دولت پایش را از شستا بیرون بکشد/ نگرانیم سرنوشت سازمان صنایع ملی در انتظار شستا باشد

"حسن صادقی" در گفتگو با خبرنگار ایلنا، با اظهار نگرانی از قطع تصدی‌‌گری سازمان تامین اجتماعی بر شرکت‌های سودده زیرمجموعه هلدینگ‌های شستا به واسطه الزام به خروج از بنگاه‌داری، گفت: نگران روزی هستیم که سازمان تامین اجتماعی به واسطه الزام بر قطع تصدی‌گری‌‌اش بر شرکت‌های سودده زیرمجموعه هلدینگ‌های شستا، به سرنوشت "سازمان صنایع ملی ایران" دچار شود.

سازمان صنایع ملی ایران، سازمانی بود که سال ۱۳۵۱ با هدف مصادره اموال ۵۱ سهامدار بزرگ کشور تشکیل و در سال ۱۳۸۱ منحل و به شرکت‌ها و مجموعه‌های کوچک‌تر تبدیل شد.

وی با بیان اینکه مخالف سهامداری شستا و واگذاری شرکت‌ها نیستیم اما شرکت‌های سودده شستا حق‌الناس هستند، گفت: خصوصی‌سازی ویرانگر و ولنگار شرکت‌های بزرگ دولتی، زخمی عمیق بر تن صنایع ایران انداخت؛ زخمی که جز عفونت و نگرانی از آینده ایران چیزی بر جای نگذاشته است.

صادقی افزود: باید از تاریخ عبرت گرفت و گذشته را چراغ راه آینده کرد. در قالب خصوصی‌سازی بنگاه‌های دولتی را چوب حراج زدند و یا آنها را به صندوق‌های بیمه‌ای واگذار کردند. این کار البته آثار مثبتی در صندوق‌های بیمه‌ای و آثار منفی در بخش خصوصی داشت. در کل هیچگاه یک بررسی عمیق و علمی در زمینه خصوصی‌سازی صورت نگرفت.

رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری با بیان اینکه به سران سه قوه، نهادهای امنیتی و اطلاعاتی و... که بر طبل خروج از بنگاه‌داری صندوق‌های بازنشستگی می‌کوبند، هشدار می‌دهم که قطعا سرنوشت شرکت‌‌های دولتی واگذار شده برای شرکت‌های شستا هم تکرار می‌شود، گفت: دیدیم که به خاطر سپردن هپکو، آذرآب، گروه ملی فولاد ایران، مجتمع نیشکر هفت تپه و.... به دست آنها که اهلیت نداشتند، چه مصیبتی به بار آورد.

وی افزود: بعد که بحران بالا گرفت و هزاران کارگر به خیابان‌ها ریختند و سر و ته شهر را بستند، شورای عالی امنیت ملی تشکیل جلسه می‌دهد تا به اعترضات رسیدگی کند. این دور تسلسل و اضمحلال جمعی تا به کی باید تکرار شود تا به خود بیاییم و بگوییم: دیگر بس است!  

صادقی با تاکید بر اینکه روسای سه قوه انتظار دارند که سازمان تامین اجتماعی اموال خود را به "ثمن بخس" واگذار کند، گفت: چرا باید شرکت‌های هولدینگ تاپیکو را به بخش خصوصی واگذار کنی؟. مگر قرار است که برای اداره این شرکت‌ها "شق‌القمر" کنند؟!

رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری تصریح کرد: البته که وظیفه سازمان تامین اجتماعی سهامداری صرف و شرکت‌داری مطلق تا ابد نیست. اما در چه ظرف زمانی؟ در چه موقعیتی؟ در موقعیتی که بخش خصوصی توان سرپا ایستادن را ندارد و به کمک‌های بانکی برای حیات نیاز دارد.

صادقی با اشاره به سرنوشت بخش خصوصی پس از اجرای قانون تسهیل نوسازی صنایع، گفت: این قانون را وضع کردند تا از شرکت‌های واگذار شده بخش خصوصی حمایت کنند اما چه شد؟ چرا بازهم آنها تعطیل شدند؟ چرا از تباهی آنها گریزی نبود؟ در نهایت با اجرای این قانون زمینه بازنشستگی پیش از موعد شدن کارگرانی که در سال‌های انتهایی بیمه‌پردازی بودند، فراهم شد تا باری از دوش کارفرمایان برداشته شود و از هزینه‌های‌ آنها کاسته شود.

صادقی با بیان اینکه نمی‌توانیم پایمان را در یک کفش کنیم و بگوییم الا و بلا خروج از بنگاه‌داری، گفت: امروز استفاده از واژه‌های پرطمطراق برای توجیه فواید واگذاری شرکت‌ها به بخش خصوصی، جزئی از یک ایدئولوژی است. اینها همه برای فرار به جلوست. دولت به جای این حرف‌ها طلب سازمان تامین اجتماعی را پرداخت کند. دولت به جای اینکه بخشی از بودجه جاری سازمان تامین اجتماعی را با پرداخت سهم سه درصدی خود از حق بیمه‌ها تامین کند، می‌گوید: سازمان تامین اجتماعی دست از بنگاه‌داری بردارد.

وی افزود: تجربه تاریخی به ما نشان می‌دهد که پس از فروش شرکت‌های شستا هیچ تضمینی وجود ندارد که ۵ سال بعد کارگران آنها برای دریافت مطلبات‌شان تجمع نکنند. چه تضمینی وجود دارد شرکتی که امروز سود می‌دهد تا از محل سودش تعهدات نقدی سازمان تامین اجتماعی پرداخت شود، فردای واگذاری به یغما نرود؟. چرا باید دور تسلسل و حرکت دیالکتیک در مسیر زوال تکرار شود؟

رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری با بیان اینکه دولت به جای تحریک به فروش شرکت‌های شستا پایش را از شستا بیرون بکشد، گفت: لطفا آدم‌های سیاسی را به شستا تحمیل نکنید. اصرار دارند که مرده‌ای متحرک که بدون ویلچر نمی‌تواند تکان بخورد، باید عضو هیات مدیره شرکت‌های شستا باشد.

وی افزود: از سویی تعداد نمایندگان کارگران و کارفرمایان در هیات مدیره تامین اجتماعی با دولت برابر نیست. اگر  سه‌جانبه‌گرایی در هیات مدیره رعایت شود، اعضا می‌توانند مراقب عملکرد یکدیگر باشند تا در نهایت دولتی‌ها به شستا تحمیل نشوند.