نجف ایران در عزای شاه نجف، در ماتم و عزاست

به گزارش خبرنگار ایلنا در آران و بیدگل، مشتاقان و ارادتمندان به مولا علی(ع)، حرم مطهر فرزندش را در آغوش کشیده اند و پرچم سیاه عزا را بر فراز گنبد این امام زاده عظیم الشان به اهتزاز در آورده اند.

خیل زائران و مجاوران با چشمانی گریان آمده‌اند تا با زیارت نوه پیامبر، در عزای مردی بگریند که التیام بخش زخم های ضعیفان و مرهم دل های غریبان بود.

مردی که با دست های پینه بسته و با کیسه‌های نان و خرما، در میان کوچه‌های شهر غربت، اشک از چشم یتیمان می شست. مردی که یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت بود.

مردی که همه او را می دیدند اما هیچ کس به جز فاطمه (س) او را نمی فهمید.

مردی که می‌فرمود: از خداوند جایگاه شهیدان و زندگی با سعادتمندان و همراهی با پیامبران را طلب می‌کنم.

آری در زمانی که ندای "سبحانک یا لا اله الا انت" و فریاد "الغوث الغوث خلصنا من النار یارب" در گوشه گوشه این سرزمین طنین انداز می‌شود، حرم حضرت محمد هلال بن علی (ع) بوی نجف می گیرد.

و در شبی که فرق مولا را می شکافتند، انگار فرق آسمان شکافته می شود و روح تمام شیعیان مولا ترک برمی‌دارد چرا که منظومه مظلومیت با شهادت علی (ع) کامل می شود.

اصلا با تماشای عمری درب خون آلود و یادآوری صورت کبود شده زهرا دیگر برای کشتن علی نیازی به تیغ و شمشیر نبود .

علی زمانی شهید شد که در برابر دیدگانش زهرایش را زدند و محسنش را به شهادت رساندند.

و اینک ماییم و داغ علی ...
ماییم و یادگار علی...

آری فردا در روز شهادت مولا، صحن و بارگاه فرزندش محمد هلال(ع)، شاهد حضور پرشور عزاداران روزه‌داری خواهد بود که با پای پیاده از دارالمومنین کاشان خود را به حرم می رسانند و بهانه عرض ارادتشان را، رویای صادقانه عالم بزرگ ، ملاحبیب الله شریف کاشانی در سده چهاردهم قمری می دانند.

در رویایی که این عالم بزرگوار، گلایه رسول خدا(ص) را از زیارت نکردن فرزندی از فرزندانش در نجف ایران می‌شنود و روز بعد از این ماجرا، همراه کاروانی از مومنان کاشانی، برای عرض ارادت به آستان مقدس فرزند امیر مومنان (ع) با پای پیاده به راه می افتند و زائر بارگاه نورانی حضرتش می شوند و از آن پس، این آیین سنتی هر سال تکرار می شود و صحن و سرای حرم محمدهلال(ع)، با اشک دیدگان عاشقان حضرت شست و شو داده می شود.

آری دلدادگان حضرت، هر ساله می آیند تا فریاد بزنند اگر علی در کوچه های تنگ مدینه تنها و بی یاور بود، اما آنان اجازه نمی‌دهند فرزندش محمد هلال بن علی (ع) بی یار و یاور باشد .

اینان می آیند تا ثابت کنند اگر زینب در روز عاشورا در میان مشتی از پست ترین خلایق، داغ برادر دید اما اینان نمی گذارند نور خاندان عصمت و طهارت خاموش گردد.

اینان می آیند و تجدید عهد می کنند با فرزند امامی که خداوند خود خواسته است که آنان از هر عیب و نقصی مبرا باشند؛"انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا"