پنجره های فیبا فرصت جهانی شدن بسکتبال

به گزارش خبرگزاری ایلنا، گشودن پنجره های فدراسیون جهانی بسکتبال (فیبا) در آسیا بعد از بررسی درجا زدن و پسرفت بسکتبال این قاره، فرصت خوبی است تا تیم های صاحب نام و اعتبار آسیا بتوانند برنامه ریزی و سازماندهی مناسبی داشته باشند.

چین بعد از سال ها حضور مرتب در المپیک، راه اندازی لیگ حرفه ای، معرفی استعداد به لیگ های آمریکا، برپایی تورنمنت های بین المللی و تجاری سازی بسکتبال در کشورش، به فعالیت های منسجم در سطح تیم ملی نیاز داشت.

بسکتبال ایران جهش خوبی در اواخر دهه 80 داشت اما پس از آن رشد و پیشرفت بسکتبال با وجود منابع انسانی کُند شد.

بسکتبال ژاپن با تشکیلات و سازماندهی مناسب فاقد نیروی انسانی لازم بود و کره ای ها روی ورزش های المپیکی سرمایه گذاری کردند. فیلیپین با سرمایه اجتماعی مطلوب راه توسعه کلان بسکتبال را به روی خود بسته دید و از طرفی پیشرفت ادواری تیم های غرب آسیا مانند لبنان، بدون ثبات گذشت. 

ویژگی های نژادی آسیایی ها و بحران های اقتصادی برخی دولت ها در اوضاع نابسامان بسکتبال تاثیر داشت اما پنجره های فیبا بیشتر از تمامی قاره ها می تواند برای تیم های قاره کهن به ویژه چین و ایران مفید باشد.

این دو تیم در 10 سال گذشته رقابت نزدیکی با هم داشتند و در میان آسیایی ها فقط چین می تواند با بسکتبال ایران رقابت کند در غیراین صورت و چنانچه گاهی اتفاقات غیرمنتظره ای در دیدارهای تیم ملی با سایر تیم ها از جمله ژاپن یا فیلیپین می بینیم، ابتدا باید حالات بسکتبال خودمان را اندازه گیری کنیم و ببینیم کدام شاخص های رشد و پیشرفت را نادیده گرفته ایم که بردن فیلیپین احساس رضایتمندی غیرمتعارفی در ما ایجاد می کند.

پنجره های فیبا معدودیت در مسابقه را برای تیم های ملی کنار زد و هویت تازه ای به رقابت های ملی بخشید. هر پنجره تجربه متفاوتی است برای به روز شدن و پویا شدن بسکتبال در مسیر جام های جهانی و المپیک ها.

بسکتبال ایران با ورود به المپیک 2008 پکن و رقابت های 2010 ترکیه، المپیکی و جهانی شده بود اما در سال های بعد انتقال اقتدار به سطح بالاتر و رسیدن به استانداردهای جهانی برای حفظ و تحکیم ثبات، به چانه زنی غیرمعمول و حاشیه سازی های بی ثمر تبدیل شد.

افراد از قطار رشد و پیشرفت بسکتبال پیاده شدند و به جای قدرت ملی، رابطه بازی و سوگیری در بسکتبال حاکم شد.

در مقایسه بسکتبال ایران با چین معمولا سالن های بزرگ چین مثال زده می شود که بخشی از عامل پیشرفت است یا جمعیت بسکتبال در چین که البته در سال های اخیر شاخص پیشرفت مطلوبی دارد اما نباید نیروی انسانی و ویژگی های نژادی ایران به عنوان شاخص پیشرفت نادیده گرفته شود همین طور نیروی متخصص کارآمد که متاسفانه حلقه گمشده بسکتبال طی چند سال گذشته است. بسکتبال ایران به‌علت نداشتن فرآیند درست جذب و تعریف نشدن شاخص‌های گزینش نیرو، با مشکل حضور نیروهای ناکارآمد روبه رو است و این مساله هزینه زیادی به بسکتبال تحمیل کرده است.

بسکتبال ایران درست در زمانی که باید از فرایند ژله ای و موقعیت لرزان فاصله می گرفت و به ثبات می رسید، انرژی های اجتماعی را سازماندهی نکرد و نابالغ، کودک وار و ژله ای ماند. پنجره های انتخابی جام جهانی یک بار دیگر فرصت سازماندهی و برنامه ریزی این بار از بیرون را برای بسکتبال ایران فراهم کرده است تا براساس مختصات بین المللی، این ورزش بتواند اهداف خود را سازماندهی کند و با تخصیص منابع عقلانی، از مرحله ژله ای به ثبات لازم دست یابد. در شرایط کنونی با دستکاری در امکانات و ارتباط مکانیکی، به سمت پنجره های انتخابی جام جهانی گام برداشته می شود اما برای عبور از دوران گذار و بسکتبال ژله ای تا سازمان یافتگی؛ تحرک اجتماعی و همکاری همه با هم لازم است.

استرالیا پل جهانی شدن

لازمه ثبات و تحقق برنامه های جهانی شدن بسکتبال نزدیک کردن فاصله بسکتبال ما با استرالیاست. شاید دستیابی به نیوزلند آسانتر باشد اما هدف بسکتبال ایران روی استرالیا متمرکز شود که از بهترین های بسکتبال جهان است و دست و پنجه نرم کردن با این حریف نشان می دهد کجای بسکتبال دنیا ایستاده ایم و باید چه کارهایی انجام بدهیم. به دلیل نداشتن ساختارهای زیربنایی در باشگاهها، مراکز ورزشکاران نخبه بسکتبال زیرنظر محققان و متخصصان و سپس تسهیلات برای اعزام به کمپ های خارج از کشور موثر است. در قیاس با استرالیایی ها، جمع آوری اطلاعات مربوط به اندازه های جسمانی( آنتروپومتریکی) نیاز است و استعدادهایی با آزمون های جسمانی و مهارتی باید در بسکتبال جذب شوند که تا چند سال دیگر بتوانند در پنجره های جام جهانی خود را با همتاهای استرالیایی محک بزنند...

افشین رضاپور