ما را چنین سیلی آرزوست

حوادث طبیعی همچون سیل، همواره با تلفات جانی و مصائب انسانی همراه است. هرچند تلفات جانی سیل با زلزله و سونامی قابل قیاس نیست و بیشتر خسارت‌های مالی حادث می‌شود. خصوصا اگر نظام پیش‌بینی موثر وجود داشته باشد، از شدت غافلگیری کاسته خواهد شد و خسارات به حداقل می‌رسد.

پس از یک دوره طولانی نامهربانی طبیعت و خشکسالی، بارش یک باره شدید باران در عرض چند ساعت حوادثی تلخ را برای هموطنانمان رقم زد. اما در ورای سیل اخیر، شیوه جان باختن تنی چند از هموطنانمان، پر از زیبایی،  قابل ستایش، درس آموز و یادآور فضای ایثارگری  روح ایرانی است که در تاریخ معاصرمان در دوران دفاع  مقدس نمودی قابل لمس دارد.

جوان سی و شش ساله مسجد سلیمانی، جان خود را  برای کمک به خودروی گذری در منطقه تله بزان در روز ششم فروردین از دست داد. تعدادی از امدادگران داوطلب در گمیشان در قایق واژگون شده جان باختند و زیبایی‌های غم اتگیز در ورای حوادث طبیعی خلق کردند. یادشان را گرامی می‌داریم.

معمولا در وقوع بلایا و مصائب یک جامعه، حس ارزشمند ایثار، از جان گذشتگی و فداکاری انسانها  تسلی بخشی می‌نماید.

بی‌اختیار، یاد روزهای دفاع مقدس افتادم. آنجا که "طاهر" دوستش را از جلوی تیررس قناسه هل داد و خود شهید شد. یاد فرماندهان و بسیجیان ناشناخته‌ای افتادم که خود از مین‌ها گذشتند تا همرزمانشان به سلامت از معبر عبور کنند. قهرمانانی که بی‌هیچ چشمداشت، از ارزشمندترین داشته یک انسان یعنی جان خود می‌گذرند.  همواره در خاطره‌ها باقی می‌مانند. در همین راستا، بسیاری از کشورها حتی با سابقه تاریخی اندک، با داستان سرایی، سعی در قهرمان‌پروری دارند.

من معتقدم در حین همین مصائب هم باید زیباییها را دید و به تصویر کشید. این اولین و آخرین مصیبت  طبیعی نیست. برای مقابله با دشواری‌ها نیاز به قهرمانان ملی و نمونه‌های عینی فداکاری داریم. در این میان، آنها که نوشته‌هایشان خوانده و صدایشان بیشتر شنیده می‌شود از جمله صاحبان رسانه‌ها رسالت بیشتری دارند.

من فکر می‌کنم آنچه که بعد از این حوادث طبیعی تلخ در ذهن مردم مانا می‌شود تقویت حس انسان دوستی جامعه، غمخواری ملی و رویش وجدان‌های جمعی معطوف به مهربانی است.

سرازیر شدن سیل غمخوارگی ملی و  مهربانی فراگیر در کنار سیل مخرُب، ارزشی است که باید باقی بماند.

همانگونه که آرزو و تلاش می‌کنیم آبهای سیل ویرانگر، سریعتر فروکش کند تا زندگی عادی جاری شود امیدوار باشیم آبهای سیل همدلی ملی و مهربانی خروشان‌تر شود و هیچ گاه فروکش نکند. جامعه ایران امروز بیش از هر زمان دیگری به غرق شدن در سیل عطوفت و غمخواری نیاز دارد.

بیایید تسلیم جو سازی‌هایی که می‌خواهند گفتمان مرگ و سیل و ویرانی را برجسته کنند، نشویم. این سکه دو رو دارد یک روی آن خرابی تلفات جانی است، اما سوی درخشان این سکه همان همدلی‌های ملی است که فوران کرد.

یادمان باشد قهرمانان بدون بازنمایی، خود در دل مردم جای می‌گیرند همچنان که نسل‌هایی که جنگ را درک نکردند به قهرمانان آن افتخار می‌کنند.

امروز ریزعلی خواجوی‌ها بسیارند. تعمیرکاران موبایل که در شیراز برای ارائه سرویس رایگان به مسافران آگهی می‌دادند. مردمی که در خانه‌های خود را به روی مهمانان سیل‌زده نوروزی گشودند. روحانی اهل سنت که در گل ولای سیل آق آستین همت بالا زده بود. مکانیک‌ها و صافکارهایی که در آق قلا و شیراز سرویس مجانی عرضه سیل‌زدگان می‌کردند  اینها همان ریزعلی‌های امروز هستند که متاسفانه رسانه رسمی آنها را "ریز" می‌بیند و به تصویر نمی‌کشد.