سال‌های اخیر دیده و شنیده‌ایم چنگی به دل نمی‌زند و به نوعی در خور نام «باغ شهر تبریز» نیست.

 تبریز که امروزه از نظر عمرانی در حال پیشرفت است از نبود فضای سبز و پارک‌های محله‌ای بسیار در مشکل قرار گرفته و این امر نیز سبب نارضایتی ساکنین محلات شده است.

متاسفانه عدم وجود فضای سبز کافی در سطح شهر و عدم توجه برخی واحدهای آلاینده هوا به ایجاد و گسترش فضای سبز تبریز را به یکی از آلوده‌ترین شهرهای ایران از نظر آب و هوایی تبدیل کرده است.

عدم نظارت درست به واحدهای آلاینده محیط زیست و عدم اهتمام مسئولان مربوط در این موضوع تبریز را از نظر زیست محیطی دچار مشکلات زیادی کرده است و نباید فراموش شود که  در بین دنیای مکانیکی درختان ریه های شهر بوده و برای سلامت روح و جسم شهروندان ضروری است.

در بررسی دلایل درخت‌زدایی از شهر، نباید از تصمیم‌سازی‌های حوزه عمران و توسعه شهری غافل شویم.

تصمیماتی که «پیوست مردمی» در آن، عملاً جایی ندارد. طرح‌هایی که عمدتاً در جلساتی اتخاذ می‌شود که برآوردهای مالی و محاسبات فنی و عمرانی، بر چشم‌انداز اجتماعی و فرهنگی پروژه می‌چربد.

 در دو دهه گذشته، درختان شهر، قربانیان نخست پروژه‌های مسیرگشایی و تقاطع‌های غیرهمسطح و اصلاحات ترافیکی بوده‌اند.

«سرانه فضای سبز تبریز» از معماهای حل نشده و قدیمی شهر تبریز است که طبق قانون پایستگی بدون افزایش از مدیری به مدیری دیگر می‌رسد که امیدواریم روزی برطرف شود.