وضعیت شاق کارگران مهاجر در کارخانه‌های تایوان/ زندانی به وسعت یک خوابگاه
کارفرمایان تایوانی معتقدند، کارگران مهاجر عامل انتشار ویروس کرونا در این کشور هستند؛ به همین دلیل قوانین سختی علیه آنها تحمیل کرده‌اند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «یینگ‌یو آلیشیا چن» روزنامه‌نگار مستقل تایوانی است که بر مسائل پناهندگان، حقوق مهاجران و معضلات اجتماعی تمرکز دارد. گزارش‌های او در رسانه‌های مختلف سطح جهان به چاپ رسیده است. او در گزارشی میدانی، وضعیت کارگران مهاجر شاغل در تایوان را بررسی کرده است. نویسنده اقدمات کارفرمایان علیه کارگران مهاجری که از کشورهای جنوب شرقی آسیا به این کشور آسیای مهاجرت کرده‌اند را بررسی و شرایط آنها را ناعادلانه توصیف می‌کند. ترجمه این گزارش مفصل که در Equal Times منتشر شده، در ادامه می‌خوانید:
کارگران مهاجر شاغل در تایوان همچنان در قرنطینه هستند و این موضوع با جدیت تمام برای آنها اجرا می‌شود. بسیاری از فعالان کارگری در جهان معتقدند، اقدامات علیه این افراد نه تنها مناسب نیست بلکه «تبعیض‌آمیز» است. کارگران مهاجر تنها برای رفتن به محل اشتغال خود مجاز هستند تا خانه‌هایشان را ترک کنند درحالیکه این قانون برای شهروندان این کشور به هیچ وجه اجرا نمی‌شود. این تصمیم نشان می‌دهد، نیروی کار مهاجر شاغل در این کشور آسیایی از حقوق اساسی خود محروم هستند و سیستم مدیریتی در این کشور، عملکردی بسیار یکجانبه دارد.
تایوان به عنوان بزرگترین تامین کننده میکروچیپ‌های رایانه‌ای در جهان به کارگران خارجی بسیار وابسته است تا تقاضای فزاینده لوازم الکترونیکی مصرفی را در میان کمبود جهانی برطرف کند. اگرچه کارگران مهاجر ستون فقرات اقتصاد تایوان هستد اماحقوق و کرامت انسانی اغلب این افراد اهمیت ندارد. به عبارت دیگر، ارزش انسانی نیروی کار مهاجر پس از منافع مادی شرکت‌ها مورد توجه قرار می‌گیرد.
از اوایل ماه ژوئن ۲۰۲۰، ده‌ها هزار کارگر فنی و متخصص به مدت یک ماه در قرنطینه به سر بردند. به گفته منابع خبری، بسیاری از این افراد مجبور هستند تا پروتکل‌های اولیه را همچنان رعایت کنند؛ اگرچه وضعیت کرونا در این کشور قرمز است اما مهاجران کمترین درصد از مبتلاشدگان را به خود اختصاص داده‌اند.
«رجینا» کارگر مهاجر فیلیپینی که در کارخانه تراشه‌سازی ASE که بزرگترین تولیدکننده تراشه الکترونیکی در جهان است، اشتغال دارد، درباره شرایط کاری خود توضیح می‌دهد: من در یک اتاق تنگ زندگی می‌کنم که در این مکان ۶ تخت دو طبقه وجود دارد و باید به تنهایی در این اتاق روزگار خود را سپری کنم. فضا بسیار کوچک است، مجبور هستم تا تمامی وسایل را روی هم تلنبار کنم.
از ششمین روز ماه ژوئن تا ۶ ژوئیه، کارگران مهاجر به هیچ وجه اجازه نداشتند تا خوابگاه‌های خود را ترک کنند؛ مگراینکه بخواهند به محل اشتغال خود بازگردند. کارگران، یک ساعت پس از اتمام کار فرصت دارند به محل زندگی خود بازگردند. به گفته یکی از کارگران، نیروی مهاجر در این کشور زندانی هستند. کارفرما تمامی جوانب زندگی ما تحت تاثیر قرار داده و تمامی حرکات ما را زیرنظر دارد.
کارگران مجبور هستند هنگام رفت و آمد به خوابگاه همچون محل اشتغال، زمان ورود و خروج را ثبت کنند. یکی از کارگران ASE توضیح می‌دهد: نه تنها تمامی جوانب زندگی کارگران خارجی را محدود کرده‌اند بلکه مواد غذایی مصرفی را نیز محدود کرده‌اند. کارگران باید از موادغذایی که از سوی شرکت مجاز معرفی شده، استفاده کنند. شستن لباس‌ها در هر ساعت از شبانه‌روز میسر نیست و فقط در مواقع خاص ممکن است.
