مسئول انجمن صنفی کارگران پتروشیمی تبریز:
آزادی صنفی کارگران با اجرای مقاوله نامه‌های بنیادین ILO گره خورده است
یک کنشگرصنفی کارگران پتروشیمی می‌گوید کارگران ، فارغ از آنچه که در تریبیون های سیاسی کشور قبل و پس از انتخابات ریلست جمهوری مطرح است پیگیر حقوق صنفی خود هستند و این محقق نمی‌شود مگر با عمل به مقاوله نامه بنیادین سازمان جهانی کار که به آنها پیوسته‌ایم.
«ناصر چمنی» کنشگرصنفی کارگران پتروشیمی در گفت و گو با ایلنا، اظهار داشت:صد و ششمین اجلاس سازمان جهانی کار در شرایطی برگزار می‌شود که جامعه کارگری همانند دوره‌های گذشته بازهم خواهان پیوستن ایران به مقاوله نامه ۸۷ و ۹۸ و عمل به مقاوله نامه ۱۴۴ سازمان جهانی کار هستند که ایران اخیرا به آن پیوسته است.
مقاوله نامه ۸۷ و ۹۸ به ترتیب به حق آزادی تشکل‌های کارگری و حق برگزاری آزادانه اجتماعات صنفی پرداخته‌اند. در عین حال مقاوله نامه شماره ۱۴۴ سازمان جهانی کار به موضوع تسهیل در رعایت سه جانبه گرایی اشاره کرده است.
فعالان صنفی کارگری همواره تاکید دارند که پیوستن ایران به مقاوله نامه‌های ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار خواسته‌ایست که عقب نشینی از آن به زیان منافع جمعی کارگران است چرا که حیات آزادی های صنفی به آنها گره خورده‌اند.
رئیس انجمن صنفی کارگران پتروشیمی تبریز در این باره افزود: کارگران ، فارغ از آنچه که در تریبیون های سیاسی کشور قبل و پس از انتخابات مطرح می‌شود، پیگیر حقوق صنفی خود هستند و این محقق نمی‌شود مگر با پیوستن به مقاوله نامه‌هایی که تاکنون به آن نپیوسته‌ایم.
این فعال صنفی کارگری در ادامه با اشاره به ضرورت عمل به سه جانبه گرای در چارچوب پیوستن ایران به مقاوله نامه ۱۴۴ سازمان جهانی کار، تصریح کرد: قدرت چانه زنی کارگران در سال‌های گذشته به شدت تضعیف شده است که همین امر موجب تحمیل لایحه ضد کارگری اصلاح قانون کار شده بود.
رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگری استان آذربایجان شرقی با تاکید بر پایبند بودن شرکای اجتماعی و عمل به تعهد حقوقی که در خصوص پیوستن ایران به این مقاوله نامه دارند، افزود: از این رو ازشرکای اجتماعی خود می‌خواهیم که به مقاوله‌نامه فوق که پذیرش آن مورد توافقشان قرار گرفته است عمل کنند و به گونه‌ای عمل نکنند که کارگران در مقابله هجمه‌های صورت گرفته بی دفاع شوند.
چمنی در پایان تصریح کرد: حضور مداوم و منظم نمایندگان گروه کارگری، کارفرمایی و دولت در اجلاس‌های سالیانه سازمان جهانی کار را باید به فال نیک گرفت چرا که این امر اجازه می‌دهد تا کارگران ایران هم بتوانند مطالبات خود را یک صدا به سایر کارگران جهان مطالبات عمومی خود را مطرح کنند.
