فعالیت کولبران نتیجه تبعیض و توسعه نیافتگی است

به گزارش ایلنا، حوادث تلخ اخیر برای کولبران در سردشت و نوار مرزی ایران با کردستان عراق به یمن شبکه های اجتماعی و رسانه های دیداری و نوشتاری بازتاب وسیعی داشت. گویی تراژدی دردناک کولبران برای اولین بار صورت گرفته اما در حالی است که سالیان سال است که کولبران دچار این مصیبت ها می شوند. 

«حسین احمدی نیاز» در همین باره ادامه داد: کولبری برای نان است نه تفریح. مناطق مرزی غرب کشور محل تردد کولبرانی است که بناحق جان خود را از دست داده اند و تاکنون مسئولی یا مقامی یا نمایندهای گامی عملی برای رفع مشکلات آنان برنداشته است اما پیام همدردی صادره بسیار بوده است.

به گفته این کارشناس حقوقی، کولبری بخشی از زندگی مردمان این مناطق محروم است اگر کاری برای آنان انجام نمی دهید حداقل آنها را نکشید. مرثیه سرایی های که به دنبال کشته شدن چند کولبر و انعکاس آن در خبرگزاری های معتبر کشور و شرح درد همگان از دردهای کولبران و رنجی که آنان تحمل می کنند دردی را از آنان دوا نخواهد کرد.

وی افزود: درست است که مردم همدردی و همراهی ارزشمندی با کولبران داشته اند اما این دردی برای کولبران دوا نخواهد کرد. کولبران برای تأمین معیشت روزانه خانواده خود مجبور به کولبری هستند، آنها انتظار دارند فقط کشته نشوند و در مسیر تردد آنان تله های انفجاری و یا مین وجود نداشته باشد و بتوانند به خانوادشان اطمینان بدهند که سالم به خانه بر می گردند.

احمدی نیاز ادامه داد: در مسیر تردد هر آن احتمال دارد کولبران بر روی میدان مین های زمینی  بروند که بر اساس ماده 2 کمیسیون  (قانون قربانیان مین) فرمانداری یا استانداری حاضر به پذیرش این حق و حقوق نیستند. 

وی تصریح کرد: در این ماده قانونی، مأموران هنگ مرزی در این ماده از هرگونه تیراندازی منع شده اند اما  مسئولان تنها شاهد و نظاره گر هستند، «کاک خضر عسکر زاده» یکی از این کارگران کولبر نمونه آن است که به دلیل تحت پوشش نبودن بیمه ای دچار صدمات بدنی فراوان شده است.

این کارشناس حقوقی در پایان افزود: واقعیت مسئله این است که داستان کولبری در استان‌های مرزی بخشی از واقعیت تلخ  توسعه نیافتگی و تبعیض موجود در این مناطق است؛ اجازه بدهید که آنان هم شهروندان برابر با سایر مناطق کشور باشند. کولبران هم حق حیات، آرامش و آسایش دارند.