چله‌نشینی دختران بسکتبالیست برای دشت نخسیتن مدال؛ خوشحالیم اما نه راضی!

به گزارش ایلنا، سال 1386 نخستین بار پس از انقلاب تیم ملی بسکتبال زنان کشورمان راهی تورنمنتی در مالزی شد. آن‌ها اولین گروهی از زنان بسکتبالیست ایرانی بودند که با حجاب بازی کردند، آنهم بیشتر از یک دهه پیش از آنکه فیبا حضور تیم‌های ایرانی با پوشش اسلامی را تایید کند. از همان زمان استارت حضور زنان در میدان‌های بین المللی زده شد اما هر بار فیبا سنگی بزرگ جلوی پای زنان مسلمان می انداخت. پاتریک باومن دبیر وقت فیبا یکی از مخالفان اصلی تصویب طرح بازی با پوشش اسلامی برای زنان بسکتبالیست مسلمان بود. اما داستان از زمانی شکل جدی تری گرفت که تیم بسکتبال 3 در 3 دختران ایران راهی تورنمنت ترکمنستان شد و پس از آن محمود مشحون رئیس وقت فدراسیون بسکتبال دختران را به کمیته انضباطی فراخواند که سروصدای زیادی به پا کرد تا جاییکه وزیر ورزش وارد این جنجال شد و فدراسیون بسکتبال را مکلف کرد هر چه سریعتر مشکل بازی با پوشش اسلامی زنان را در مسابقات بین المللی برطرف کند.

فدراسیون و وزارت ورزش تصمیم گرفتند از خانم لاروش نماینده یونسکو دعوت کنند تا نظاره گر بازی دختران با پوشش اسلامی باشد تا شاید برای تحقق رویای دختران ایران کمکی کند و از او دعوت کردند فینال لیگ برتر بانوان را از نزدیک تماشا کند، این دیدار اما محقق نشد.  پس از برگزاری چند جلسه مسئولان بسکتبال با فریبا محمدیان نایب رئیس پیشین بانوان وزارت ورزش و جوانان، علی توفیق دبیر فدراسیون بسکتبال مامور پیگیری این ماجرا شد. توفیق وظیفه تنظیم گزارش به فیبا و طراحی پوشش اسلامی تیم بانوان را برعهده گرفت.

24 روز از بهار سال 1396 گذشته بود که دیداری نمادین بین تیم‌های زنان گاز تهران و کوشاسپهرسبلان در نظر گرفته شد که با حضور «لوبو کتلووا مشاور دبیرکل فیبا و محمدرضا داورزنی برگزار شد. در نهایت سال 96 پس از 38 سال مجوز حضور زنان محجبه در رقابت های بین المللی صادر شد و حالا پس از 4 دهه نخستین مدال رسمی به نام ایران ثبت شد.

دخترانی که آرزو به دل ماندند

اینکه زنان بسکتبالیست کشورمان پس از 40 سال محرومیت بالاخره کام شان شیرین شد اتفاق بسیار خوشایندی است. خوشحالیم که سرانجام سدها شکسته شد و دختران این جامعه هم به آرزویشان رسیدند. برای رسیدن به این آرزو خیلی ها تلاش کردند و با ناامیدی جنگیدند، صبوری کردند و برابر نابرابری ها ایستادند و این مدال را باید تقدیم آنها کرد که در این 40 سال آرزو به دل ماندند.

بعد از 4 دهه محرومیت بالاخره دختران بسکتبالیست ایران در رقابت های بین المللی حضور پیدا کردند و با مدال برنز مسابقات غرب آسیا هم به ایران بازگشتند. امروز از یک غیبت 40 ساله صحبت می کنیم این یعنی 40 سال عقب بودن، نمی توانیم توقع داشته باشیم خیلی زود قله های قاره کهن را فتح کنیم. بی گمان برای رسیدن به تیم های طراز اول آسیا کار دشواری در پیش داریم. با همه اینها نشان دادیم که دختران با استعداد و پرانگیزه انگیزه ای داریم و می توانیم جهشی این مسیر را طی کنیم.

انتظار نایب قهرمانی

این مدال بانوان بسیار شیرین بود و ما هم قصد نداریم کام دختران مان را تلخ کنیم اما باید به چند نکته اشاره کنیم آنهم برای پیشرفت بسکتبال زنان مان.

