کولبری هستم قربانی مین که نزدیک است عفونت به تمام تنم سرایت کند

به گزارش خبرنگار ایلنا، «لقمان وحید» کولبرِ اهلِ شین آباد پیرانشهر که اسفند ماه سال گذشته روی مین رفته، از ادامه نگرانی‌ها و رنج‌های معیشتی خود می‌گوید. او که یک پایش را در حادثه مین از دست داده و چشمانش به شدت آسیب دیده، توانسته هزینه‌های عمل قرنیه را با هزار مکافات جور کند و چشمانش را عمل کند اما هنوز روند درمانِ پرهزینه برای او ادامه دارد.

وحید می‌گوید: دو مشکل اساسی داشتم؛ یکی جریمه‌ی «ردِ مرز» که آن را در دادگاه ارومیه، بخشیدند و خوشبختانه از پرداخت جریمه با کمک وکلای دادگستری خلاص شدم اما مشکل بزرگ دیگری که دارم، موضوع هزینه جراحی عفونت پا هست.

لقمان وحید باید پاهایش را عمل کند وگرنه عفونت به همه اندام‌هایش سرایت خواهد کرد؛ این عمل جراحی نیز چند ده میلیون تومان هزینه دارد اما این کولبر بینوا، فاقد یک بیمه درمانی ساده است و نمی‌داند چگونه باید این هزینه‌ها را تامین کند. از آنجا که آن سوی مرز روی مین رفته، مشمول پرداخت سهمیه جانبازی و بازماندگان ادوات جنگی نمی‌شود؛ پرونده او به همین علت در کمیسیون ماده یک، مختومه شده‌ است.

او که همسرش نیز یک کشاورز روزمزد با روزی چهل هزار تومان درآمد است، می‌گوید: بحث بیمه کولبران به سرانجام نرسید؛ ما کولبران بین زمین و آسمان آویزانیم؛ نمی‌دانم چطور هزینه‌های درمان را بپردازم؛ آن بار برای عمل قرنیه چشم، مردم و فعالان مدنی به من کمک کردند؛ باید باز دست به دامان مردم و خیرین شوم؛ ما را که از زور بی‌پولی مجبور به کولبری و تحمل خطرها شده‌ایم، مجرم می‌دانند؛ می‌گویند «قاچاقچی»؛ درحالیکه فقط به دنبال راهی برای تامین هزینه‌های زندگی هستیم؛ مطمئن باشید اگر راهی بود، سراغ کولبری نمی‌رفتیم.

لقمان نگران آینده است؛ آینده‌ای که اگر نتواند پاهایش را عمل کند، همه زندگی و سلامتی‌اش به خطر می‌افتد؛ می‌گوید: نمی‌خواهم فرزندانم بی‌پدر شوند؛ شما بگویید به کجا پناه ببرم؟!