اگر پرسپولیس قهرمان شود برانکو بهترین گزینه برای تیم ملی است

به گزارش ایلنا، حتی داوران قدیمی هم وقتی می خواهند به افتخارات خود اشاره کنند از قضاوت در جام تخت جمشید به عنوان یک برگ زرینی یاد می کنند و جالب اینجاست که اغلب بازیکنان 16 تیم ادوار جام تخت جمشید افرادی صاحب نام و شناخته شده اند و جامعه و هم نسلان این گروه ، همه آنهاییکه در لیگ فوتبال ایران یا جام تخت جمشید بازی کرده اند را با ذکر خصوصیاتشان می شناسند.

دیروز فرصتی دست داد تا با یکی از دروازه بان های آن دوران صحبت کنیم. دروازه بانی که با افتخار از نشستن روی نیمکت ذخیره‌ای می‌گوید که نفر اولش ناصر حجازی بوده است.

بهروز شعبانزاده دروازه‌بان تیم‌های شهباز، تهرانجوان، اقبال، منتخب ایران و گلری که همدوره دروازهبانان بزرگی مثل ناصر حجازی، رضا قفلساز، مجید علیان بوده و با علی پروین و حجازی در لیگ تخت جمشید همبازی بوده است.

از او در باره علت ورودش به چارچوب دروازه می خواهیم بپرسیم و قبل از اینکه جواب بدهد می گوییم حتما یک روز گلر تیمتان نیامد و ... می خندد و تایید می کند!

" والیبال بازی می کردیم در دبیرستان بابا طاهر ، سال 55 بود. دبیر ورزش ما زند ه یاد رضا حیدری از داوران و بزرگان داوری فوتبال ایران بود. در یک مسابقه دبیرستان ما با دبیرستان خامنه پور مسابقه داشت. دبیر ورزش آن دبیرستان هم ناصر ملک مطیعی بود. استاد حیدری از من خواست درون دروازه بایستم و ما هم قبول کردیم. برای موفقیت و اینکه ثابت کنم من هم می توانم خیلی تلاش کردم تا اینکه در سن 17 سالگی و در حالیکه پنجم نظری بودم در مسابقاتی که آن موقع به نام مسابقات محلات معروف بود در تیم حاج احمد ناطق نوری بنام همایون عضو شدم. حاج احمد ناطق خیلی برای آن تیم و بچه های محل زحمت کشید."

وی ادامه می‌دهد: بعد متوجه شدم که تیم شهباز هم مرا می خواهد. شهباز در حقیقت همان شاهین بود که به دلایلی شاهین را منحل کردند و شهباز جانشین شاهین شد. همانموقع من عضو تیم بودم و دروازه بان شماره یک تیم. درست 17 ساله بودم که هم در تیم جوانان و هم بزرگسالان شهباز عضو بودم. خاطرم هست در باشگاههای تهران با پرسپولیس بازی داشتیم. اولین حضور من رسما در مسابقات باشگاهی بود. ذخیره ناصرخان حجازی بودم. معمولا دروازه بان نیمکت نشین ته دلش دوست دارد دروازه بان اصلی یک بلایی سرش بیاید تا برود و جانشین او شود ولی وقتی 30 هزار جمعیت را دیدم خدا خدا می کردم هیچ اتفاقی برای ناصرخان رخ ندهد! چون بقدری فضای ورزشگاه سنگین بود که اصلا دوست نداشتم آن روز درون دروازه باشم. البته بعد ها کار برایم راحت شد و هر چه شلوغ تر می شد بیشتر ذوق می کردم. یادم رفت بگویم آن بازی را یک بر صفر از پرسپولیس بردیم. نفری 5 تومن (5 تا یک تومنی!) پاداش دادند. دو روز بعد گفتند پرسپولیس به یک بازیکن ما اعتراض کرده و ما را 3 بر صفر بازنده کردند.

شعبانزاده در توضیح آن می‌گوید: بازیکنی داشتیم بنام بهمن که با شناسنامه برادرش بهروز بازی کرده بود و همین کار باعث بازنده شدن ما شد. گفتند 5 تومن پاداش را جمع کنید! دکتر اکرامی که مدیر باشگاه شهباز بود مانع شد و اجازه نداد جمع کنند. بعد هم خورد به دوران انقلاب و فوتبال تعطیل شد و من هم کلا از فوتبال کنار رفتم.

از وی درباره تفاوت دروازه بانان امروز و گذشته پرسیدیم که پاسخ داد: دروازه‌بان باید یک ابهت و یک شاخصه‌های بارزی داشته باشد. نوع لباس پوشین و نوع ایستادن درون دروازه و نوع ضربه زدن به توپ که ظواهر کار است. مثلا الان دروازه بانان مطرح ما ساده به توپ ضربه می‌زنند در صورتی که ژست پشت توپ ایستادن و ضربه زدن به توپ توسط دروازه بان یک حرکات خاص را می‌طلبد. بیرانوند و حسینی تا حدودی رعایت می‌کنند ولی ضعف بزرگ اغلب گلرهای ما اینجاست که از درون چارچوب بیرون نمی‌آیند، حال آنکه گلر حاکم مطلق 18 قدم است. یا دیدم دروازه بان‌های ما از روی پرتاب اوت گل می خورند.

وی درباره انتخاب سرمربی برای تیم ملی نیز گفت:امیدوارم برای تیم ملی یک مربی خوب انتخاب کنند و هر چه زودتر فوتبال ما مسیر خود را برای جام جهانی آینده مشخص کند چون تا چشم هم بزنیم سال 2022 از راه رسیده و ما یکسال قبل از آن باید به استقبال این رویداد بزرگ برویم.

شعبانزاده در خصوص برکناری عجیب شفر از استقلال نیز گفت: به نظرم استقلال برخورد خوبی با شفر نداشت و این رسمش نبود که یک مربی بزرگ خارجی را به محل تمرین راه ندهند. می‌توانستند او را دعوت کنند خیلی محترمانه از وی در حضور بازیکنان خداحافظی کنند . ولی خیلی رفتار بدی با وی شد و اینکار به اسم ایرانی ها تمام شد نه استقلال و در ابعاد بین المللی بازتابی منفی داشت.

وی درباره شرایط قهرمانی تیم‌ها در این فصل گفت: شانس قهرمانی پرسپوئلیس بیش از تیم های دیگر است و به اعتقاد من برانکو از جمله مربیان با شخصیت و باکلاس است که شایستگی مربیگری تیم ملی را هم دارد.

گفت و گو: رضا فیض آبادی