بسته‌های حمایتی کارگران عاملی برای کاهش نرخ بیکاری/ چالش معیشتی مزدبگیران عاملی برای رکود اقتصادی است

به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از لیبرتودی، تحقیقات حوزه اشتغال نشان می‌دهد که امکان رشد دستمزد در سراسر جهان میسر نیست. برنامه‌های فعلی دولت‌ها تاثیر چندانی بر وضعیت اشتغال ندارد. اگر روال فعلی بازار کار ادامه داشته باشد، اقتصاد به شدت آسیب خواهد دید. 

نتایج یک تحقیق در ایالات‌متحده نشان می‌دهد: سیل عظیمی از کارگران جهان به بازار کار بازخواهند گشت اما در حال حاضر نحوه بازگشت به کار به صورت قطره‌چکانی است و تعداد محدودی از فرصت‌های شغلی که از بین رفته باردیگر احیا شده‌اند. تنها یک ایالت از ایالت‌های ۲۶گانه آمریکا خواهان پایان دادن به ارائه خدمات اجتماعی دوران کرونا هستند تا زمینه‌های بازگشت به کار را فراهم کنند. 

برخی از دولتمردان و اغلب کارفرمایان جهان معتقدند، مادامی‌که مزایا و بسته‌های حمایتی در اختیار جمعیت بیکار قرار گیرد، شرایط بازگشت به کار فراهم نخواهد شد. کارفرمایان از چالش‌هایی مثل عدم تمایل به بازگشت به کار سخن می‌گویند که سبب کم‌رونقی بازار کار شده است. اگرچه این دیدگاه در میان کارفرمایان وجود دارد اما چندین مطالعه به این نتیجه رسیده‌اند که پرداخت‌های حمایتی، نقش کوچکی در کمبود نیروی کار دارند. 

یکی از محققان این پژوهش معتقد است: قطع یارانه تعداد محدودی از کارگران بیکار را باردیگر شاغل خواهد کرد. در حال حاضر، بسیاری از کارگران با دریافت کمک هزینه‌های اجتماعی در تامین معیشت خود دچار مشکل هستند و هزینه‌های جاری زندگی خود را کاهش داده‌اند. کاهش هزینه‌های زندگی کارگران می‌توان به طور بالقوه اقتصاد محلی را تحت الشعاع قرار دهد و به آن آسیب برساند. 

به گفته یکی از اساتید اقتصاد دانشگاه «ماساچوست»، شرایط کار فعلی به طور قطع تغییر خواهد کرد. اینکه مشاغل زیادی وجود دارد اما کارگران مایل به پذیرش آن نیستند، ادعایی بیش نیست. بسیاری از مردم خواهان بازگشت به کار هستند اما بسیاری از موقعیت‌های شغلی از بین رفته است. 

وزارت کار ایالات متحده گزارشی در ارتباط با وضعیت اشتغال منتشر کرده است. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد، ایالت‌ها و کشورهایی که میزان کمک‌های اجتماعی خود را کاهش داده‌اند نسبت به ایالات و کشورهای دیگر که حمایت‌های اجتماعی خود را حفظ کرده‌اند، رشد کمتری دارند. نکته مهم و حائز اهمیت در این است، مشاغلی که در بخش خدمات گردشگری، هتل‌داری و اوقات فراغت که به مهارت کمتری نیاز دارند هم رشد چندانی نداشته‌اند. 

ایالات‌متحده فشار زیادی ناشی از رکود اقتصادی کرونا را تحمل کرد. اگرچه میزان رشد نرخ بیکاری در دوران پاندمی کرونا در این کشور به بیشترین میزان خود رسید و حتی از رکود اقتصادی سال ۲۰۰۸ فراتر رفت اما در حال حاضر آن‌ها وضعیت و ثبات خوبی را در حوزه روابط کار تجربه می‌کند. این در حالی است که ۲۰ میلیون فرصت شغلی در مدت زمانی ۲ ماه در این کشور از بین رفت و نرخ بیکاری به ۱۵ درصد رسید. 

