در گفت‌وگو با ایلنا مطرح شد؛
حضور عراقی‌ها در اروند چیزی برای کارگران بومی باقی نگذاشته/کاسب‌ها تمایلی به داد و ستد با مردم محلی ندارند
عراقی‌ها همه اقلام اساسی زندگی از گوشت و مرغ گرفته تا البسه و لوازم‌التحریر را خرید می‌کنند و بازاری‌ها هم چون می‌بینند آنها راحت‌تر و بیشتر از مردم محلی خرید می‌کنند، به فروش اجناس به آنها راغب‌ترند و تمایل به داد وستد با محلی‌ها و مردم محلی که اکثراً کارگر و کم‌درآمد هستند، ندارند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، این اواخر انتقاد به حضور عراقی‌ها در «منطقه آزاد اروند» افزایش یافته‌است؛ عراقی‌هایی که به قول محلی‌ها خیلی راحت از مرز رد می شوند و کالاهای ایرانی را می‌خرند. پیش از این، حسین راغفر (اقتصاددان و استاد دانشگاه) در ارتباط با خرید کالاهای ایرانی توسط عراقی‌ها و خارجی‌ها با انتقاد از سیاست‌های نادرست اقتصادی گفت: اوضاع جوری پیش می‌رود که انگار روی نقشه ایران زده‌اند هفتاد و پنج تا هشتاد درصد تخفیف! افزایش قیمت کالاها، برای داخلی‌هاست؛ این قیمت‌ها برای مصرف‌کننده‌ی عراقی، هفتاد و پنج درصد تخفیف ذاتی دارد.
عراقی‌ها با یک صد دلاری کلی خرید می‌کنند!
بومی‌ها به ویژه کارگران و کم‌درآمدهای ساکن آبادان و خرمشهر نیز این روند را غیرقابل قبول می‌دانند و خواستار حل و فصلِ جدی این مساله هستند.
مصطفی نظری (مسئول کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار شهر آبادان) در این رابطه می‌گوید: چندماهی‌ست که عراقی‌ها به راحتی وارد منطقه آزاد اروند در آبادان و خرمشهر می شوند و از آنجا که ارزش پولی آنها در قیاس با پول ما بالاست، خرید انبوه می‌کنند؛ با یک صد دلاری، کلی خرید می‌کنند. در نتیجه مایحتاج مردم محلی نایاب می‌شود.
کاسب‌ها تمایلی به داد و ستد با مردم محلی ندارند!
او ادامه می‌دهد: عراقی‌ها همه اقلام اساسی زندگی از گوشت و مرغ گرفته تا البسه و لوازم‌التحریر را خرید می‌کنند و بازاری‌ها هم چون می‌بینند آنها راحت‌تر و بیشتر از مردم محلی خرید می‌کنند، به فروش اجناس به آنها راغب‌ترند و تمایل به داد وستد با محلی‌ها و مردم محلی که اکثراً کارگر و کم‌درآمد هستند، ندارند.
در اقتصاد یک اصل مسلم وجود دارد؛ در صورتی که تقاضا افزایش یابد ولی عرضه ثابت بماند، اول اجناس دچار افزایش قیمت شده و در مرحله بعد، کمیاب و بالاخره نایاب می‌شوند. نظری در این ارتباط می‌گوید: اجناس برای محلی‌های خرمشهر و آبادان گران شده؛ با هجوم عراقی‌ها، در این مناطق با تورم شدید و افزایش ناگهانی قیمت‌ها روبرو شده‌ایم؛ از طرف دیگر بسیاری از اجناس نیز نایاب شده‌اند.
این چه نوع توریسمی است که انبارهای محلی ما را خالی می‌کند و می‌رود؟!
در شرایطی که خارجی‌ها خیلی راحت از منطقه آزاد اروند خرید می‌کنند، کارگران ساکن این مناطق در فقر و تنگدستی به سر می‌برند؛ نظری با تاکید بر ناکافی بودن دستمزدها می‌گوید: دستمزد کارگران با توجه به گرانی‌های اخیر، بسیار ناکافی‌ست؛ کارگران در شرایط عادی هم قادر نیستند مایحتاج ضروری زندگی را تامین کنند چه برسد به اینکه دستمزد ناچیزشان با تاخیر هم پرداخت شود و این اتفاقی‌ست که برای بخش قابل توجهی از کارگران منطقه آزاد می‌افتد؛ همین یک میلیون و پانصد هزار تومان دستمزد را گاهی با ماه‌ها تاخیر دریافت می‌کنند؛ در این اوضاع و احوال که کارگران آه در بساط ندارند، اهالی بصره و بغداد، مغازه‌های محلی را خالی می‌کنند.
مسئول کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار شهر آبادان می‌گوید: اگر به بازارهای آبادان و خرمشهر مراجعه کنید تا پاسی از شب عراقی‌ها را در حال پرسه زدن در خیابان‌ها و بازارچه‌ها و خرید کردن می‌بینید؛ این امر جدا از اثرات ناگوار اقتصادی، تاثیرات بد اجتماعی و فرهنگی هم دارد و جالب اینجاست که اسم این رویه را گذاشته‌اند جذبِ توریست! آخر آقایان باید پاسخ بدهند این چه نوع توریسمی است که انبارهای محلی ما را غارت می‌کند و می‌رود. شاید چند نفر بازاری در این بین فایده کنند؛ اما همه مردم که بازاری نیستند!
