حضرتی: انتقاد باید سازنده باشد، نه با حب و بغض / منتقدین‌شنا چند متر هم نمی‌توانند شنا کنند

مربی تیم ملی شنا ایران بعد از مسابقات جهانی دوحه گفت: با توجه به امکاناتی که در کشور داریم از نتایج راضی هستم زیرا شرایط ورزش شنا ویژه است و به قول معروف تا به قله نروید، آن را درک نمی کنید.

به گزارش ایلنا، خشایار حضرتی در گفت‌وگویی مفصل با فصلنامه شنای ایران به انتقادات اخیری که به فدراسیون و وضعیت شنای ایران می‌شود واکنش نشان داد و تاکید کرد که ورزش شنا یکی از محبوب ترین ورزش‌ها در بین اقشار مختلف مردم است. ورزشی که از نوزادی تا کهنسالی می‌توان آن را انجام داد. این ورزش یکی از پر مدال‌ترین ورزش‌ها در مسابقات جهانی و بین المللی است. خوشبختانه تیم ملی شنای ایران با وجود تمام کمبودها در حال طی‌کردن پله‌های ترقی است. پیشرفتی که با یک نگاه گذرا به نتایج اخیر تیم ملی شنا کاملا مشهود است. شکسته شدن رکودهای ملی در تمام مسابقات برون مرزی از جمله جابجایی رکورد ماده استقامتی ۱۵۰۰ متر آزاد بعد از ۱۷ سال نشان می دهد که شنای ایران مسیر موفقیت را پیدا کرده است. اما در این میان مسائلی چون کمبود امکانات و تجهیزات و برخی تنگ نظری ها عواملی است که باعثگلایه مربی جوان تیم ملی شنا شده است.

مشرح گفت‌وگوی خشایار حضرتی را در زیر بخوانید:

مسابقات بین المللی بهترین محک برای شناگران است
هر مسابقه ای که شناگران در آن شرکت می کنند، محک خوبی است. اول اینکه شناگر با رکورد خودش رقابت می کند و دوم اینکه شناگر رکورد و حتی آمادگی خود را با شناگران بین المللی دیگر می سنجد.

شناگران در چنین مسابقاتی می فهمند که چقدر با شناگران مختلف دنیا فاصله دارند. می توان گفت که تجربه خیلی خوبی برای شناگران، مربیان و حتی فدراسیون هاست. وقتی در رقابتی ۲۴ رکورد جهانی شکسته می شود یعنی فدراسیون های تمام کشورها به دنبال سریع شنا کردن هستند. خیلی از رکوردهایی که شکسته شد رکورد خود مسابقات بود که در دوره‌های قبل شکسته شده بودند. فینا برای نفرات اول تا ششم هر ماده جایزه نقدی در نظر گرفته بود. فینا برای نفر اول مسابقات ۵ هزار دلار و برای رکورد جهانی ۱۵ هزار دلار جایزه تعیین کرده بود.

شش رکود ملی جابجا شد
تقریبا انتظارات من از شناگرانم برآورده شد، ولی دوست داشتم رکوردهای بهتری را به دست می آوردیم. اگر شناگران در استخرهای بهتری تمرین می کردند، شاید می توانستیم رکورد ۴۰۰ متر مختلط را هم بزنیم.

چاوشی فر می توانست ۱۰۰ کرال پشت را در کمتر از ۵۵ ثانیه رکورد بزند اما تنها سه صدم کم آورد. خیلی سخت است که در استخر ۵۰ متر تمرین کنید و بعد در استخر ۲۵ متر مسابقه دهید. خودم انتظار داشتم که در بعضی ماده های در رتبه زیر ۴۰ قرار بگیریم ولی شناگران ما تجربه لازم را نداشتند. سروش قندچی می توانست خیلی خوب شنا کند هر چند اولین بار بود که در مسابقات جهانی شرکت می‌کرد. مربیان هر چه قدر هم با شناگران از نظر روانی کار کنند باز تجربه مسابقات و تورنمنت‌ها خیلی تاثیر دارد. شناگران جهانی قبل از این مسابقات در چندین تورنمنت مختلف شرکت کرده بودند و شرایط تمرینی ویژه ای داشتند.

