نساجیِ صنعتی، نفس نساجی صنفی را برید

به گزارش خبرنگار ایلنا، مدیریت صنعت نساجی و پوشاک کشور به دو بخش صنعتی و صنفی تقسیم می‌شود؛ به‌گونه‌ای که ۹۷ درصد تولیدات توسط تولیدکنندگان صنفی و تنها ۳ درصد توسط تولیدکنندگان صنعتی انجام می‌گیرد. متاسفانه در چند سال اخیر، تولیدکنندگان صنفی به دلیل عدم توجه کافی دولت، با چالش‌های متعددی در زمینه تأمین مواد اولیه مورد نیاز خود مواجه شده‌اند.

مشکل اصلی این است که تولیدکنندگان صنفی به دلیل عدم دسترسی به مواد اولیه با قیمت‌های دولتی، مجبور به خرید این مواد از بازار آزاد با قیمت‌های بالاتر هستند. این موضوع باعث می‌شود که تولیدکنندگان صنفی نتوانند به موقع تولید کنند و در نتیجه با مشکلات مالی مواجه شوند.

متاسفانه، با مجوز اداره کل نساجی و پوشاک وزارت صمت، تولیدکنندگان صنعتی می‌توانند مواد اولیه را وارد کنند، اما تولیدکنندگان صنفی به دلیل عدم حمایت و دسترسی به مواد اولیه با مشکلات جدی روبرو هستند و باید پارچه مورد نیاز خود را با قیمت هنگفتی از بازار آزاد تهیه کنند. این موضوع باید توسط دفتر نساجی وزارت صمت مدیریت شود، اما به دلایلی مورد پیگیری قرار نمی‌گیرد. در گذشته، به صورت محدود و با نرخ تنظیم بازار، پارچه مورد نیاز در بازار توزیع می‌شد، اما این فرآیند نیز از دو سال گذشته متوقف شده و این مسئله به عنوان یکی از نقاط ضعف صنعت نساجی تلقی می‌شود.

علاوه بر این، متاسفانه دفتر نساجی وزارت صمت تمامی تصمیمات را به نفع انجمن‌های صنعتی پوشاک اتخاذ می‌کند، در حالی که به بخش صنفی کشور توجه کافی نمی‌شود. حتی نمایشگاه‌های پوشاک نیز برای بخش صنعتی کشور برگزار می‌گردد. همچنین، تولیدکنندگان صنعتی می‌توانند با استفاده از تبصره ماده ۱۸ و با نرخ ۴ درصد، تسهیلات مورد نیاز خود را دریافت کنند.

کالای صنفی در ایران برای مصرف‌کننده به مراتب ارزان‌تر از محصولات تولیدی برندها و صنعتی‌ها است. تولیدکنندگان صنفی به نابرابری‌های موجود در حمایت‌های دولتی اعتراض دارند و معتقدند که تصمیمات اتخاذ شده در دفتر نساجی بیشتر به نفع تولیدکنندگان صنعتی است و تولیدکنندگان صنفی مورد غفلت قرار گرفته‌اند. این تولیدکنندگان خواستار توجه بیشتر به مشکلات تولیدکنندگان صنفی و برقراری عدالت در این صنعت هستند و بارها تأکید کرده‌اند که این نابرابری‌ها باید مورد بررسی و پیگیری قرار گیرد.

در نهایت، تولیدکنندگان صنفی قابلیت رشد و توسعه دارند، اما به دلیل عدم حمایت و بی‌عدالتی در سیستم، این امکان برای آن‌ها فراهم نمی‌شود.