چرا "بسکتبال، رویاى نسل ها"ست؟

به گزارش ایلنا، کتاب رویای نسل ها دومین اثر تحقیقى بعد از چاپ اول و دوم کتاب ١٠٠ سال بسکتبال است که افشین رضاپور در جریان تحقیقات همان کتاب، یادداشت هاى دیگرى از حضور بسکتبال ایران در المپیک ها و جام جهانى ها را با گزارش هاى اجتماعى، سیاسى، اقتصادى و فرهنگى هر دوره با نگاهى به بسکتبال دنیا تلفیق کرده است. داستان از بعد از جنگ جهانى دوم آغاز مى شود و مردانى که بعد از دهه بیست با جدى تر شدن ورزش، چه خدماتى در تمامى زمینه هاى بسکتبال انجام دادند.

افشین رضاپور درباره اثر جدیدش می گوید:کتاب بسکتبال رویای نسل ها از دو بخش اصلی تشکیل شده است. بخش اول به بسکتبال ایران در المپیک هاى ۱۹۴۸ و ۲۰۰۸ پکن اختصاص دارد. در بخش دوم هم به حضور در جام های جهانی ۲۰۱۰ ترکیه. ۲۰۱۴ اسپانیا و ٢٠١٩پرداخته شده است. ضمن اینکه درباره بسکتبال چین به عنوان رقیب اصلی ایران هم تحقیقاتی انجام داده ام. در تاریخ ١٠ ساله حضور ایران در سه جام جهانى هم با همه نزدیکى به دوره ما قطعاتى گمشده داریم که در این کتاب به بازتولید اهتمام داشتم تا تاریخى مکتوب براى بسکتبال ایران و نسل ها باقى بماند.

رضاپور با این جمله هنگام مصاحبه اش پرده از رازی برداشت: همه گمان می کنند تیم ملی بسکتبال ایران در المپیک ۱۹۴۸ خیلی راحت به بزرگترین رویداد ورزشی جهان راه یافت. حال آنکه این موضوع مقوله ای مهم در تاریخ تحولات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی معاصر ایران دارد که به آن توجه نشده است! همانطور که می دانید المپیک ۱۹۴۸ در لندن، یعنی ۴ سال پس از خاموش شدن شعله های جنگ جهانی دوم برگزار شد اما بگذارید ابتدا کمی به عقب تر برویم. سال ۱۹۳۶ و لمپیک برلین. این المپیک همزمان با قدرت گرفتن رایش سوم در آلمان نازی برگزار شد، البته مسئولان برگزاری المپیک تلاش های متعددی برای گرفتن میزبانی از آلمان به دلیل گرایش های نژادپرستانه آدولف هیتلر، پیشوای حزب نازی که بر آلمان حاکم بود انجام دادند ولی سرانجام این المپیک در خاک آلمان برگزار شد و برای نخستین بار بسکتبال هم در المپیک شرکت داده شد. به این نکته هم توجه داشته باشید که جام ملت های اروپا یک سال زودتر در ۱۹۳۵ به میزبانی اسپانیا برگزار شد. پس قدمت رقابت های اروپایی این ورزش از حضور آن در المپیک بیشتر است. سه سال پس از المپیک برلین جنگ جهانی دوم آغاز می شود و از این سال تا ١٩٤٦ بسکتبال در اروپا به خوابی عمیق فرو می رود. سال ۱۹۴۸ که مقارن با ۱۳۲۷ هجری خورشیدی است و ۷ سال از تاجگذاری محمدرضا شاه پس از اشغال خاک ایران با لشکرکشی متفقین و تبعید رضا شاه پهلوی می گذرد.

او پس از این مقدمه به مبحث اصلی که نخستین حضور بسکتبال ایران در المپیک هاست می پردازد: هنگام کار روی کتاب ۱۰۰ سال بسکتبال و زمانی که در تکاپوی یافتن منابع موثق برای آن اثر بودم در اسناد به جا مانده از دربار محمدرضا شاه پهلوی، به نامه ای از جرج ششم، پادشاه وقت انگلستان برخوردم که در آن نامه از محمدرضا شاه خواسته بود ورزشکاران ایرانی را برای شرکت در المپیک ۴۸ به انگلیس بفرستد. محمدرضا هم می پذیرد و دستور حضور ورزشکاران ایرانی در المپیک را صادر می کند. کاروان ورزشی ایران را ۳۸ ورزشکار، ۱۳ نفر بسکتبال، ۹ نفر بوکس، ۸ نفر کشتی آزاد و ۵ نفر وزنه برداری تشکیل می دادند. پس می بینید که حضور بسکتبال ایران در المپیک ۴۸ معلول دیپلماسی سیاسی، همچنین مناسبات اجتماعی و فرهنگی آن سالهاست. درباره حضور تیم بسکتبال هم داستان های جالبی وجود دارد. مثلا تیم ما بازیکنی به نام فریدون اسفندیاری داشت که ۴ بازی برای تیم ایران در لندن انجام داد. او بعدها به دانشمند بسیار بزرگی در زمینه ترا بشریت در ایالات متحده تبدیل و پس از مرگ جسدش هم سرماسپاری شد.

به گفته رضاپور کتاب بسکتبال رویای نسل ها در ۱۷۶ صفحه، قطع رقعی و با بهای ۴۰ هزار تومان وارد بازار نشر شده است.