معضل زباله‌های سراوان یک فاجعه سی ساله و ملی است/ توسعه نیاز کلانشهر رشت

به گزارش ایلنا از رشت، در مسیر رونق و پویایی کلانشهر رشت بدون تردید باید همه جانبه به مسایل شهر و شهرنشینی پرداخت. همه شهرها در این مسیر به لحاظ مدیریتی با چالش‌هایی مواجه خواهند شد، که بدون تأمل و با شتاب زدگی سیاسی و فکری این چالش‌ها رفع نخواهند شد.

اگر در مسیر توسعه، رشد فکری صورت نگیرد و تنها تک بعدی به مسایل نگاه کنیم مسیر شکوفایی و رشد اقتصادی، فرهنگی با سنگ ریزه های پس ماندگی فکری ناهموار می شود. برای دستیابی به توسعه و ایجاد اشتغال پایدارشهری باید شهر توسعه پیدا کند و زیرساخت شهری بدون رشد فکری امکان پذیر نیست.

حال با این سئوال مواجه هستیم که آیا سرمایه گذاری در یک حوزه توسعه و مدیریت شهری، منافاتی با دیگر حوزه ها دارد؟

متاسفانه احداث پیاده راه رشت دستخوش نگاه‌های تک بعدی شد و در این مسیر با هجمه‌ای از انتقادها و کم لطفی ها روبرو شد.

اگر افق دیدمان را گسترش دهیم و همه جانبه این موضوع را بنگریم در می یابیم که قدمی مثبت در جهت ارتقای سطح گردشگری رشت و جلوه ای از توجه به بافت مرکزی شهر است که می تواند محل تلاقی افکار فرهنگی، هنری، اجتماعی وسیاسی باشد.

یک شهر عزت و غرور می خواهد، اقتصاد می خواهد وبه نفس کشیدن در هوای اشتیاق و همدلی نیاز دارد و دستی که پنجره های بسته ی انزوا را رو به مشارکت بگشاید.

برخی، حوزه های مختلف شهری و اجرایی شدن پروژه های مختلف در حوزه های مدیریت شهری را با یکدیگر مقایسه می کنند!!!

یکی از این مقایسه ها حوزه ی محیط زیست و سلامت شهری است که بدون تردید باید گفت هوا، آب و خاک برای بقای ما نیاز است و در اینکه معضلی مانند پسماندها، حفظ این عناصر حیاتی را با چالش مواجه می کنند شکی نیست، اما مقایسه ی پیشرفت اجرایی حوزه های مختلف شهری کاری عبث است.

بدون تردید برای رفع معضل آلودگی محیط زیست باید تلاش کرد اما رفع این معضل منافاتی در توجه و توسعه در حوزه های دیگر شهری واستانی ندارد.

همانگونه که برای احداث پیاده راه بودجه ای در نظر گرفته شد، برای حفظ محیط زیست سالم و سلامت شهری و محدود کردن آسیب های زیست محیطی پسماندها بودجه ای در حدود 300 میلیارد تومان پیش بینی شده که در فوریت اجرایی شهرداری و اداره ی پسماند رشت قرار دارد.

اگر خواستار توسعه همه جانبه شهری و اشتغال پایدار ومخصوصاً اقتصاد پویا و برون رفت از فقرشهری در ابعاد گوناگون هستیم، باید توجه به زیرساخت‌ها را راس امور قرار دهیم که امروزه تیم مدیریت شهری رشت با تمام توان و تخصص در حال پیاده سازی این مدل توسعه ای است و همگان برای تقویت و شتاب مسیر توسعه بایدبه مدیران بومی و دلسوز خود کمک کرده و حتی المقدور با جوسازی‌های بی‌مورد خللی در آسایش و حقوق شهروندان، که داشتن شهری توسعه‌یافته در حوزه‌های گوناگون رفاهی است به وجود نیاورند.   

حال چنانچه به سبقه ی تاریخی سراوان و پسماند شهری در این محل بنگریم، در می‌یابیم که سراوان در 30 سال گذشته که برای اولین بار محل دفن زباله معرفی شد، تاکنون این بار را به دوش کشیده و بیماری (انباشت زباله) سال هاست مزمن گشته است.

در سال هایی که گذشت سراون ناله هایی از درد انباشت زباله سر می داد و در همان زمان گوشه گوشه ی شهر فریاد مهجوری سر می داد، که شنیده نشد.

چرا آن روزها را از یاد برده ایم؟ و اکنون که قدم هایی در جهت باز گرداندن شکوه شهر و نفس کشیدن در هوای همدلی و مشارکت برداشته شده، برخی به دنبال تضعیف مدیریت شهری کلانشهر رشت در معضل انباشت بیش از سه دهه ای زباله های سراوان هستند که اگر خوشبینانه این هجمه ها را مغرضانه نپنداریم، باید گفت که قیاس مع الفارق است.

ناله های سراوان شنیده شده و باید رسیدگی شود اما در کنار مشارکت مردم، نهادها وسازمان های زیربط و با نگاه معضل استانی و کشوری امکان پذیرتر است و نه فقط شهری.

در بندهایی از اصل 50 قانون اساسی کشور با صراحت نام سازمان­‌های در جهت مدیریت پسماند شهری ذکر شده که خود نمایانگر مهم بودن مدیریت پسماند با مشارکت سازمان­‌های دیگر کشور در کنار شهرداری‌هاست.

بدون شک یکی از مهمترین سازمان های حمایتی در این راستا سازمان حفاظت از محیط زیست است.

انتظار می رود سرکار خانم ابتکار به جای جلوگیری از احداث سد شفارود، بفکر نجات جان چند میلیون انسان بی‌گناهی که در استان گیلان زندگی می‌کنند و دچار مرگ‌خاموش و تدریجی‌حاصل از  شیرابه‌های کشنده، سمی و سرطانی سروان  هستند، باشد.