قهرمانی از مسیر دروازه رقبا ؛ لیورپول چطور حسرت را پایان داد

به گزارش ایلنا، با این حال، اظهارنظر چند ماه گذشته پپ به‌تنهایی کافی است تا به انسجام و اقتدار سرخ‌های مرسی‌ساید ایمان بیاوریم. پیش از لیورپول، سابقه نداشت گواردیولا تیمی را قدرتمندترین رقیبی بخواند که در دوران سرمربی‌گری‌اش با آن روبه‌رو شده؛ تیمی که سرمربی کارکشته سیتیزن‌ها آن را بی‌نقص در جای‌گیری، تغییر حالت، ضربات ایستگاهی و ضدحمله خوانده بود.

تصاحب دومین خط حمله برتر و برترین خط دفاع فصل فوتبال انگلیس، یعنی یک تعادل مطلوب میان دفاع و حمله که لیورپول به آن رسیده؛ ویژگی منحصربه‌فردی که با خریدهای صحیح و هدفمند کلوپ در پست دفاعی و البته، حفظ حداکثری عناصر تأثیرگذار هجومی در چهار سال اخیر حاصل شد تا در نتیجه آن، در سه نیم‌فصل اخیر لیورپولی را ببینیم که بازیکنانش با چشمان بسته یکدیگر را در زمین پیدا می‌کنند.

این عملکرد موفق در مارکت نقل‌وانتقالات، به یورگن کلوپ کمک‌کرد که نگرش تاکتیکی خود را به نحو احسن پیاده‌کند اما اینکه چگونه لیورپول هم تماشاگرپسند بازی می‌کرد و هم به نتیجه دلخواهش می‌رسید، به تفکر کلوپ باز می‌گردد. تفاوتی که کلوپو را از اغلب سرمربیان درجه‌یک بازار کنونی فوتبال متمایز می‌کند این است که او خود را درگیر دوگانه متداول «بازی مالکانه» و «دفاع و ضدحمله» نکرده؛ بلکه تمایل دارد به‌د نبال سریع‌ترین راه برای رساندن توپ به دروازه حریف باشد.

برای شاگردان کلوپ، گلزنی اولویت اول و آخر است و استراتژی‌های لیورپول، ازجمله انتقال سریع توپ در طول زمین و شیوه آلمانی پرس بالای نام‌آشنای کلوپ (گگن‌پرسینگ) جملگی در خدمت این هدف هستند. بهای اتخاذ این سبک از بازی، پذیرفتن ریسک از دست دادن توپ است. کلوپ این را به‌ خوبی می‌داند و شجاعانه به دو دفاع کناری خود، یعنی ترنت الکساندر-آرنولد و آندرو رابرتسن اجازه اشتباه در پاس بلند و ارسال را می‌دهد چرا که پاس‌های قطری برای رساندن توپ به پاهای سادیو مانه و محمد صلاح در مناطق خلوت زمین و ارسال‌های کلیدی به محوطه جریمه حریف، در ازای ریسک بالای خطا، می‌توانند پایه‌گذار موقعیت‌های غافلگیرکننده باشند که شاگردان کلوپو بارها از آن بهره بردند.

بازی بدون توپ هشیارانه لیورپولی‌ها به تأثیرگذاری بیشتر این حملات کمک بیشتری هم می‌کند. از این رو، 3 بازیکن لیورپول را می‌توانیم ستاره نامرئی تیم بدانیم؛ هندرسون، واینالدوم و فیرمینو. دو نفر اول، هافبک‌های میانی ثابت تیم، هم در انتقال توپ از دفاع به حمله، ریتم و جهت حرکت توپ را کنترل می‌کنند و هم با اضافه‌ شدن به‌هنگام به کناره‌ها، برای ورود بی‌دردسر صلاح و مانه (که بال‌های هجومی تیم هستند) به محوطه جریمه رقبا فضاسازی می‌کنند. روبرتو فیرمینو هم مانند سرخیو آگوئرو در سیتی، به ‌خوبی می‌داند چگونه از پست خود (مهاجم مرکزی) فاصله بگیرد تا یک فضای کم‌فشار برای نفوذ و استفاده دو بال مرگبار تیم ایجاد کند.

مثل «حمله، بهترین دفاع است» مثل محبوب یورگن کلوپ است. با وجود اینکه سبک فراهجومی لیورپول و گرایش آنها به پرس از بالا این تیم را در برابر ضدحملات آسیب‌پذیرتر می‌کند (که در روزهای بد تیم مانند بازی برگشت با واتفورد گریبان لک‌لک‌ها را هم گرفت)، اجرای صحیح پرسینگ، دقت مطلوب در عمق پرسینگ و فشار بی‌امان حملات تیم، خیال سرخ‌های آنفیلد را از بابت تحقق استحکام در خط دفاعی هم آسوده کرده. در نتیجه، به ‌ثمر رساندن بیش از 5/2 گل و دریافت کمتر از یک گل در هر بازی لیگ جزیره به‌طور میانگین، آمار خیره‌کننده‌ای است که قرمزها مستحق رسیدن به آن هستند.