زندگی هایی که با ورزش شیرین می شود

دخترک روی ویلچر نشسته بود. وقتی اورا برای انجام مسابقه آوردند خیلی خجالتی بود و گردنش را همانطور نشسته به یک طرف کج کرده بود. یک خانم با دو پسر و دخترش در حالی که بادکنک های رنگی دستشان بود در گوشه ایی از سالن هورا کشیدند و دست تکان می دادند.چنان اورا تشویق می کردند که تمام سالن برای لحظاتی در تسخیر ایشان بود.

اما دخترک همانطور که آرام و کم تحرک روی ویلچر توسط مربی اش به سمت جایگاه مسابقه می آمد لبخند آرامی بر لبانش نشسته بود و با دست چپ مچ دست راستش را گرفت و جواب احساسات مادر و خواهر و برادرش را داد.

پشت یک استوانه دو سه متری ناودانی شکل مستقر شد. چندتا توپ مثل توپ تنیس البته رنگی کنار دستش رو میز گذاشتند . او باید  توپ ها را با اشاره دستش تا مسافتی که می توانست قل بدهد.

شاید برای افراد عادی این ورزش اصلا هیچ معنا و مفهومی نداشته باشد و شاید با خود بگویند چه جذابیتی دارد.

ولی اگر به فلسفه ورزش معلولین کمی نگاه کنید و فکر کنید خواهید دید که بزرگترین حرکت انساندوستانه و انسانی را بنیان گذاران ورزش معلولین تقدیم جامعه بشری کرده اند و خانواده های زیادی را از گوشه گیری و نشستن در کنج عزلت نجات داده اند.

امروز یک معلول در جامعه ما به رغم همه موانع و مشکلات نه تنها احساس شرم و گوشه گیری نمی کند که می رود می شود زهرا نعمتی بهترین کماندار جهان و به قدری پیشرفت می کند که به عنوان اولین معلول در رقابت های تیروکمان المپیک حضور پیدا می کند و با ورزشکاران سالم (به لحاظ جسمی) به رقابت می پردازد و این بزرگترین پیام برای بشریت است که معلولیت واقعا محرومیت نمی آورد .

اما وقتی دخترک با وجودو تمام سختی ها و دشواری های ضایعه نخاعی و معلولیت مادرزادی تمام تلاش خود را برای اینکه دستش را کمی بالابیاورد و به توپ برساند و آن را هل بدهد تا توپ از آن استوانه ناوادانی شکل عبور کند انگار فشارزیادی را متحمل میشد و مادر دست به دعا برداشت و بینی دخترک  فهرمان ما هم از فشار زیاد و خجالت و استرسی که داشت سرخ شده بود. توپ های اول و دوم و سوم به فاصله اندکی از هم به نقطه مشخصی رفتند و توپ سوم انگار هدف دختر خانم قهرمان را برآورده کرد چون سرش را از جلو به بالا و پشت سر برد  و خوشحالی خود را با مربی اش که بانویی مهربان بود تقسیم کرد. مادر پرید وسط و دختر را غرق در بوسه کرد. خواهر و برادر کوچکتر نیز  همراه مادر دور خواهر حلقه زدند. اشک و خنده و گریه و شادی در یک آن در هم پیچید. راحله خانم برنده شد و برای پارآسیایی انتخاب شده بود.

مادر از خوشحالی نمی دانست گریه کند یا بخندد.

دست خواهر و برادر بر گردن راحله بود و جمعیت هم آنها را تشویق می کردند.

عجب معجزه گری است این ورزش. دختری قطع نخاعی و معلول که  تا دیروز خجالت می کشید جلو مهمانها ظاهر شود حالا برای قهرمانی آسیا می رود. حالا تلویزیون مسابقاتش را با افتخار پخش می کند و پدر و مادر و اعضای خانواده به او افتخار می کنند.

مادر بعد از اینکه هیجاناتش فروکش کرد به تبریک من پاسخ داد. ممنونم برادر. بهترین لحظه زندگی من است. باور کنید از روزی که دخترم ورزش می کند زندگی ما شیرین شده است. تا قبل از آن حتی فرزندان کوچکترم که سالم هم هستند انگار خجالت می کشیدند به کوچه و خیابان بروند. برخی ها حرفهایی می زدند که جگرم آتیش می گرفت. بچه ها هم برای اینکه خجالت زده نشوند خیلی کم در جامعه ظاهر می شدند اما حالا با افتخار و سری بالا در کوچه و محل گام بر می داریم. دیگر بچه هایم مایوس و ناامید نیستند. حالا دخترم عامل افتخار ما شده است و ما به وجود او افتخار می کنیم.

خدا پدر و مادر مسئولین فدراسیون و جانبازان و کمیته المپیک(منظورش پارالمپیک بود) را بیامرزد. خدا هرچه می خواهند به آنها بدهد. حالا می خواهم به همه مادرها و خانواده هایی که فرزندی معلول دارند عرض کنم که فرزندشان را به سمت ورزش بیاورند و شک نکنند که خیلی زود زندگی برایشان رنگ عوض می کند.

خداخواسته این بچه ها اینجور باشند نه دست من و شماست و نه دست خودشان. هیچ خانواده ایی دوست ندارد فرزند معلول داشته باشد اما درد و درمان تا انسان بوده ؛ بوده و خواهد بود.

اما ورزش برای این بچه های معلول یک چیز دیگر است. ورزش معجزه ایی برای فرزند من بود. الان فرزندان سالم من باور کنید با گذشته کلی فرق کرده اند. حالا دخترم نیز برایمان مایه های امید و نشاط زندگی است....

و این است معجزه ورزشی که اینجا بوچیا نام دارد. معجزه ورزش برای جانبازان و معلولین. این است که زندگی را برای همه آدمها و از جمله معلولینی که سخت ترین نوع معلولیت را دارند شیرین می کند.

برای معلولین هیچ محرومیتی وجود ندارد . ممکن است محدودیت باشد ولی محرومیت به هیچ عنوان.

سیدرضافیض آبادی