پشت کارگران نفت از خطر حادثه می‌لرزد/ مناطق آزاد و ویژه سودایی که امنیت کارگران را به‌باد داد

به گزارش ایلنا، علیرضا محجوب، دبیرکل خانه کارگر و نماینده ادوار مجلس پنجم تا دهم شورای اسلامی در یادداشتی که متن کامل آن به شرح ذیل است؛ با یادآوری حوادث آتش‌سوزی که از سال گذشته تاکنون در پتروشیمی مارون و بوعلی اتفاق افتاد، از وضعیت شغلی کارگران مناطق آزاد و ویژه اقتصادی انتقاد می‌کند.

نوزدهم تیرماه امسال مصادف بود با اولین سالگرد کشته شدن شهرام محمدی، کارگر سابق پتروشمی مارون  که به گواه همکارانش در جریان حادثه آتش سوزی این مجتمع، با فداکاری خود از بروز یک فاجعه جلوگیری کرد؛ در شرایطی که انتظار داشتیم که دیگر شاهد وقوع چنین حوادثی نباشیم، تقارن سالگرد این حادثه با  شنیدن اخبار مربوط به حادثه آتشسوزی پتروشیمی بوعلی باعث شد تا افکار عمومی جامعه کارگری بار دیگر عرق سردی را بر دوش خود احساس کنند.

اگرچه اکنون حادثه اخیر آتش سوزی پتروشیمی بوعلی نیز با از جان گذشتگی اعضای تیم امداد بلاخره پس از گذشت سه روز و بدون کوچکترین تلفات جانی خاتمه یافت؛ اما چه تضمینی وجود دارد که دیگر وقوع حادثه سومی در کار نباشد و پشت کارگران و به ویژه کارگران صنعت از ترس گرفتار شدن در میان شعله‌های سرکش آتش نلرزد؟

سال گذشته که شهرام محمدی در جریان حادثه آتش سوزی پتروشیمی مارون جان باخت همه ما شاهد بودیم که چگونه به صورت مستقیم و غیر مستقیم از تاکید بر ایثار و فداکاری بی بدیل او به عنوان ابزار و محملی برای پنهان کردن کاستی‌ها استفاده کردند و در این در حالی است که بازماندگان وی از اینکه تاکنون هیچ مقام مسئولی حاضر نشده است تا فراتر از تعارفات زبانی گامی فراتر بگذارد و دست کم امکان پرداخت تمامی مطالباتی قانونی آنها را فراهم کند انتقاد دارند.

نمی توان انکار کرد که اگر حداقل از همان زمان برای جلوگیری از وقوع چنین حوادثی، قدمی جدی برداشته شده بود امروز دیگر نباید می‌شنیدم که پتروشیمی بوعلی برای سه شبانه روز در آتش سوخته است؛ بنابراین اگرچه در راستای اجرای سیاست‌های تعدیل ساختاری اکنون چند سالی است که مدیریت و مالکیت واحدهای پتروشیمی و پالایشگاهی به بخش خصوصی واگذار شده اما همه مردم از جمله کارگرانی که به قیمت تجربه، تخصص و سلامتی خود در این مراکز مشغول کارند و ظاهرا در معرض تکرار حادثه‌ای دیگر روز را به شب می‌رسانند حق دارند که بدانند در این مراکز چه اتفاقی در حال رخ دادن است. 

در ادبیات توسعه در حالی از منابع نفتی و صنایع وابسته که ثروت ملی تلقی می‌شوند به عنوان موتور توسعه اقتصادی نام می‌بریم و این درحالی است که ظاهرا هیچ نظارت دقیقی برعملکرد مدیران خصوصی مجتمع‌های پالایشگاهی و پتروشیمی  در خصوص تادیه کلیه مطالبات و حقوق نیروی انسانی چه از بابت ایمن سازی محیط کار و چه از نظر تامین معاش وجود ندارد.

نقش موثر کارگران چه در پیروزی انقلاب اسلامی و در جنگ تحمیلی برهیچ کس پوشیده نیست و در میان سهم کارگران صنعت نفت هم از بابت اعتصاب و ترک کار به هنگام خود در سال 57 و هم از بابت ادامه دادن به کارشان در زیر حملات دشمن بعثی بسی ویژه‌تر است اما در شرایطی که انتظار می‌رفت که در برابر این همه ایثار و فداکاری با تصویب قانون کنونی کار به نوعی شاهد ادای دین نسبت به کارگران باشیم امروز با وضعیت متفاوت و تاثر بار روبرو هستیم.

تنها به فاصله گذشت تنها چند سال از خشک شدن جوهر قانون کار، کارگران گروه گروه و دسته دسته از شمول چتر حمایتی که سالها در آرزوی آن بودند خارج شده‌اند.

پس از مشروعیت بخشیدن به قراردادهای موقت و پیمانکاری شاهد بودیم که چطور در سال 72 برخلاف نصایح مشفقانه به نام ایجاد رونق اقتصادی مناطق آزاد و ویژه را راه‌اندازی کردند و امنیت شغلی کارگران را به باد دادند و در ادامه امروز نیز که با گذشت این همه سال دست‌کم ناکارآمدی این مناطق در اشتغالزایی اثبات شده است، دولتمردان و نمایندگان مختلف مجلس با پروراندن چنین سودایی تیشه به ریشه امنیت شغلی متزلزل کارگران می‌زنند.

باید قبول کنیم در ادامه همین فرآیند سوداگرانه بود که امروز اتحاد بی بدیل کارگران صنعت نفت در لوای قوانین مختلف استخدامی زیر دست پیمانکاران خرد و ریز آنچنان رنگ باخته است که از کارگاه‌هایی که در مناطق آزاد و ویژه اقتصادی دایرند صدایی جزء گرفتاری و نارضایتی کارگران به گوش نمی‌رسد.