ایام محرم باید براساس مستندات به حادثه عاشورا بپردازیم

به گزارش خبرنگار ایلنا، علیرضا محجوب در مراسم عزای حسینی که در محل خانه کارگر برگزار شد، اظهار داشت: حادثه کربلا سال ۶۱ هجری قمری اتفاق افتاده؛ البته کُتُب دیگر تاریخ دیگری را ذکر کرده‌اند که قابل استناد نیستند.

وی افزود: ما این ایام هر چقدر بتوانیم باید براساس مستندات به حادثه عاشورا بپردازیم. در کتاب تاریخ طبری در جلد هفتم حدود ۲۰۰ صفحه به جزئیات حوادث مقتل امام‌حسین(ع) پرداخته شده است. همچنین مقتل ابومخنف نیز کتاب دیگری است که به حوادث عاشورا پرداخته است.

نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی تصریح کرد: شیعه نیز به این کتاب استناد می‌کند و افراد زیادی درباره اهمیت این کتاب مطلب نوشته‌اند.  

محجوب با اشاره به اینکه کتاب لهوف همه مقاتل را تحت‌الشعاع قرار داده و سیدبن طاووس نویسنده آن است، بیان کرد: سیدبن طاووس به کاظمین و بغداد رفته تا کتاب مستندی بنگارد و از علمای برجسته شیعه است که درباه امام‌حسین(ع) کتاب نوشته است.

او ادامه داد: آیت‌الله قاضی‌طباطبایی از کسانی است که در باب تاریخ شیعه مطلب نوشته و ذکر کرده که نقلیات کتاب سیدبن طاووس بسیار قابل اعتماد است. همچنین رهبر انقلاب درباره سیدبن طاووس در سال ۷۷ تاکید می‌کنند که سیدبن طاووس فقیه بزرگ، موثق و استاد فقهای مهم هستند. رهبری از کتاب او به‌عنوان اولین مقتل معتبر نام می‌برد.

دبیرکل خانه کارگر در ادامه با بیان اینکه سیدبن طاووس سال ۵۸۹ در حله متولد شده و سال ۶۶۴ در همین شهر وفات کرده، البته من در هیچ منبعی ندیدم این کتاب چه سالی نوشته شده است.

محجوب با تاکید بر اینکه شیعیان در مقتل‌خوانی همواره از این کتاب استفاده می‌کرده‌اند، گفت: امام حسین(ع) در مدینه بودند که معاویه درگذشت. عده‌ای مرگ معاویه را مخفی می‌کردند تا از مخالفان بیعت بگیرند. امام حسین(ع) را به قصر حاکم مدینه دعوت می‌کنند و گفته می‌شود می‌خواستند که اگر امام حسین(ع) از بیعت کردن خودداری کرد، گردن او را بزنند که ایشان از بیعت کردن سر باز می‌زنند.

وی افزود: ایشان را سوم شعبان سال ۶۰ دعوت می‌کنند، گفت‌وشنود مروان‌بن‌حکم با نزدیکانش در این کتاب به‌طور کامل آمده که تصمیم به کشتن امام حسین(ع) می‌گیرند.

دبیرکل خانه کارگر در پایان با اشاره به اینکه برخی امام حسین(ع) را در مکه ملاقات کرده و ایشان را از رفتن به کوفه بر حذر می‌دارند، تصریح کرد: عبدالله‌ بن‌زبیر و ابن‌عباس اصرار بر ماندن امام حسین(ع) در مکه دارند اما ایشان نمی‌پذیرند. امام حسین(ع) در پاسخ به یکی از صحابه فرمود که مگر نمی‌دانی بنی‌اسرائیل در فاصله کوتاه طلوع صبح تا طلوع آفتاب هفتاد پیامبر را کشتند اما بعد از آن طوری رفتار کردند که گویی کاری نکرده‌اند اما پروردگار در عذاب آنها شتاب نکرد. لذا گفته می‌شود که امام می‌دانسته به شهادت خواهد رسید.