عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان مطرح کرد؛
مصیبت‌های کودکان معلول و نابینا در استفاده از خدمات اجتماعی و بهداشتی و فضاهای شهری
برای کودکان نابینا و افراد معلول نه تنها هیچ‌گونه ضابطه و امکاناتی جهت بهره‌مندی از محیط‌های فیزیکی و فرهنگی، مسکن، حمل و نقل، خدمات اجتماعی و بهداشتی، فرصت‌های شغلی و آموزشی و تسهیلات ورزشی و تفریحی در سنین بعدی زندگی آنها دیده نشده است، بلکه تسلط سواره بر پیاده مشکلات زندگی آنان را دوچندان کرده است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، احسان فاضلی (دانشجوی ارشد برنامه‌ریزی شهری و عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان) نبود ضابطه و امکانات جهت بهره‌مندی کودکان نابینا و افراد معلول از محیط‌های فیزیکی و فرهنگی، مسکن، حمل و نقل، خدمات اجتماعی و بهداشتی، فرصت‌های شغلی و آموزشی و تسهیلات ورزشی و تفریحی را یک ایراد مهم در فضای شهری کشور می‌داند.
عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان با اشاره به اینکه فضای شهری آن بخشی از فضاهای عمومی شهر را شامل می‌شود که تبلور زندگی جمعی است، اظهار داشت: همه اقشار و سنین به فضای شهری دسترسی دارند و در آن فعالیت می‌کنند. پیش‌نیاز فضای شهری مطلوب ایجاد بسترسازی مناسب جهت حضورپذیری تمامی اقشار جامعه (از کودکان و سالمندان و کم توانان جسمی تا افراد بزرگسال و تندرست) و پاسخگویی به نیازهای آنها است.
وی افزود: عدم حضورپذیری گروهی خاص از جامعه در فضاهای شهری سبب عدم توازن در چرخه زندگی و تشکیل جامعه‌ای ناسالم می‌شود، چراکه عدم حضور تمامی اقشار در محیط عمومی موجب دوری درصدی از افراد جامعه از حوزه طبیعی فعالیت‌ها و عدم مشارکت آنها در روند زندگی شهری می‌شود.
فاضلی با بیان اینکه کودکان و نابینایان هر دو از اقشار خاص جامعه محسوب می‌شوند که علیرغم وجود قوانین بهره‌مندی برابر از حقوق شهروندی همچون سایر شهروندان، در عمل با توجه به طراحی‌ها و ساخت‌و سازهای غیراصولی و به دور از حداقل استانداردها، از دسترسی سهل و آسان به اماکن عمومی شهر محروم اند، تصریح کرد: در این میان مدیریت شهری و سازمان‌ها و نهاد‌های وابسته به آن وظیفه فراهم آوردن امکانات و زیرساخت‌های کافی جهت حضور این گروه از شهروندان جامعه در فضاهای شهری را دارد. این امکانات و تمهیدات باید به‌گونه‌ای ساده، منعطف و بدون تبعیض جهت استفاده همگان باشد.
او معتقد است در صورتی که این زیرساخت‌های حداقلی را در جامعه شاهد نباشیم «کودکان نابینا» بیشترین آسیب را در بین اقشار جامعه خواهند دید.
فاضلی بیان کرد: با یک نگاه ساده به پیرامون می‌توان متوجه شد که شهرهای امروزه ایران به هیچ‌عنوان برای زندگی کودکان و نابینایان مناسب نیست. شهرهای ایران نه دوست‌دار کودک هستند و نه دوست‌دار معلولین و نابینایان. در حال حاضر شهرهای ایران فقط دوست‌دار اتوبان‌کشی و اتومبیل هستند. در نظام کلی شهرسازی ایران، کودکان نابینا از دو جنبه مورد تبعیض واقع شده‌اند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: برای این گروه از جامعه نه تنها هیچ‌گونه ضابطه و امکاناتی جهت بهره‌مندی از محیط‌های فیزیکی و فرهنگی، مسکن، حمل و نقل، خدمات اجتماعی و بهداشتی، فرصت های شغلی و آموزشی و تسهیلات ورزشی و تفریحی دیده نشده است، بلکه تسلط سواره بر پیاده مشکلات زندگی آنان را دوچندان کرده است. به همین سبب ایمنی حضورپذیری کودکان نابینا به طور جدی در فضاهای شهری به طور جد مورد تهدید واقع شده است، که در نهایت می‌تواند سبب انزوا و کاهش عزت نفس آنها شود.
