کار ناشایسته و بیکاری در ایتالیا؛ مصیبت کارگران جوان است

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از تایمز برابری، یک مرکز خوداشتغالی در رم پایتخت ایتالیا آخر هر هفته با برگزاری کنفرانسی به دغدغه‌های کارگران عضو این مرکز فرصت بیان روایت‌ها از کار و مشاغل گذشته و حال خود را ارائه می‌دهد. 

بسیاری از کارگران جوان ایتالیایی این روزها به دلیل بحران اقتصادی از وضعیت گسترش مشاغل غیر رسمی و فشار کاری به دلیل افزایش میزان جمیعت بیکاران گله دارند.

النا (کارگر ایتالیایی جوان)، یک طراح گرافیست ۳۳ ساله، از پاییز ۲۰۱۹ برای یک آژانس تبلیغاتی پیشرو در رم کار می‌کند. مشتریان این شرکت شامل نهادهای محلی و نمایندگان سیاسی دولت هستند که برای آن‌ها استراتژی‌های ارتباطی بین خود و مردم و ایجاد تصاویر بصری به آژانس تبلیغاتی سفارش می‌دهند. 

مبارزات انتخاباتی این شرکت به قدری به بخش دولتی نزدیک است که النا هنگام استخدام، بدون امضای هیچ گونه قراردادی، برای کارآموزی در ازای مبلغ اولیه ۴۰۰ یورو در ماه (حداقل حقوق ایتالیا حدودا هشت برابر این مبلغ است)، که به عنوان پاداش برای ارائه خدمات پرداخت می‌شود، به او پیشنهاد کارآموزی داده شد. نام شغل النا پاره وقت بود اما به هیچ وجه کارش در عمل پاره وقت نبوده و دائمی بوده است. این ترتیب استخدام در ایتالیا کاملاً غیرقانونی بود، زیرا النا تمام وقت، با ساعات کاری ثابت، موظف به حضور در دفتر هر روز و تحت نظارت دائمی کار می‌کرد. 

النا می‌گوید: «بعد از هشت ماه، بالاخره به من پیشنهاد قرارداد دادند. اما این یک قرارداد پاره وقت نادرست بود. می‌گفت با حقوق ۶۰۰ یورو در هفته ۱۶ ساعت در هفته کار می‌کنم.» او در واقع تمام وقت کار می‌کرد و مابقی حقوقش، یعنی ۶۰۰ یورو دیگر، زیر میز پرداخت می‌شد.» تا اینکه در سال ۲۰۲۱، دو سال پس از استخدام، النا یک قرارداد دائمی تمام وقت با حقوق خالص ۱۴۵۰ یورو در ماه، یعنی ساعتی ۹ یورو، منعقد کرد. 

علیرغم اینکه کارکنان تحت ترتیبات استخدام نامنظم استخدام می‌شوند، باید با شدت بالا در آب و هوای ظالمانه کار کنند. اگر درست زمانی که قرار است روز کاری به پایان برسد، رئیس عصبانی می‌شود. النا اذعان می‌کند که این چیزی است که من را مضطرب می‌کند. من حتی نمی‌توانم زمانی که کاری برای انجام دادن ندارم، محل کار را ترک کنم. مثل حضور در مدرسه است اگر کسی خیلی زود ترک کند، رئیس همه کارمندان را جمع می‌کند و به ما خبر می‌دهد. ما اغلب مجبوریم اضافه کار کنیم، حتی در آخر هفته ها، بدون هیچ دستمزد اضافی.»

النا ترجیح می‌دهد ناشناس بماند، زیرا او هنوز برای شرکت کار می‌کند. چرا او آنجا می‌ماند؟ او می‌گوید: «تا جایی که من می‌دانم، در جاهای دیگر بدتر است. "بزرگترین و شناخته شده‌ترین شرکت‌های تبلیغاتی وحشتناک هستند. همکار جوانی که برای یکی از آن‌ها کار می‌کرد به من گفت که به خاطر این همه استرس ۴۰ کیلو وزن کم کرده است. برخی دیگر به سرعت آژانس تبلیغاتی را ترک کردند، زیرا ساعت‌های طولانی کار می‌کردند، آن هم در فضای وحشتناک که باید با مزد ناچیز تحقیر و تمسخر دائمی را تحمل کنند.» 

جنگل کاری برای کارگران جوان

النا نماینده مبارزه روزمره کارگران جوان در ایتالیا است. در مورد او، داستان به طور غیرعادی خوب پایان یافت، آن هم با یک قرارداد دائمی که آینده وی را تضمین می‌کرد. برای اکثر جوانان ایتالیایی که بدون حمایت یا حقوق اتحادیه کار می‌کنند، بازار کار، به دور از اینکه وسیله‌ای برای رهایی یا پیشرفت شخصی باشد، جنگلی است که در آن کارفرما پادشاه است. بر اساس ارقام یورواستات، ایتالیا با ۳۱.۱ درصد، دومین نرخ اشتغال پایین‌ برای کارگران جوان (۱۵ تا ۲۹ سال) در اروپا را دارد.

 این میزان برای زنان ۲۶.۴ درصد است. این ارقام نشان می‌دهد که یافتن شغل یا جستجوی شغل بهتر برای یک جوان چقدر دشوار است و درصد بالایی کار غیررسمی موجود در ایتالیا را نشان می‌دهد. در مطالعه‌ای  ۳۵ درصد از جوانان ایتالیایی بین ۱۵ تا ۳۵ سال اظهار کردند که در شغل غیررسمی مشغول هستند (یا بوده‌اند). 

جوانان ایتالیایی در بازار کار که در حال حاضر بسیار فقیر است، جایگاه بسیار آسیب‌پذیری را دارند. ایتالیا تنها کشور اروپایی است که دستمزدها نسبت به دهه ۱۹۹۰ کمتر است (سه درصد کمتر)، در حالی که در کشورهایی مانند آلمان و فرانسه تقریباً ۳۰ درصد افزایش یافته است.

و این جوانان هستند که سخت‌ترین عواقب چنین کار بدی را متحمل می‌شوند. تقریباً ۵۰ درصد از کارگران بین ۳۰ تا ۳۴ سال در ایتالیا درآمدی بین ۸۰۰۰ تا ۱۶۰۰۰ یورو در سال دارند، توان مالی این گروه درآمدی از «فقر مطلق» تا «نزدیک به حداقل معیشت» متغیر است. این نسلی است که بحران پس از بحران را تجربه کرده است، با ورود به بازار کار با بحران سال ۲۰۰۸، بیشترین مشاغل را پس از شروع همه‌گیری در سال ۲۰۲۰ از دست داد و اکنون با نرخ تورمی بالا مواجه است که در حال فرسایش بیشتری است.

چنین شرایطی، مستقل شدن جوانان از خانواده را بسیار دشوار می‌کند و به مراتب بهتر از کلیشه «پسر مادر» ایتالیایی توضیح می‌دهد که چرا جوانان ایتالیایی به طور متوسط ​​تا ۳۰ سالگی خانه را ترک نمی‌کنند. همچنین توضیح می‌دهد که چرا بسیاری از جوانان تصمیم می‌گیرند برای گذران زندگی بهتر به خارج از کشور مهاجرت کنند.