تبعیض جنسیتی؛ چالش زنان کارگر صنعت ابریشم ویتنام

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از مجله اینترنتی تایمز برابری، اگرچه ویتنام یکی از پنج تولیدکننده برتر ابریشم در جهان است و رتبه سوم در آسیا و پنجم در جهان را در صادرات دارد، اما همچنان به چین، تولیدکننده پیشرو در جهان، برای واردات وابسته است. 

امروزه نیز در روستای "نام-بان"، واقع در منطقه کوهستانی دالات در مرکز ویتنام، فعالیت‌های گسترده پرورش کرم ابریشم و استحصال ماده اولیه پارچه ابریشم انجام می‌شود. هر روز صبح، حدود ۲۰ زن با پای پیاده یا با دوچرخه از روستاهای اطراف برای کار در کارخانه‌های پرورش و ریسیدن نخ ابریشم حضور پیدا می‌کنند. 

از پرورش توت برای تغذیه کرم ابریشم گرفته تا پیله باز کردن و بافتن نخ‌ها، همه بخش‌های این کار پرزحمت عمدتاً توسط زنان انجام می‌شود. دستان ظریف آن‌ها در یافتن انتهای رشته روی پیله مهارت پیدا کرده است، اما شرایط کار در کارخانه ریسندگی دشوار است؛ گرمای آب جوش، وزن قرقره‌های بزرگ و ساعات طولانی کار سخت، این زنان را نمونه‌هایی از شجاعت و تلاش ساخته اما در عین حال فرسوده نیز کرده است. 

زنانی که در کارخانه‌های ریسندگی کار می‌کنند، شرایط سخت زیادی را تحمل می‌کنند، به‌ویژه به دلیل گرمای تولید شده توسط دستگاه‌های چرخان کارخانه و اینکه به دلیل ظرافت کار نمی‌توانند دستکش استفاده کنند، شرایط سختی بر آن‌ها تحمیل شده است. دست‌های این زنان ساعت‌های زیادی باید در آب گرم باشد، اما زدن ماسک در جلوی دستگاه‌ها نیز الزامی است. برخی از کارگران ممکن است به دلیل قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و وضعیت‌های ناراحت کننده‌ای که هنگام کار با ماشین‌ها دارند، دچار مشکلات بسیار زیادی در زمینه سلامتی شوند. 

کارگران همچنین باید پیله‌ها را در لگن‌های روی زمین در حالت نیمه نشسته بشویند. در حالی که دستمزد آن‌ها این زمان از حداقل دستمزد مصوب دولت و خط فقر بین‌المللی بانک جهانی کمتر است، آن‌ها مجبورند ساعت‌های طولانی برای حمایت از خانواده خود کار کنند و اغلب تحت سلسله مراتب سختگیرانه‌ای که توسط مدیران مرد تعیین می‌شود، قرار دارند. 

این وضعیت زنان صنعت ابریشم در حالی مشاهده می‌شود که جمهوری سوسیالیستی ویتنام در سال‌های اخیر رشد اقتصادی بسیار بالایی را تحت مدل به اصطلاح «سوسیالیسم بازار» تجربه کرده است. طی ده سال گذشته، مصرف خانوارها چهار برابر و ثروت سرانه سه برابر شده است. ساعت کار هفتگی قانونی فعلی ویتنام به ۴۸ ساعت کاهش یافته است و روزهای کاری نباید بیش از هشت ساعت در روز و اضافه کاری بیش از چهار ساعت در روز باشد. 

با همه این احوال اما متأسفانه، زنان اغلب مجبور می‌شوند مراقبت از فرزندان خود را محول کنند تا شغلی را دنبال کنند که شانس کمی برای پیشرفت به آن‌ها ارائه می‌دهد. علاوه بر این، حقوق آن‌ها هنوز بسیار کمتر از حقوق مردان است و تبعیض دستمزدی به صورت علنی اعمال می‌شود؛ تبعیضی که در گذشته و در زمانی که هنوز «بازار» حرف اول را در ویتنام نمی‌زد، وجود نداشت!