ایلنا گزارش می‌دهد؛
دغدغه‌ها و مصائبِ پرستاران بیمارستان میلاد تهران/ مدیرعامل: بیمارستان خودکفاست، درآمدِ مکفی نداریم!
پرستاران بیمارستان میلاد از عدم پرداخت حق کرونا، عدم افزایش قانونی دستمزدها و فقدان امنیت شغلی انتقاد دارند این درحالیست که مدیرعامل بیمارستان، نبودن بودجه کافی را دلیل عدم پرداخت حق کرونا و افزایش دستمزد می‌داند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، با آمدن کرونا، پرستاران و کادر درمان کشور در صف اول مبارزه با بیماری و پذیرش خطر قرار گرفتند؛ روزگار دشوار و پرخطر پرستاران کشور با ورود ویروس منحوس کرونا، دشوارتر و پرخطرتر شد.
در همان ماه‌های اول، مقامات و مسئولان دولت و وزارت بهداشت، شروع به تعریف و تمجید و گاهاً تقدیس از پرستاران کردند و کار آنها را باارزش همچون جهاد و مبارزه با دشمن خواندند. مصوبات بسیاری برای حمایت از پرستاران در دستور کار قرار گرفت مانند «شهید خدمت خواندن پرستاران متوفی بر اثر کرونا» اما بیشتر این حمایت‌ها، از محدوده حرف و کلام و شعار ظاهری فراتر نرفت؛ درواقع این شعارها و حمایت‌های صوری، بیشتر کارکرد تبلیغاتی داشت و خوراک رسانه‌ای برای مسئولان فراهم کرد اما در عمل آنچه می‌بینیم، نارضایتی پرستاران در بخش‌های مختلف درمانی کشور –دولتی، خصوصی و بیمارستانهای تامین اجتماعی- است.
مطالبات گروه‌های مختلف پرستاری کشور
هرگروه از پرستاران، دغدغه‌ها و مطالبات برآورده نشده‌ای دارند که با آمدن کرونا تشدید شده است؛ مطالبه جمعی و مشترک تمام پرستاران کشور، اجرای قوانین بر زمین مانده‌ی حوزه پرستاری مانند قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری است که در مواردی بیش از ده سال از تصویب این قوانین می‌گذرد.
پرستاران در همه بخش‌ها یک خواسته اساسی مشترک دارند: حق الزحمه‌ی کارهایمان را به خودمان بپردازید؛ نباید خدمت را ما انجام دهیم اما پول آن به جیب پزشکان سرازیر شود.
گذشته از این مطالبه مشترک، پرستاران بخش‌های مختلف، دغدغه‌ها و دردهای مخصوص به خود نیز دارند؛ برای نمونه، پرستاران بخش خصوصی از کم بودن دستمزدها (گاهاً در حد حداقل دستمزد کارگری و شاید کمی بیشتر)، فقدان امنیت شغلی و طولانی بودن شیفت‌های کاری انتقاد دارند و خواستار یکسان‌سازی شرایط شغلی خود با پرستاران شاغل در بیمارستانهای دولتی هستند اما در این میان، پرستاران سایر بخش‌ها نیز نارضایتی‌های بسیار دارند.
یکی نمونه از این کادر درمان ناراضی، پرستاران بیمارستان میلاد هستند؛ پرستارانی که در بزرگترین بیمارستان تامین اجتماعی کشور در پایتخت مشغول به کار هستند اما معتقدند؛ حق و حقوق قانونی آنها پرداخت نشده است.
بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی هزار تختخوابی میلاد به منظور تامین بخشی از نیازهای درمانی کشور و بیمه‌شدگان سازمان تامین اجتماعی در تیرماه ۱۳۸۰ افتتاح شد. در صفحه رسمی بیمارستان آمده است: «بیمارستان در راستای مشتری مداری، تعهد به بهبود مستمر اثربخشی سیستم مدیریت کیفیت و پیشگیری از آلودگی‌های محیطی خاک، هوا و آب های سطحی و زیرزمینی، اهداف کلان و خرد را تدوین کرده و مرتباً بازنگری می‌نماید و مصمم است ضمن ارائه خدمات درمانی باکیفیت مطلوب، قوانین و مقررات زیست محیطی کشور را نیز رعایت نموده و کمترین تاثیر نامطوب را بر محیط زیست داشته باشد.»
در چنین بیمارستانی با این مختصات که به کیفیت بالای خدمات درمانیِ ارائه شده، صرفه‌جویی در مصرف انرژی و جلوگیری از تخریب محیط زیست از خاک گرفته تا آب، افتخار می‌کند، پرستاران نارضایتی‌ها و دغدغه‌هایی دارند؛ مطالباتی که ریشه در کمبود بودجه و بی‌توجهی مسئولان امر دارد.
