اگر دولت قصد دارد توزیع ثروت را عادلانه‌ کند باید به کاهش هزینه‌ها ورود کند/ از یک طرف یارانه اغنیا را قطع می‌کنند از یک طرف هزینه آب و برق و تلفن بالا می‌رود

به گزارش خبرنگار ایلنا، مدتی است زمزمه‌های قطع یارانه دهک‌های پردرآمد کشور شنیده می‌شود؛ قطع یارانه پردرآمدها و کسانی که ثروتمندترند گرچه در حد خود اتفاق بدی نیست اما حسین حبیبی (دبیر کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران) بر این اعتقاد است که افزایش هزینه‌های زندگی مردم که در ماه‌های گذشته رخ داده، به مراتب اهمیت بیشتری دارد و دولت اگر قصد دارد توزیع ثروت را عادلانه‌تر سازد، باید به کاهش هزینه‌ها ورود کند.

او ادامه می‌دهد: در حال حاضر همه چرخ‌های روزگار برای سرمایه‌داران و اغنیا می‌گردد و از هیچ ترفندی برای بالا بردن سود سرمایه‌های خود ابا ندارند؛ نه تنها دولت در اختیارشان است که حتی وزرای دولت نیز از سرمایه‌داران هستند؛ از یک طرف یارانه اغنیا را قطع می‌کنند و از طرف دیگر هزینه مشترکات آب و برق و تلفن بالا می‌رود که بعضا افزایش آن  به بیش از ۵۰ درصد می رسد؛ این ترفند یعنی دست در جیب مردم کردن؛

او تاکید می‌کند: اغنیا و ثروتمندان با قطع یارانه مشکلی ندارند ولی عوام با این افزایش نجومی قبوض مشترکات بیچاره می‌شوند؛ وقتی هزینه کالا و خدمات را بدون رضایت مردم افزایش می‌دهند، یعنی گران‌فروشی می‌کنند.

به قول‌ها عمل نشد

حبیبی در ادامه می‌گوید: قبل از انتخابات دور اول ریاست جمهوری روحانی، تورم زمان احمدی نژاد را بیش از ۳۵درصد اعلام کردند و در تبلیغات انتخاباتی قول دادند مابه‌التفاوت حداقل دستمزد کارگران و تورم ۳۵ درصدی را پرداخت کنند؛ سوال اینجاست که آیا پرداخت کردند؟!

او خود در پاسخ این سوال می‌گوید: نه تنها پرداخت نکردند بلکه با ایجاد موج جدید تورمی به فاصله دستمزد و هزینه‌های زندگی افزودند و هم‌اکنون اوضاع معیشتی کارگران به مراتب بدتر از دوران احمدی‌نژاد است.

به گفته‌ی حبیبی، در دوره دوم انتخاباتی، رئیس جمهور در بهشت زهرا گفت که امنیت شغلی کارگران را تامین خواهد کرد اما این اتفاق هم نیفتاد و کارگران تتمه‌ی امنیت شغلی خود را با خصوصی‌سازی‌ها و تعدیل‌ها ازدست دادند.

او در پایان نتیجه می‌گیرد: کارگران اعتمادشان را به تمام وعده و وعیدها از دست داده‌اند؛ آیا بهتر نیست به‌جای مانور تبلیغاتی روی قطع یارانه راهی برای کاستن از هزینه‌های سرسام‌آور زندگی مردمی بیابند که دستمزدشان برای یک هفته در ماه هم کافی نیست.