انتقاد جدی سازمان جهانی کار از وضعیت مسکن کارگران جنوب آسیا

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از پایگاه خبری سازمان جهانی کار، گزارش جدید سازمان جهانی کار به‌صورت انتقادی به استانداردهای زندگی کارگران مهاجر در چند کشور آسیای جنوب شرقی از جمله سنگاپور، تایلند و مالزی و اقدامات مورد نیاز برای اطمینان از بهره‌مندی از مسکن مناسب، اشاره می‌کند. 

بر اساس گزارش جدیدی که توسط پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان جهانی کار (ILO) منتشر شده است، علیرغم برخی پیشرفت‌های جزئی انجام شده در حوزه کشورهای پیمان (آ. سه. آن) در پاسخ به مقابله با همه‌گیری کرونا، استانداردهای اسکان کارگران مهاجر در این منطقه پر کارگر جهان پایین بوده و نیاز به رسیدگی فوری و اضطراری دارد. 

بنابر این گزارش، یک نمای داخلی و عمیق از وضعیت زندگی کارگران مهاجر به شهرها در این چند کشور، حکایت از بغرنج وضعیت دسترسی این کارگران به محل اسکان را می‌دهد. 

از جمله یافته‌های اصلی گزارش این است که فضای تخصیص یافته به هر کارگر در محل اقامتی که توسط کارفرمایان مانند خوابگاه‌ها ارائه می‌شود، بسیار کوچک است. 

در مالزی و تایلند برای کارگران مهاجر در انواع خاص اقامتگاه فقط سه متر مربع فضا در نظر گرفته می‌شود. البته در کشور سنگاپور در سپتامبر سال ۲۰۲۱ (مهرماه سال ۱۴۰۰) استانداردها و ضوابط جدید اسکان کارگران ابلاغ و اصلاح شد تا هر کارگر حداقل ۴.۲ مترمربع فضای زندگی در خوابگاه‌های جدید فراهم کند! با این حال این میزان هنوز از سطوحی که برای کارگران فصلی در نیوزلند یا کارگرانی که زیرساخت‌های جام جهانی قطر را می‌سازند، کمتر است. 

طبق گزارش سازمان جهانی کار، نیاز کارگران مهاجر به فراهم کردن محل زندگی کافی و مناسب، از این جنبه که مسکن نباید محلی برای انتقال بیماری کرونا شود، اهمیتی چندجانبه یافته است. فاصله‌گذاری اجتماعی در فضاهای جمعی مانند محل‌های اسکان و اقدامات بهداشتی لازم برای کاهش خطر و گسترش عفونت اغلب در برخی از مسکن‌های کارگری موجود غیرممکن بوده است. علاوه بر تهدید انتقال بیماری کرونا، مسکن نامناسب و ازدحام بیش از حد نیز می‌تواند منجر به درگیری یا تنش بین ساکنان، خشونت خانگی، تجاوز، سرقت و سایر جرایم شده و آرامش روانی و حریم خصوصی افراد را خدشه دار کند. 

همه‌گیری کرونا توجه را به استانداردهای پایین مسکن برای بسیاری از کارگران مهاجر در مالزی، سنگاپور و تایلند جلب کرده است. چیهوکو آسادا میاکاوا (دستیار مدیر کل ILO) در این زمینه گفته است: هنوز راه درازی در پیش است تا اطمینان حاصل شود که همه کارگران مهاجر از اقامتگاه مناسب و مناسبی که حق دارند برخوردار شوند. 

مسکن کارگران مهاجر در مالزی، سنگاپور و تایلند شامل انواع و اقسام محل اسکان است و براساس بخش کار، موقعیت شهری، روستایی، وضعیت مهاجرت از روستا به شهر و انواع اسناد تفاوت زیادی دارد. عوامل دیگری مانند جنسیت و همراهی اعضای خانواده نیز بر گزینه‌های مسکن تأثیر می‌گذارد. 

طبق تحقیقات سازمان جهانی کار، بازرسی‌ها یک ابزار کلیدی برای تحقق استانداردهای حداقلی مسکن کارگری هستند، اما این گزارش نشان می‌دهد که به ندرت بازرسی‌های دولتی و حکومتی به مسکن کارگران این کشورها که اغلب مهاجر هستند، تسری می‌یابد. این امر در مالزی و سنگاپور در طول همه‌گیری کرونا تغییر کرده است، اما اجرای مداوم یک چالش باقی مانده است. این گزارش همچنین بر لزوم جدا بودن بازرسی مسکن از بازرسی اجرای قوانین مهاجرت تاکید می‌کند. 

سازمان ILO در پایان گزارش خود خواستار اجرای استانداردهای شفاف و الزام‌آور مبتنی بر حقوق در تمام محل اقامت کارگران مهاجر مطابق با استانداردهای بین المللی حقوق بشر و کار به‌عنوان حداقل نیاز برای مسکن ارائه شده است. این سازمان وابسته به سازمان ملل متحدد همچنین خواهان رفع هرنوع تبعیض و ایجاد استاندارد دوگانه برای رسیدگی به همه کارگران مهاجر بوده، و خواسته تا بدون توجه به وضعیت قومی، نژادی و منطقه‌ای آن‌ها، اقدامات لازم صورت گیرد. این گزارش همچنین خواستار پایان دادن به الزام اجباری در برخی کشورها برای زندگی کارگران خانگی مهاجر با کارفرمایان خود شده است! علاوه بر این، بحث محدودیت تعداد کارگرانی که در یک اتاق یا خوابگاه مشترک هستند، به دقت مطرح شده است. این گزارش به‌صورت جزئی به برخی موارد ورود کرده و بیان کرده است: توقف استفاده از تخت‌های دوطبقه و همچنین پایان دادن به پدیده «تخت‌خواب داغ» -که در آن کارگران در شیفت‌های مختلف کاری و زمان‌های مختلف یک تخت مشترک دارند- باید مورد توجه قرار بگیرد.