خواسته‌ها و مطالبات پرستاران میلاد
یکی از پرستاران بیمارستان میلاد که به دلیل برخورداری از قراردادموقت و ترس از آینده، نخواست نامش در این گزارش فاش شود؛ در ارتباط با مشکلات خود و همکارانش به ایلنا می‌گوید: از زمان شروع کرونا در سال گذشته، مراکز دولتی و خصوصی به پرستاران خود «حق کرونا» پرداخت کردند؛ این پرداخت حتی در بیمارستانهای خصوصی نیز که دستمزد پرستاران قاعدتاً کمتر است، برقرار بوده است؛ در برخی بیمارستانهای بزرگ در تهران، پرستاران هفته‌ای چند صد هزار تومان بابت حق کرونا گرفته‌اند اما در بیمارستان میلاد، تا امروز ریالی بابت حق کرونا به پرستاران پرداخت نشده است؛ ما بارها پیگیری کردیم اما گفتند نداریم و حق کرونا نمی‌دهیم!
این پرستار ادامه می‌دهد: در مقابلِ پرسشگری‌ها و درخواست‌های مکررِ ما، فقط مدام می‌گویند بودجه نداریم. این درحالیست که با پذیرش بیماران کرونایی در میلاد که از همان ماه‌های اول بحران صورت گرفت، کار ما پرستاران بسیار پرخطر و دشوار شده است؛ هفته‌ای نیست که یک یا چند نفر از همکاران ما به دلیل ابتلا به کرونا، مجبور به گرفتن مرخصی استعلاجی نشود؛ یک پرستار که ناچاراً به مرخصی می‌رود، کار باقی نیز سخت‌تر می‌شود.
این پرستار می‌گوید: من و همکارانم هر روز جانفشانی می‌کنیم و در صف مقدم ابتلا به ویروس مرگبار کرونا قرار داریم؛ پرداخت حق کرونا که یک مصوبه سراسری برای بهبود معیشت پرستاران است، کمترین کاری است که می‌توانند برای کادر درمان انجام دهند؛ اگر بیمارستان واقعاً بودجه ندارد، باید مسئولان و سازمان تامین اجتماعی کمک کنند تا نارضایتی پرستاران گسترده‌تر نشود؛ سوال اینجاست که آیا فقط برای پرستاران، بودجه و پول ندارند؟!
یکی دیگر از پرستاران شاغل در میلاد در ارتباط با دیگر خواسته‌های کادر درمان این بیمارستان به ثابت ماندن دستمزدها اشاره می‌کند و به ایلنا می‌گوید: ما پرستاران میلاد، بیمه تامین اجتماعی هستیم و باید قاعدتاً مشمول افزایش دستمزد سالیانه بشویم؛ اما علاوه بر آن، خواستار افزایش ۵۰ درصدی دستمزد هستیم که شامل حال پرستاران بخش‌های دیگر شده است؛ این افزایش نیز ظاهراً به دلیل کمبود بودجه برای ما اعمال نشده است.
اول دیماه ۹۹، چندماه بعد از آغاز بحران کرونا، سید کامل تقوی‌نژاد معاون توسعه مدیریت و منابع وزیر بهداشت ضمن اعلام جزئیات افزایش حقوق ۵۰ درصدی و مبلغ دقیق حقوق جدید برای رده‌های مختلف پرستاری گفت: پرستاران تا ۲ میلیون تومان‌کارانه نیز دریافت می‌کنند.
اما این افزایش گویا فقط در بخش دولتی اعمال شده است؛ لااقل به گفته پرستاران میلاد، شامل حال آنها نشده و تلاش‌هایشان برای مشمول شدن، تا امروز به هیچ نتیجه‌ای نرسیده است.
عضو کادر درمانی میلاد به «برقراری امنیت شغلی» به عنوان یکی دیگر از مطالبات اصلی پرستاران اشاره می‌کند و می‌گوید: ما قراردادهای موقت یک‌ساله داریم و یکی از مهمترین خواسته‌های ما، عقد قرارداد رسمی است؛ ما خواستار رسمی شدن هستیم تا از امنیت شغلی کامل که لازمه شغل پراسترس پرستاری است، برخوردار شویم اما تا امروز این مطالبه نیز به سرانجام نرسیده است.
در همان ماه‌های اول بحران، در اسفندماه ۹۸، مدیرعامل بیمارستان میلاد با صدور پیامی از پرستاران سختکوش و پرتوان این بیمارستان تشکر کرد؛ امروز دقیقاً چند ماه از این پیام تشکر گذشته ولی هنوز دغدغه‌های پرستاران پابرجاست.