حتی یک استخر مسافت کوتاه استاندارد در کل کشور نداریم!
در ایران هیچ استخری براساس استاندارد جهانی نداریم. استخرهای ما یا از استاندارد جهانی کوچکترند و یا بزرگتر. استخرهای ۲۵ متر ایران از همه لحاظ مشکل دارند. تجهیزات شنا در دنیا هر روز پیشرفت می کند و از تجهیزات جدیدتری استفاده می ‌شود. در این مسابقات از لبه پای پشت در ماده کرال پشت برای اولین بار استفاده شد و از این به بعد در سایر مسابقات هم به کار گرفته می شود. همچنین سیستمی طراحی شده بود که شناگران می توانستند پایشان را روی آن بگذارند تا سر نخورند. حتی شماره انداز زیر آب برای شناگران استقامتی قرار داده شده بود. چون شناگران برای ماده ۱۵۰۰ متر باید ۶۰ بار طول استخر را طی کنند. شمارش آن قبلا از سوی داوران انجام می شد ولی در این مسابقات سیستم شماره انداز این کار را می کرد. در ایران استخر غیر استاندارد داریم ولی حتی به این استخرها هم دسترسی مرتبی نداریم. در حال حاضر شناگران برای تمرینات مسافت کوتاه در عرض استخر شنا می کنند. اگر تمرینات بهتری در استخرهای ۲۵ متر واقعی داشتیم نتایج به مراتب بهتر می شد.

نگاه کادر فنی جامع است
یکی از اهداف حضور در این رقابت ها کسب تجربه بود. دلیل حضور ما در این مسابقات اعطای یک سهمیه سه نفره بود که فدراسیون جهانی به ایران و خیلی از کشورهای دیگر داده بود و تمام هزینه ها را هم کشور میزبان برعهده داشت. فدراسیون ایران هم مثل فدراسیون های ۱۷۶ کشور دیگر عضوی از فینا است. قاعدتا باید در مسابقات شرکت کنیم. بالاخره در مسابقه یکی اول و یکی هم آخر می شود. ما اولین کشور نبودیم و آخرین هم نبودیم. ما در اکثر ماده هایی که شناگر داشتیم از بین ۱۷۶ کشور در رتبه زیر ۵۰ قرار گرفتیم. فقط در ماده های استقامتی چند سالی بود که افت داشتیم. حضور آرین علیایی در این مسابقات نشان دهنده نگاه ویژه کادر فنی به ماده های استقامتی است. چند سالی بود مربیان که فقط به ماده‌های سرعتی توجه داشتند و به ماده های بالای ۱۰۰ متر نگاه نمی کردند. باید روی ماده های استقامت هم کار کنیم. باید به آن ها هم فضا بدهیم تا پیشرفت کنند، حتی اگر در این چنین مسابقاتی چند نفر مانده به آخر شوند. اگر برای شناگران ماده های استقامتی انگیزه ایجاد نکنیم هیچوقت این ماده در ایران پیشرفت نخواهد کرد.

انتقاد باید سازنده و عقلانی باشد نه از روی حب و بغض
بسیاری از انتقادها سازنده است و ما آن را می پذیریم اما برخی از افراد فقط حرف می زنند برای اینکه اعلام حضور کنند و فقط بگویند که ما منتقدیم. بعضی هم چون در فدراسیون یا تیم ملی پستی ندارند یا اینکه دوست داشتند مربی یا سرمربی تیم ملی شوند ولی این مسئولیت به آن ها نرسید، انتقاد می کنند.

آرین علیایی بعد از ۱۷ سال رکورد استقامتی را جابجا کرد و در مسابقات دوحه حدود ۲۰ ثانیه رکورد را جابجا کرد. شناگران کشورهای دیگر در طول روز چند مسابقه می دهند چون از نظر روانی آماده هستند ولی شناگران ما به خاطر یک سری از افراد آرامش روانی ندارند. علیایی بابت همین انتقادهایی که به ماده استقامتی می شد، آن طوری که مدنظر کادر فنی بود نتوانست رکورد بزند. آرین علیایی رکورد ملی را ۲۰ ثانیه کاهش داد. باید به این توجه کرد که آرین علیایی به فاصله یک ساعت دو بار رکورد ملی را جابجا کرد. این نشان داد که اگر تمرینات خود را ادامه دهد و سطح تمریناتش را یک مقدار بالا ببرد می تواند خیلی بهتر از این رکورد بزند و پیشرفت کند.

ما باید همه سطح جهان را نگاه کنیم. فینا و فدراسیون جهانی همان قدر که به ماده سرعتی توجه می کند به ماده های استقامتی نیز توجه دارد. برخی از افراد در با حب و بغض به مسائل نگاه می کنند. باید توجه کرد همان طوری که افراد مستعدی برای ماده های سرعتی داریم افرادی علاقه مند به ماده های استقامتی هم داریم. سئوال من این است که اگر به شناگران استقامتی توجه نکنیم، پس حق آن ها چی می شود؟ اگر در گذشته به ماده استقامتی توجه می کردند ما در این دو سه سال اینقدر رکود نداشتیم. قبل از سال ۸۹ ما شش نفر شناگر داشتیم که نزدیک رکورد ملی شنا می کردند.