حدود سه چهارم از مشاغلی که در دوران کووید۱۹ از دست رفته‌بودند، بازگردانی شدند و نرخ بیکاری با کاهش حدود ۱۰ درصدی به ۵.۴ درصد رسید. اواخر ماه جولای، حدود نه میلیون نفر به صورت غیرمستمر از مزایای بیکاری دوران کرونا برخوردار شدند اما میلیون‌ها نفر علاوه بر دریافت مزایای همگانی، ۳۰۰ دلار به صورت هفتگی دریافت می‌کنند. اگرچه اقتصاددانان معقتدند طرح‌های حمایتی باید ادامه داشته باشد تا معضلات اقتصادی محلی به وجود نیاید اما دولت ایالت‌متحده می‌خواهد به طرح‌های حمایتی خود خاتمه دهد و قرار است تا تمامی بسته‌های حمایتی منقضی شوند مگر اینکه کنگره آن‌ها را تمدید کند که این موضوع بعید به نظر می‌رسد. 

با این اوصاف حامیان حقوق کارگران درباره وضعیت زندگی کارگران در ادامه روزهای کرونایی نگران هستند. به گفته آن‌ها، اگر مزدبگیران بسته‌های حمایتی را از دست بدهند، معلوم نیست که چه سرنوشتی در انتظار آن‌ها خواهد بود. با توجه به اینکه ویروسی به نام کرونا همچنان یکه‌تازی می‌کند، سرنوشت نه‌چندان خوشایندی در اختیار کارگران خواهد بود. 

روند گسترش ویروس کرونای دلتا در سراسر جهان بسیار وحشتناک است. قطع بسته‌های حمایتی کارگران را در شرایط نامساعدی قرار می‌دهد در حالیکه ایمنی خانواده‌های کارگری اهمیت بسیاری دارد. با توجه به اینکه سازمان بین‌المللی کار گزارش‌های ناامیدکننده‌ای درارتباط با وضعیت اشتغال در سراسر جهان منتشر کرده است، بازگشت تمامی کارگران به کار به زودی فراهم نخواهد شد. همچنین ماهیت کار در آینده تغییر خواهد کرد و در دوران پساکرونا بسیاری از مشاغل نابود خواهند شد و جای خود را به کار بر بستر دیجیتال خواهند داد. در این شرایط، ارائه بسته‌های حمایتی بازهم ضرورت دارد. 

محققان حوزه کار استدلال می‌کنند، یافته‌های این تحقیق شاید تمام واقعیات را بیان نکند زیرا طرح‌های حمایتی دولت‌ها یکسان نیست. برخی از کارگران جهان نه تنها هیچ حمایتی نشده‌اند بلکه همچنان آسیب‌های پرفشاری را تجربه می‌کنند. همچنین تامین منابع مالی از دست رفته زمان‌بر است و در برخی از کشورها هیچگاه محقق نخواهد شد. 

«گای رایدر» (دبیرکل سازمان بین‌المللی کار) درباره شرایط آتی بازار کار توضیح داد: محتمل است که در سال ۲۰۲۲ نیز حدود ۲۶ میلیون فرصت شغلی تمام‌وقت از بین برود. در چنین شرایطی، تعداد نیروی انسانی بیکار به مرز ۲۰۵ میلیون نفر خواهد رسید. خطر بیکاری، زنان را نسبت به مردان تهدید می‌کند. همچنین آثار و تبعات منفی بیشتری گریبانگیر نیروی کار جوان خواهد شد. فارغ‌التحصیلان جوان با دشواری‌های فراوانی وارد بازار کار خواهند شد. معضلاتی که به دلیل از بین رفتن فرصت‌های شغلی به وجود می‌آیند، سال‌ها ادامه خواهند داشت. 

بر اساس گزارش‌های منتشر شده از سوی سازمان بین‌المللی کار، پروسه رفع بحران سلامت و بازگشت به شرایط عادی نسبت به تجارب گذشته سرعت کمتری دارد. دو مولفه در کندی بهبود وضعیت تاثیر دارند؛ عامل نخست، تاثیر و روند متفاوت واکسیناسیون در نقاط مختلف جهان است. همچنین دولت‌های کشورهای فقیر قادر نیستند تا بسته‌های حمایتی و معیشتی در اختیار شهروندان خود قرار دهند تا کمک ناچیزی به بهبود وضعیت اقتصادی کنند. 

این احتمال وجود دارد که شرایط در پاییز سال جاری بدتر شود. افرادی که حمایت اجتماعی را همچون شغل خود از دست دهند، اگر به سرعت شاغل نشود با آسیب‌های جدی روبرو خواهند شد. در این شرایط، کارگران به ناچار باردیگر از هزینه خود می‌کاهند که این موضوع رشد اقتصادی را تحت تاثیر قرار خواهد شد.