10 کشور برتر المپیک و رابطه آن با توسعه یافتگی اقتصادی و فرهنگی

وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی در جلسه روز سه شنبه مجلس شورای اسلامی و در روزی که طرح استیضاح وی به رای گذاشته شد و با رای منفی نمایندگان مواجه شد به یک نکته مهم اشاره کرد و چند بار بر این مهم تاکید کرد که به لحاظ اهمیت این موضوع اشاره ایی کوتاه به آن خواهیم داشت.

آقای ربیعی به سلامت و نشاط و امید دادن به کارگران اشاره داشت و گفت: کارگر باید با امید و با نشاط باشد. این امید و نشاط تنها از راه مادی بدست نمی آید. اگر دست من باشد در همه شهرها ورزشگاه مخصوص کارگران می سازم هرچند که بیش از 240 پروژه الان در حال استفاده است و بیش از یکصد مجموعه و فضای تفریحی ورزشی نیز در حال تکمیل شدن است.

آقای وزیر حتی به صراحت و با زبان خودمانی اعلام کرد که دوست دارم خانواده های کارگر و فرزندان کارگران در این مجموعه ها ورزش کنند و جست و خیز داشته باشند ، معلق بزنند و شاد باشند.

خاطرم هست که آقای ربیعی به قدری جدی اخبار و اتفاقات ورزشی را پیگیر بودند(و یقینا الان هم هستند) که برخی مسابقات ملی را یا از نزدیک به تماشا می نشستند و یا از تلویزون در تحریریه روزنامه(کاروکارگر) به اتفاق همکاران تماشا می کردند.

می خواهم عرض کنم که به رغم تمامی دغدغه های موجود که در وزارت تعاون کار و رفاه آقای ربیعی با آن مواجه است سلامتی و شادبی کارگران را رکنی اساسی برای امید و نوید دادن به جامعه کارگر می داند.

رویکرد شخص وزیر به ورزش کارگری با شناختی که از ایشان داریم یک رویکرد سلامت محور است. دوست دارند که در تمامی فضاهای کارگری ، در کنار کار حتما ورزش و تفریحات سالم هم باشد. کارگر نیاز به انگیزه و امید دارد تا چرخه تولید را بچرخاند و هیچ عاملی همانند ورزش نمی تواند کارگر و کارفرما را به این هدف خاص برساند.

در قانون کار جمهوری اسلامی همواره برای ورزش و تفریحات کارگر توجهی جدی شده ولی اکنون لازم است تعریفی کامل و جامع از ورزش برای کارگر و کارفرما ارائه شود و به اصطلاح اطلاعات از نحوه ورزش برای کارگر و کارفرما بروزسازی شود.

امروز بسیاری از مشاغلی که تا یک و دو دهه قبل با دستگاههای سنگین انجام می گرفت از بین رفته و یک کارگر بجای اینکه 7 ساعت مدام پشت دستگاه پرس یا دستگاههای سنیگن دیگر ایستاده کار کند پشت یک دستگاه رایانه نشسته و با فشردن یک کلید تمامی آن کار سنگین را به سرانجام می رساند.

اتفاقا نیاز به شور و نشاط و ورزش امروز چند برابر گذشته شده چرا که کارگر اغلب ایستاده و نشسته و با کمترین تحرک امور مربوطه را می چرخاند و انجام می دهد و عوارض این کم تحرکی دامن تمامی فضاهای کارگری را در بر گفته است.

این کم تحرکی ضمن اینکه مشکلات جسمانی زیادی را برای کارگران بهمراه دارد به لحاظ روحی و روانی هم اورا خسته و در دراز مدت مایوس می کند بنابراین باید ورزش کارگری هم باز تعریف شود.

تنها راه به تحرک واداشتن کارگران اول از همه تعامل بین کارگر و کارفرماست و دوم باید در کارگر این احساس نیاز به وجود آید که ورزش برای او همانند غذا خوردن حائز اهمیت است.

چطور اگر کارگر صبحانه یا نهار نخورد احساس کمبود و ضعف می کند برای ورزش هم باید همین احساس نیاز به وجود آید و این میسر نخواهد شد مگر از راه فرهنگ سازی و توسعه ورزش های به روز و مفرح و نشاط آور جمعی که دنیای پیشرفته به آن رسیده است و ثمرش را می بیند.

به ده کشوری که در بازی های المپیک رتبه های اول تا دهم را در مجموعه امتیازات و مدالها بدست می آورند اگر توجه کنید خواهید دید که سرانه ورزشی این ده کشور به همان تناسب هم بالاست و جالب اینکه در اقتصاد و تولید و صادرات هم جزو ده کشور برتر جهان هستند.

چین و ژاپن و کره  ازقاره آسیا در ردیف این ده برتر المپیک ها هستند و اقتصاد آنها هم در جهان جزو برترین هاست.

بیاییم برای ورزش کارگری تعریفی جامع با استفاده از نظرات کارشناسان و اهالی فن در دانشگاهها داشته باشیم.

* سیدرضا فیض آبادی

(مسئول روابط عمومی اداره کل امور ورزشی کارگران)