نخست با توجه به اینکه تیم گروه بهمن هم پارسال در رقابت های غرب آسیا عنوان نایب قهرمانی را بدست آورد و تیم ملی سه به سه بانوان هم قهرمان غرب آسیا شد، جامعه بسکتبال توقع داشت تیم ملی پنج نفره زنان ایران اگر قهرمان نمی شود دستکم با نایب قهرمانی به ایران بازگردد اما شوربختانه این اتفاق رخ نداد. آنهم به چند دلیل!

شبیخون به برنامه بازی‌ها!

اولین اتفاق شب قبل از بازی تیم ملی ایران رخ داد جایی که قرار بود بازی اول ما با اردن باشد. میزبان اما برنامه بازی ها را تغییر داد تا ایران در نخستین گام مقابل لبنان به میدان رود. لبنان تیم قدرتمندی بود و شکست مقابل آنها قابل هضم اما اینکه چرا مسئولان ایران زیر بار تغییر برنامه بازی ها رفتند قابل هضم نبود! چرا ایران به این تغییر بازی اعتراض نکرد؟

باخت به خودمان

ایران بازی دوم مقابل اردن را طبق انتظار همگان برد و در بازی سوم مقابل سوریه هم در شرایطی که همه منتظر پیروزی بودند شکست را پذیرفت آنهم در حالی که در نیمه اول 11 امتیاز (23-34) از حریف خود پیش بود اما در نهایت با 7 اختلاف امتیاز(61-68) به سوری ها باخت تا حضور در فینال را از دست بدهد.

در بازی مقابل سوریه باید به چند نکته بپردازیم. ابتدا حضور سرمربی مرد تیم ملی زنان سوریه که دقایقی جو بازی را متشنج کرد و به نظر می رسد که نبض بازی از دست کادر فنی ایران درآورد. مورد دوم را در تیم خودمان باید جست وجو کرد جایی که به نظر می رسید بازیکنان ایران خود را برنده میدان می دانستند و دست از رقابت کشیده بودند. عده ای هم معتقدند قوای جسمانی بازیکنان تحلیل رفت و در نیمه دوم توان جنگیدن نداشتند به خصوص که سوری ها به دفاع تمام زمین پرداختند و ایران در دام آنها گیر افتاد.

غیبت تاثیرگذار شجاعی

غیبت فریده شجاعی نایب رئیس فدراسیون بسکتبال هم در این تورنمنت به چشم آمد. شاید اگر شجاعی همراه تیم ایران بود اجازه نمی داد این حواشی برای تیم رخ دهد و ای کاش نایب رئیس بانوان در این سفر در کنار دختران می بود.

مشکل گلزنی و اثرات بازی سه نفره

اما اگر عملکرد تیم را زیر ذره‌بین ببریم، باید اذعان کنیم ایران در حمله مشکل داشت. نداشتن یک تمام کننده کار دست ایران داد و دقایق حساس از این بخش ضربه خوردیم.

از طرف دیگر به نظر می رسد زنان بسکتبالیست از بازی های سه نفره در حال ضربه خوردن هستند. چیزی که مشخص است بازی دختران به سمت بازی سه نفره کشیده شده به این معنا که بازی انفرادی بیشتر در تیم دیده می شد و از طرف دیگر مدیریت زمان وجود نداشت. شتاب و عجله ای که در بازی سه به سه دیده می شود به تیم ملی سه نفره هم سرایت کرده بود و این در شرایطی است که زمان بازی سه نفره با پنج نفره متفاوت است.

به هر حال وقتی برای تیم ملی بازی تدارکاتی در نظر گرفته نمی شود و قبل از اعزام تیم به 4 قسمت تقسیم می شود و در تورنمنت سه به سه که در سالن آزادی برگزار شد حضور می یابد نباید انتظاری جز این داشت!

بدون شک فدراسیون در گام نخست باید تدبیری بیاندیشد و بازیکنان سه نفره را از پنج نفره تفکیک کند. بدون شک جنگیدن در دو جبهه هم بر نحوه بازی بازیکنان تاثیر خواهد گذاشت و هم باعث تحلیل قوای جسمانی آنها خواهد شد.

سعیده فتحی