برای جام جهانی تیمی هم دل بسازید

به گزارش ایلنا، لحظه موعود فرا رسیده و تو ناتوان از مهار توسن خیال، بیهوده می‌کوشی تنها به چارچوب جعبه جادویی خیره شوی. فقط 5 سال پیش، 20 مرداد 1392، در همین سالن. جمع فوق ستاره‌ها جمع بود...مهدی کامرانی، حامد آفاق، صمد نیکخواه بهرامی و حامد حدادی... 

بهنام یخچالی توپ را به سبد فیلیپین پرتاب می‌کند و تو هم از گذشته به حال پرتاب می‌شوی... فکر می‌کنی این نشانه تکرار تاریخ است. تیمی که بدون فوق ستاره‌هایش گام به این سالن دهشتناک گذاشته...دو دقیقه به پایان وقت نخست آن‌ها با کریستین استندهاردینگر به 20 می‌رسند اما در پسین ثانیه‌ها بهنام توپ را از چنگ فیلیپینی‌ها بیرون می‌کشد. ثانیه آخر...بهنام یگ گام از خط نیمه برمی‌دارد... بزن بهنام!.. هزاران نفر در جای جای ایران این را می‌گویند... زیرلب یا فریادکشان...او خط نیمه را رد می‌کند و... چشمانت را می‌بندی و فکر می‌کنی خواب می‌بینی!... اما نه این خود واقعیت است... 20 بر 19...

10 دقیقه جهنمی دیگر.... میزبان می‌خواهد فاصله بگیرد اما پسران طلایی ایران دست بردار نیستند. لحظه‌ای فیلیپین و دمی بعد پسران ایران حلقه‌ها را فرو می‌ریزند. یک لحظه غفلت کافی است تا آن‌ها در ثانیه‌های پایانی به امتیاز 39 برسند. 6 امتیاز فاصله...حمله آخر ولی با ماست. شمارش معکوس 10...9.. جمشیدی پرتاب می‌کند...توپ لعنتی به سبد نمی‌نشیند... اما حسن‌زاده در ریباند آن را به امتیاز بدل می‌کند. 39 بر 35 بازنده به رختکن می‌رویم اما هنوز زنده‌ایم.

10 دقیقه سوم، همه چیز یکسان است. هر حمله فیلییپین با فست برک ایران جواب داده می‌شود. موتور جمشیدی روشن شده...بهنام هم مثل همیشه می‌درخشد. 54 بر 50 در پایان کواتر سوم به سود میزبان. پسران ایران در جنگی نابرابر، نتیجه‌ای برابر می‌گیرند.

وقت چهارم... صدای قلبت را به وضوح می‌شنوی...حالا فقط 2 دقیقه به پایان بازی مانده و 68 بر 67 به سود میزبان... نفس در سینه‌‌ات حبس شده... حامد حسین‌زاده به میدان می‌آید...گاردی که سال‌های جوانی را در آرزوی درخشش در تیم ملی گذرانده و  در 30 سالگی به آرزوی دیرینش دست یافته... انگار همه زندگی حسین‌زاده به همین لحظه دوخته شده... به توپی که در دستش است و آن را به سبد فیلیپین پرتاب می‌کند. توپ به شیشه می‌خورد و گل!... بغض حامد می‌ترکد... فقط یک دقیقه... ایران پیش افتاده اما بازهم حلقه با میزبان مهربانی می‌کند و آن‌ها را پیش می‌اندازد... سالن منفجر می‌شود اما این بار بهنام آن‌ها را ساکت می‌کند... 71 بر 70... گویائو وقت استراحت می‌گیرد اما شبح شکست خود را به سالن مانیل رسانده...  آن‌ها دست‌پاچه‌اند... توپ ها را دو دستی به بازیکنان ایران می‌دهند... کار فیلیپین پیش از پایان بازی تمام شده... سوت پایان بازی 70-78 و فریاد شادی تیمی پر از ستاره برای رسیدن به جام جهانی، بازیکنانی که خودشان در این بازی خودشان را تبدیل به ستاره کردند و قد کشیدند (اگر چه هنوز از سوی فیبا ایران به عنوان صعود کننده معرفی نشده  و باید تا پنجره ششم صبر کنیم اما ما این تیم را از حالا جهانی می دانیم) ...