یکی دیگر از پرستاران میلاد، مبلغ پایینِ پرکیس یا همان «کارانه مبتنی بر درآمد» را یکی دیگر از دلایل نارضایتی پرستاران می‌داند و به ایلنا می‌گوید: ما خواستار افزایش پرکیس پرستاران هستیم و امیدواریم این اتفاق به زودی بیفتد.
واقعیت مسلم این است که پرستاران بیمارستان میلاد تهران، ماه‌ها بعد از آغاز بحران کرونا از شرایط شغلی خود رضایت ندارند؛ این پرستاران بیست و سوم دیماه، با جمع شدن مقابل ورودی‌های بیمارستان، خواستار رسیدگی به مطالبات خود شدند؛ آنها می‌گویند: «آنچه ما می‌خواهیم، چیزی فراتر از قانون نیست؛ پرداختِ حق کرونا، افزایش ۵۰ درصدی دستمزد و عقد قرارداد دائم در شغلی که هم ماهیت مستمر دارد و هم بسیار پرخطر است، خواسته‌های زیادی نیست.»
نمی‌توان انکار کرد که کرونا، مشکلات شغلی پرستاران را در همه بخش‌های درمانی کشور افزایش داده است و بدیهی است اگر درمان کیفی و رضایت بخش می‌خواهیم، باید پرستار که درصف اول تعامل با بیماران کرونایی و پذیرش خطر قرار دارد، از شرایط شغلی خود راضی باشد.
توضیحات مدیرعامل بیمارستان میلاد
فرهاد حمزه‌زاده (مدیرعامل بیمارستان میلاد) در ارتباط با مطالبات پرستاران این مجموعه و در پاسخ به دغدغه‌های آنها، ضمن تایید عدم پرداخت حق کرونا به ایلنا می‌گوید: حق کرونایی که در دیگر بیمارستانها به پرستاران پرداخت شده، به میلاد نداده‌اند؛ پرستاران میلاد حق کرونا نگرفته‌اند.
وی عدم افزایش ۵۰ درصدی دستمزد پرستاران میلاد را تایید می‌کند و می‌گوید: افزایشی که در سایر بیمارستانها انجام شده، اینجا در میلاد انجام نشده است. اما اینکه بگوییم دستمزد پرستاران کم شده، صحیح نیست؛ نه دستمزدها را کاهش داده‌ایم و نه قرار بوده این کار انجام شود.
مدیرعامل بیمارستان میلاد در پاسخ به این سوال که چرا حق کرونای پرستاران پرداخت نشده و آیا تقصیر بر گردن تامین اجتماعی است که به بیمارستان بودجه و اعتبار لازم نمی‌دهد؛ می‌گوید: بیمارستان میلاد، بیمارستانی مستقل است. بیمارستانی، شرکتی و خودگردان است و لذا از آن دسته بیمارستانها نیست که به آنها بودجه مخصوص می‌دهند. بنابراین تمام مخارج با درآمد بیمارستان تامین می‌شود و درآمد بیمارستان به گونه‌ای نبوده که بتوان حق کرونا به پرستاران پرداخت کرد. در مورد افزایش دستمزد نیز مساله به همین ترتیب است.
وی، سنگین شدن کار پرستاران بیمارستان بعد از بحران کرونا را تکذیب می‌کند و می‌گوید: اتفاقاً اخیراً کار پرستاران کمتر هم شده است؛ وقتی پنجاه درصد تختهای بیمارستان خالی باشد، بدیهی است که کار پرستاران سبک‌تر می‌شود.
مدیرعامل بیمارستان میلاد، قراردادی بودن پرسنل پرستاری را تایید می کند؛ او تایید می‌کند که یکی از مطالبات اصلی پرستاران میلاد، «رسمی شدن» است اما هنوز این اتفاق نیفتاده است.
پرستاران در تمام ماه‌های سپری شده از آغاز بحران کرونا، بارها خواسته‌ها و دغدغه‌های خود را مطرح کردند؛ در روز پرستارامسال اما بارقه‌های امید در دل پرستاران زنده شد؛ مقام معظم رهبری بر لزوم پرداخت حق و حقوق پرستاران تاکید کردند و اعلام داشتند قوانین بر زمین مانده از جمله قانون تعرفه‌گذاری باید هرچه سریع‌تر اجرایی شود.
بعد از روز پرستار، انتظار برای بهبود اوضاع وارد فاز تازه‌ای شد؛ حال به ماه‌های پایانی سال نزدیک شده‌ایم؛ آیا نبودن اعتبار و درآمد، می‌تواند بهانه خوبی برای‌عدم پرداخت حقوق قانونی پرستاران باشد؛ در ماه‌های گذشته اگر همین پرستاران نبودند و جانفشانی و از خودگذشتگی نمی‌کردند، آیا «بحرانِ ملی» به یک «فاجعه‌ی ملی» تبدیل نمی‌شد؟!
گزارش: نسرین هزاره مقدم
