ابرو، ماه، خورشید و فلک در کارند تا هفت تپه تعطیل شود

به گزارش ایلنا به نقل از رسانه‌ها، این روزها کارگران هفت‌تپه با چنگ و دندان در تلاش‌اند تا این مجموعه را زنده نگه دارند، با بالاترین راندمان تولید کنند و سودآوری را به حداکثر برسانند. در کنار آن‌ها، مدیران و متخصصان نیز از حداقل امکانات و منابع، با درایت و نوآوری، بهترین استفاده را می‌کنند تا ماشین‌آلات و تجهیزات این مجموعه عظیم از حرکت باز نماند.

اما هر چقدر هم تلاش کنند، برخی مسائل از اختیارشان خارج است. گاه باید چشم‌انتظار رحمت الهی ماند، و گاه به کمک‌هایی از خارج مجموعه امید بست.

بحران آب، سوخت و سایه‌ای از توطئه

همگان می‌دانند که کشور در شرایط خشکسالی قرار دارد، اما چرا علاوه بر کمبود آب، تأمین سوخت این مجموعه نیز ناگهان دچار اختلال می‌شود؟ مگر نه اینکه ایران یکی از غنی‌ترین کشورهای جهان از نظر منابع نفت و گاز است؟ این موضوع، گمانه‌زنی‌هایی را درباره دست‌های پشت پرده و برنامه‌ای برای توقف هفت‌تپه در دعوای واگذاری و خلع ید از بخش خصوصی تقویت می‌کند.

به قول حافظ:

«ابرو، ماه، خورشید و فلک در کارند»

«تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری»

جهان در کار است تا انسان روزی خود را به دست آورد، اما گویی در هفت‌تپه، کسانی به عمد مانع این تلاش‌اند و مسیر را سد می‌کنند.

هفت دهه حق‌آبه، اما امروز در بحران

بیش از ۷۰ سال است که هفت‌تپه دارای حق‌آبه بوده، اما حالا این حق را از آن گرفته‌اند، بی‌آنکه به سرنوشت ۵ هزار خانوار، چند شهرستان و یک استان که حیات اقتصادی‌شان به این مجموعه وابسته است، توجهی شود.

شرکت توسعه نیشکر خوزستان در این بحران نه راه پس دارد، نه راه پیش. اگر بخواهد مصرف آب را کاهش دهد، باید هزینه‌های هنگفتی را متحمل شود، که این امر نیازمند یک واگذاری قطعی و سرمایه‌گذاری بلندمدت برای نوسازی زیرساخت‌ها، تغییر روش‌های آبیاری، اصلاح مصرف انرژی و سایر اقدامات ضروری است.

فرصت اندک برای نجات محصول

اکنون زمان تصمیم‌گیری‌های فوری و قاطع است. همه مدیران هفت‌تپه، توسعه نیشکر، مسئولان محلی، استانی و کشوری باید پای کار باشند تا در کوتاه‌ترین زمان ممکن، محصول در حال تلف هفت‌تپه را نجات دهند. در غیر این صورت، گمانه‌زنی‌ها درباره عامدانه بودن این بحران و سناریوی نابودی این مجموعه، هر روز تقویت خواهد شد.

آیا قرار است هفت‌تپه به سرنوشت تلخ سایر صنایع از پا افتاده کشور دچار شود، یا هنوز امیدی برای احیای آن باقی است؟

یادداشت از : مهدی آل کثیر