به گفته کارگران، شرایط و روابط کار بسیار خفه‌کننده است. به طور قطع، شرایط منصفانه نیست؛ پروتکل‌های سختگیرانه برای کارگران تایوانی اجرا نمی‌شود و آنها تمایلی به پیروی از قوانین ندارند. اگرچه نیروی کار خارجی را عامل شیوع کرونا می‌دانند اما تا به امروز، هیچ کارگر مهاجری در ASE به کرونا مبتلا نشده است.
هر کارگری که قوانین را نقض کند توسط کارفرما مجازات شده و بیکار می‌شود. محدود کردن مزدبگیران سابقه تاریخی دارد؛ پیش از شیوع کرونا، شرکت‌های صنایع الکترونیک این کشور آسیایی، صدها کارگر مهاجر را در اقامتگاه‌های اشتراکی ساکن کردند و بر اساس گزارش‌های متتشر شده، حدود ۳۰۰۰ نیروی کار مهاجر در دو خوابگاه ساکن شدند.
شرکت ASE در ارتباط با اقدام خود و محدود کردن مهاجران توضیح داد: ما نسبت به این موضوع آگاه هستیم که اقدامات ایمنی به عمل آمده از سوی شرکت ممکن است باعث نگرانی کارگران شده باشد اما هدف از اجرای مقررات سختگیرانه جلوگیری از شیوع کروناست که دولت بر آن تاکید می‌کند.
این شرکت با صدور بیانیه‌ای کتبی در تاریخ ۱ ژوئیه اعلام کرد: ما سهم قابل توجه کارکنان مهاجر خود در موفقیت شرکت و اقتصاد تایوان را تشخیص می‌دهیم.
این کشور آسیایی بیش از ۷۱۱.۰۰۰ کارگر مهاجر دارد که اغلب آنها اهل فیلیپین، اندونزی، ویتنام و تایلند هستند. به عبارت دیگر، کارگران مهاجر ۸ درصد از نیروی کار کشور را تشکیل می‌دهند که بیش از ۶۰ درصد آنها در بخش صنعتی از جمله تولید ریزتراشه اشتغال دارند.
«وو جینگ رو» فعال صنفی کارگران مهاجر تایوان توضیح داد: شرایط کرونا در این کشور آسیایی مناسب نیست و بدترین دوران اپیدمی کووید ۱۹ را سپری می‌کند. برخی از کارفرمایان با بهره‌گیری از تاکتیک‌های ترسناک، کارگران مهاجر را وادار به رعایت قوانین سختگیرانه شرکت خود می‌کنند. آنها به نیروهای تحت پوشش خود می‌گویند، در صورت مرگ بر اثر کرونا به جای بازگشت به وطن، در تایوان سوزانده می‌شوند.
وی ادامه داد: ابزارهای تهدید علیه مزدبگیران زیاد است. آنها از سوی کارفرما تهدید می‌شوند در صورت ابتلا به ویروس، مسئولیت مالیاتی را نیز عهده‌دار هستند.
به گفته این فعال صنفی، سیاست اقامت در خوابگاه بسیار تبعیض‌آمیز است. کارگران مهاجر، نقشی حیاتی برای اقتصاد تایوان دارند اما صرفاً به عنوان نیروی کار شناخته می‌شوند و از هیچ حقی به عنوان انسان برخوردار نیستند. وضعیت کرونا در تایوان قرمز است اما کارفرمایان تمایلی به تعطیلی واحدهای خود ندارند.
وزارت کار در ابتدا نسبت به اقدامات تعطیلی هدفمند کارفرمایان سکوت کرد. پیش از ماه ژوئن، وزیر کار این کشور اعلام کرد، اگر کارفرمایان هرگونه آزادی کارگران مهاجر را نقض کنند یا با تهدید و اعمال زور آنان را مجاب به انجام کار کنند، جریمه خواهند شد. اما اگرچه چنین ادعایی مطرح شده، این کشور هیچ اقدامی در جهت حمایت از مهاجران انجام نداده و هنوز هیچ مقام یا شرکتی به خاطر این کار مورد بازخواست قرار نگرفته است.
موفقیت نسبی تایوان در مهار ویروس کرونا را می‌توان به اقدامات قاطع و واکنش سریع آن نسبت داد اما مدافعان حقوق بشر متذکر می‌شوند که اعمال چنین اقدامات سختگیرانه تنها برای بخشی از مردم غیرقانونی و غیراخلاقی است. دولت این کشور، نقش خود در اقدامات علیه کارگران مهاجر را رد می‌کند اما تمایلی هم برای توقف اقدامات غیرقانونی مقامات و شرکت‌های متخلف ندارد.
