قهرمانی در تنهایی؛ لیورپول دست نیافتنی در جزیره

به گزارش ایلنا، لک‌لک‌های آنفیلد که یک‌بار دیگر در فصل 2015-2014نیز تا یکقدمی رسیدن به جام زیبای پریمیرلیگ قرار گرفته بودند اما یک لیزِ بدموقع کار را یکسره کرده بود، امسال نیز با شیوع افسارگسیخته ابتلا به ویروس کووید-19 در اروپا و اختلال جدی در برگزاری رقابت‌های فوتبال در سراسر دنیا خود را برای تعلیق احتمالی لیگ جزیره و از دست رفتن مجدد رویای قهرمانی آماده می‌کردند اما بهبود اوضاع اپیدمی کرونا در انگلستان و همچنین فشار بی‌وقفه اسپانسرهای متمول بر تسریع ازسرگیری رقابت‌های فصل 2019-2020 لیگ برتر باعث شد تا لیورپولی‌ها با پیروزی برابر کریستال پالاس و تساوی مقابل اورتون، برای اولین بار در 30 سال گذشته کاپ قهرمانی را به آنفیلد منتقل کنند.

قرمزهای بندر مرسی‌ساید برای رسیدن به مهم‌ترین و دست‌نیافتنی‌ترین آرزوی خود در سال‌های اخیر اما روش آزمون و خطا را انتخاب نکرده‌اند. آنفیلدی‌ها آنقدر بازنده بوده‌اند تا بالاخره نوبت پیروزی‌شان برسد و آنقدر شخصیت قهرمانی را نداشته‌اند تا لایق این عنوان شده باشند. لیورپول به مثابه رئال‌مادرید، چلسی، اینترمیلان و پاری‌سن‌ژرمن برای قهرمانی رو به انتخاب یک مربی قهرمان نیاورده است، بلکه در کنار مربی‌اش رشد کرده و بالغ شده تا پرستیژ قهرمانی را پس از سال‌ها به‌ خاطر آورد و ردای صدرنشینی در لیگ انگلستان دقیقاً برازنده‌اش باشد. یورگن کلوپ که از او به‌عنوان آقای معمولی یاد می‌شود، با پیوستن به لیورپول، ویرانه‌های آشیانه لک‌لک را به قصری مجلل تبدیل کرد تا غیرممکن‌ها در انگلستان ممکن شوند. لیورپول که با کلوپ همیشه بازنده در فینال‌ها ترک عادت نکرد و در فینال لیگ اروپا و فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل نمایندگان لالیگا شکست را پذیرا شد، در چهارمین و پنجمین فصل حضور سرمربی آلمانی و محبوبش به آن بلوغ لازم برای قدعلم کردن برابر قدرت‌هایی مانند رئال‌مادرید و منچسترسیتی رسید تا در عرض دو سال کاپیتان هندرسون هم به جام نقره‌ای چمپیونزلیگ بوسه بزند و هم اولین دستی باشد که کاپ قهرمانی لیگ برتر انگلیس را پس از 30 سال بالای سر می‌برد.

3 دهه صبوری شاید به ‌معنای تغییر دو نسل باشد، تصور کنید یک کودک به‌دنیا آمده در سال 1990 اکنون با 30 سال سن و شاید حتی یک فرزند 5 ساله شاهد قهرمانی تیمش است؛ قهرمانی‌ای که آخرین بار در سال تولدش رخ داده بود. لیورپول در این سال‌های تلخ و غم‌انگیز بارها به یکقدمی جام لیگ برتر رسید اما دستش از رسیدن به آن کوتاه ماند و دردناک‌تر از آن، طی این 30 سال رقیب همیشگی‌شان در حال درو کردن جام‌های داخلی بود. سرالکس با منچستریونایتد دو دهه انگلستان را به خاک و خون کشید و زیرورو کرد تا به‌ قول خودش «آن لعنتی‌ها» را از بالای جدول افتخارات به زیر بکشد. لعنتی‌ها اما بار دیگر با کلوپ برگشته‌اند تا قدرتنمایی کنند و نگذارند تیمی بالاتر از آنها بایستد. تمام رشته‌هایی که فرگوسن بافته بود، از هم گسسته شد و ششمین قهرمانی لیور در چمپیونزلیگ پس از 14 سال و همچنین قهرمانی مقتدرانه در فصل کرونایی لیگ برتر، اوضاع را برای رقبای آنفیلدی‌ها بحرانی کرد. حالا لیورپول بالاتر از همه تیم‌ها ایستاده و از آن بالا به بقیه نگاه می‌کند، نگاهی که خودش خوب می‌شناسد؛ قرمزها 30 سال عادت داشتند تا از پایین با نگاه شماتت‌بار منچسترسیتی، چلسی، منچستریونایتد و حتی لسترسیتی مواجه شوند اما حالا وقت انتقام فرا رسیده. آنفیلدی‌ها هرگز تنها قدم نمی‌زنند و تنها افتخار نمی‌آفرینند، یک مرسی‌ساید برای تونل‌های پی‌درپی افتخار حاضر شده است.