مازیار گیلانی‌نژاد در گفت وگو با ایلنا:
دستمزد کارگران به ۱۴۰ دلار تنزل یافته/به ریال کار و به دلار خرج می‌کنیم
یک فعال صنفی کارگران فلزکار با انتقاد از کاهش شدید قدرت ریال گفت: با این دستمزدها حتی یک هفته نمی‌توان سر کرد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، این روزها افزایش نرخ ارز و تلاطمات اقتصاد، زندگی کارگران و مزدبگیران را بیش از هر زمان دیگری متاثر کرده‌است؛ توان معیشتی طبقه‌ی کارگر در پایین‌ترین سطح ممکن است و نیازهای روزمره مردم یا تامین نمی‌شود یا به سختی تامین می‌شود.
مازیار گیلانی نژاد (فعال صنفی کارگران فلزکار) در ارتباط با اوضاع معیشتی مزدبگیران با انتقاد از شرایط پیش آمده می‌گوید: در ماه‌های اخیر بالا رفتن قیمت ارز، به کمتر شدن قدرت خرید زحمتکشان منجر شد. اگر کارگران در سال ۹۶ با دستمزد ۹۳۰ هزار تومانی و دلار ۳۸۰۰ تومانی، دستمزدشان ۲۴۵ دلار بود امروز با دستمزد ۱ میلیون و ۱۳۰ هزار تومانی و دلار ۸۰۰۰ تومانی، به ۱۴۰ دلار تنزل یافته است. امروز در میان کارگران این نگرانی دهان به دهان می‌چرخد که «به ریال کار می‌کنیم اما به دلار خرج می کنیم»؛ آیا این عبارت صحیح نیست؟
وی ادامه می‌دهد: بخش بزرگی از قیمت کالاها به حمل و نقل بستگی دارد؛ وقتی قیمت دلار افزایش می‌باید هزینه‌های لاستیک، روغن، تعمیرات و .... به تبع آن به سرعت افزایش می‌یابد. در واقع هر کالایی که به مواد اولیه‌ای که از خارج وارد می‌شود وابسته است، قیمتش به نرخ ارز محاسبه و عرضه می‌شود.
گیلانی‌نژاد در ادامه می‌گوید: این مساله زیر و بم‌های پنهان‌تری هم دارد؛ شاید محصولاتی مانند روغن خوراکی، لبنیات، نان و .... به ظاهر افزایش قیمت نداشته‌اند اما هر روز از حجم و کیفیت محصولات کاسته می‌شود؛ برای نمونه روغن ۹۵۰ گرمی در بسته‌های ۸۶۰ گرمی توزیع می‌شود. این کم‌فروشی پنهان در حقیقت افزایش قیمت را به همراه داشته است. قرص نان کوچکتر شده و از کیفیتش کاسته شده است. کافی‌ست به قیمت اقلام اولیه نگاهی بیندازیم؛ هندوانه کیلویی ۲۵۰۰ تومان، شکر کیلویی ۳۵۰۰ تومان، تخم مرغ دانه‌ای ۶۰۰ تومان، گوشت ۶۵ هزار تومان و مرغ کیلویی ۱۲ هزار تومان در حال حاضر عرضه می‌شود؛ در این وانفسا، یک خانواده کارگری چطور می‌تواند از پس این هزینه‌ها بربیاید؟
این فعال کارگری می‌افزاید: اگر کارگری این قدر خوشبخت باشد که کارفرمایش حقوق وزارت کار را رعایت کرده و هرماه هم به موقع دستمزدش را پرداخت کند، چگونه می‌تواند با این قیمت‌های دوبرابر شده از سال گذشته تا به امروز زندگی یک خانواده ۴ نفره را اداره کند؟ سوال اساسی اینجاست که به راستی خود مسئولان و مقامات با این حقوق مصوب چند روز می‌تواند زندگی کنند که کارگران را محکوم به زندگی یک‌ماهه کرده‌اند؟