مرور بازی ایران و فیلیپین دلچسب است آنقدر که دوست داری بارها و بارها آن لحظه ها را به یاد آوری، لحظه ای که بازیکنان ایران هر کدام با تمام وجودشان بازی کردند و جنگیدند. یادمان نرفته همین بازیکنان چند روز قبل از اعزام در چه حال و روزی بودند و خداراشکر می کنیم که بار دیگر ثابت کردند چقدر توانمند هستند و حتی اگر در بدترین شرایط هم باشند باز فعل خواستن را برای خود صرف می کنند.

یادمان نرفته بعد از قهرمانی پتروشیمی چند نفر زیر گوش رئیس فدراسیون زمزمه کردند که این بازیکنان در جاکارتا کم کاری کردند وگرنه چگونه پتروشیمی را قهرمان کردند و برای تیم ملی آنگونه بازی کردند! یادمان نرفته که اسم چند بازیکن را دادند و گفتند اینها را جایگزین این بازیکنان کنیم و دنبال حذف چند ملی پوش بودند! اما با همه این کارها و حرف و حدیث ها شما رفتید و مردانه جنگید و چه خوب خودتان را اثبات کردید. بهنام یخچالی با آن شوت طلایی نشان داد که بهترین ایران است. محمد جمشیدی ثابت کرد که توانمندی هایش تمام نشده که بخواهند جای او را به کس دیگری بدهند. این اتفاقات اخیر هر چقدر هم ناراحت کننده بود اما یک اتفاق خوب را رقم زد، شما را به خود آورد تا بار دیگر توانایی های خود را به رخ بعضی ها بکشید که دنبال حذف تان بودند.

مردانه جنگید و پیروز شدید اما این را بدانید کار اصلی شما در جام جهانی است. ایران دو دوره در جام جهانی حضور داشته پس صعود به جام جهانی آنهم در شرایطی که 7 تیم از آسیا می توانند حضور داشته باشند کار خارق العاده ای نیست، این کار خارق العاده را شما باید در جام جهانی رقم بزنید. هرچه بود و نبود تمام شد و از امروز یک هدف داشته باشید آنهم درخشش در جام جهانی. این دوره، دوره شماست و باید بدرخشید، باید ثابت کنید بسکتبال ایران بازیکنان توانمندی دارد که هر کدام از دیگری بهتر هستند. فدراسیون باید تمام هم و غمش را بگذارد تا تیم ملی در بهترین شرایط راهی جام جهانی شود، باید تیم کامل و همدلی را راهی جام جهانی کنیم چرا که آنجا جای بهترین هاست. یادمان نرود خیلی از بازیکنانی که در این پنجره همراه تیم نبودند در این صعود سهم داشتند از اوشینی که خداحافظی کرده تا حامدی که دلخور است. برای جام جهانی باید بهترین ها جمع شوند از همین رو فدراسیون باید تدبیری بیاندیشد تا مشکلات را حل و تیمی کامل را راهی رقابت ها کند.

دلخوری حامد حدادی هنوز برطرف نشده چون کسی دنبال این نبوده که ببنید حامد چه می گوید و مشکلش چیست. ارسلان کاظمی تنبیه شد بدون آنکه کسی جسارت داشته باشد دلیل این تنبیه را بیان کند و دنبال حل این مشکل باشد. صمد هم باید با خودش کنار بیاید و ببیند چه می خواهد، تا اینجا که به نظر نمی رسد کسی با او مشکل خاصی داشته باشد. سجاد مشایخی هم با گذراندن دوران مصدومیتش دوباره می تواند کنار تیم باشد. بازیکنانی مثل آرمان زنگنه، اصغر کاردوست ، فرید اصلانی و... را هم نباید فراموش کنیم آنها هم این حق را دارند که زمان به آنها داده شود تا خودشان را بار دیگر ثابت کنند.

تیم ملی جای خصومت ها و کینه توزی های شخصی نیست پس برای جام جهانی تیمی هم دل بسازید که بازیکنان با قلب شان بازی کنند مثل همین بازی فیلیپین که فقط می خواستند نشان دهند عاشق بسکتبال و عاشق ایران هستند و برای همین هم با وجود همه مشکلات، جنگیدند و بردند. بازیکنان ایران برنده این دیدار بودند چون با قلب شان بازی کردند و خط بطلانی رو حرف و حدیث ها کشیدند و ثابت کردند در هر شرایطی عاشق بسکتبال و کشورشان هستند.

سعیده فتحی