در گفت‌وگو با ایلنا مطرح شد؛
فقط نگویید پرستاران صبور و نجیب‌اند، مطالبات آنها را هم بشنوید!
یک فعال صنفی پرستاران می‌گوید: وعده و وعید و ستایش نمی‌خواهیم، خواسته‌های ما را برآورده کنند!
به گزارش خبرنگار ایلنا، امروز تولد حضرت زینب و روز پرستار است؛ در این روز به روال هرساله، از زحمات پرستاران تقدیر می‌شود و پرستاران نمونه مورد قدردانی مضاعف قرار می‌گیرند؛ اما اکرم عاشق حسینی (فعال صنفی پرستاران) معتقد است این تقدیرات و تشکرها نمی‌تواند مشکلات شغلی و معیشتی معلمان را برطرف کند و قدری از دشواری‌های زیستی آنان بکاهد.
وی تاکید می‌کند: در این روز خجسته، مقامات و مسئولان از صبر و نجابت پرستاران می‌گویند و همه رده‌های پرستاری را از نگهبان دم درگرفته تا مسئول شیفت، مورد قدردانی قرار می‌دهند اما دریغ از ذره‌ای تغییر در عملکرد.
این فعال صنفی پرستاران می‌افزاید: مسئولان وعده و وعید بسیار می‌دهند اما عملکردشان در حوزه پرستاری قابل دفاع نیست؛ از چه می‌خواهند دفاع کنند؟ از قوانین خوش آب و رنگی که برای پرستاران فقط روی کاغذ تصویب شده و از اجرای آن خبری نیست؟ از قوانینی که به صورت گزینشی، ناقص ویا حتی بی‌اثر، اجرا می‌شود؟! از وعده‌ی شیرین سال‌های قبل و زدن رکورد پرداخت کارانه‌های پرستاری با 6 ماه تاخیر؟! از تحمیل اضافه‌کاری‌هایی که پا به پای تورم در کشور سوار بر شیب نمودار صعودی شده است؟! از انبوه بیماران و کارهای خارج از شرح وظایفی که به میمنت طرح تحول سلامت، بر دوش پرستاران نهاده‌اند؟!
عملکرد مسئولان قابل دفاع نیست
عاشق حسینی با بیان اینکه هیچیک از عملکرد مسئولان قابل دفاع نیست، ادامه می‌دهد: چه توجیهی برای قانون بهره‌وری و بخشنامه‌های آن خواهند داشت !؟ عنوان کسر کار در لیست پرستاری که اضافه کاری هم داشته است را چگونه پاسخ خواهند داد!؟ عدم اجرای قانون بازنشستگی مشاغل سخت و زیان‌آور برای پرستاران که سالها از تصویب آن توسط مجلس شورای اسلامی می‌گذرد و همچنان خاک می‌خورد را چگونه توجیه خواهند کرد!؟ از کمبود شدید پرستار در بیمارستان‌ها و خیل عظیم پرستاران بیکار و همچنین فارغ‌التحصیلان پرستاری در صف طرح یادی خواهند کرد یا خیر!؟ از سختی‌ها و مرارت‌های شبانه‌روزی شغل پرستاری و خدماتی که با جان و دل به بیماران و دردمندان ارایه می‌دهند ولی کام فرد دیگری با حداقل حضور بر بالین و حداکثر جلوه‌گری، شیرین می‌شود، سخن خواهند گفت؟!
وی ادامه می‌دهد: یا فقط بار دیگر به روال سال‌های قبل تنها از تقدس پرستاری و نجابت و صبر و تحمل سختی‌های کمرشکن پرستاری زیر بار بی‌عدالتی‌های نهادینه شده لب به سخن خواهند گشود!؟ و یا با توجیه و ارتباط شرایط خاص کشور و تحریم و اوضاع اقتصادی، کماکان دیواری کوتاه‌تر از پرستار برای توصیه به بردباری و شکیبایی نخواهند یافت !؟ و یا ازتربیت دانشجوی پرستاری در دانشگاه‌های خصوصی و پولی و غیرانتفاعی و پردیس و پیام نور و....که میلیون‌ها فارغ‌التحصیل تحویل جامعه می‌دهند اما در قبال سلامت و از همه مهمتر آینده این دانش آموختگان هیچ تعهدی نداشته و ندارند، (به کیفیت آموزش آنها کاری ندارم که اظهرمن الشمس است) سخن خواهند گفت؟
عاشق حسینی در پایان تاکید می‌کند: ما پرستاران نیازی به تجمیدهای خوش‌آب و رنگ نداریم اگر می‌خواهند دردی از ما درمان کنند، حداقل صدای مطالبه‌گری ما را بشنوند؛ به جای تکریم‌های بی‌پایه و بی‌فایده، حداقل بگویند چه زمان دردهای ما دوا خواهد شد!