تا به قله نروید، درک نمی کنید
در ماده های سرعتی به سطح جهان خیلی نزدیک تر هستیم. وقتی در ماده های سرعتی چهار ثانیه عقب هستیم در ۱۵۰۰ متر این چهار ثانیه چند برابر می شود. ما امکانات و منابع جهانی را نداریم. ما استخر تمرینی مناسب نداریم. سکوی استارت پشت دار که چند سال است کشورهای دیگر از آن استفاده می کنند، ما هنوز این سکوها را نداریم. تعداد مسابقاتی که شناگران ایران در آن شرکت می کنند و مسابقات بین‌المللی ما کم است. ما در جایی از دنیا قرار داریم که کشورهای اطراف از نظر شنا در وضعیت خوبی نیستند. برای مسابقات بین المللی باید مسافت های طولانی را طی کنیم. تعداد مسابقاتی که شناگران ایران در آن شرکت می کنند، خیلی کم است.

باید سطح امکانات و بودجه خودمان را بالا ببریم. وزارت ورزش باید برای هیأت‌های استانی ارزش قائل شود و استخرها را در اختیار آن ها قرار دهد. به دلیل خصوصی شدن استخرها ما از سطح جهان فاصله داریم. باید جایگاه و سطح مربیان را بالا ببریم. فقط صرف کلاس تئوری کافی نیست. احساس یک مربی شش جلسه‌ای با مربی ۱۲ جلسه ای از تمرین تفاوت دارد. همان طوری که شناگران احتیاج به تمرین کردن دارند، مربیان هم نیاز به تمرین دادن دارند.

کسی که به قله کوه نرفته باشد، هر قدر هم که از قله کوه برای او تعریف کنیم، نمی تواند درک درستی داشته باشد. این شرایط باعثمی شود که پیشرفت شنا خیلی کند شود.

نباید یک شبه انتظار مدال داشته باشیم
هدف کوتاه مدت کادرفنی شنا کسب سهمیه ورودی کازان است. هدف بعدی ما کسب ورودی المپیک ریو است. هدف بلند مدت ما کسب نتایج خیلی خوب فدراسیون و کادر فنی در بازی های آسیایی است.

ما اگر برای چهار تا شش سال بعد سرمایه گذاری مطلوب داشته باشیم، قابلیت گرفتن مدل در سطح آسیا را داریم. با شرایط موجود که خیلی از چیزهایی که در سطح ابتدایی شنا هستند را نداریم، نباید دنبال کسب مدال در آسیا و جهان باشیم. شنا با رشته های دیگر متفاوت است. چند وقت پیش در اخبار شنیدم که ورزشکاری در یک رشته ورزشی با یک بازی و یک باخت نفر سوم شده است. ولی در ماده ۵۰ متر آزاد ۱۸۶ نفر شرکت کرده بودند. یعنی فدراسیون، مربیان و وزارت ورزش هر کشوری دیدی نسبت به شنا داشته اند که شناگران خود را اعزام کرده اند. حالا رسانه ها و افراد دیگر در داخل کشور انتقاد می کنند که ما بین ۹۰ نفر چهل و هفتم شدیم و این جایگاه را تحقیرآمیز می بینند چون چیزی از شنا نمی دانند. کشوری مثل آمریکا فقط یک شناگر در بین ۱۶ نفر اول دنیا داشت. کشورهای دیگر با شناگران زیادی در مسابقات شرکت می کنند. ولی ما چون بودجه لازم را نداریم فقط به سهمیه فدراسیون جهانی اکتفا می کنیم. کشورهایی مثل هند که از نظر بودجه پایین تر از ما هستند با شش شناگر در مسابقات دوحه شرکت کرده بود. شاید یک مقدار هم به خاطر ترس از این باشد که بعد از نتیجه گیری شناگران چه صحبت هایی پشت سرشان گفته می شود.

خیلی از کسانی که از شنا انتقاد می کنند یا درباره شنا می نویسند، مطمئن باشید که چند متر نمی توانند شنا کنند. حتی یکبار هم مسابقات جهانی را نگاه نکرده‌اند. باید این را بدانیم که در هیچ رشته ورزشی در دنیا ۱۸۶ کشور شرکت نمی کنند. در سال ۲۰۰۹،۲۰۱ کشور در استخر ۵۰ متر مسابقه دادند. در مسابقات رم ۲۳۰ شناگردر ماده کرال سینه با هم رقابت کردند. تعداد زیاد شناگران باعثشد که فدراسیون جهانی برای دوره های بعدی حدنصاب ورودی بگذارد تا بتواند مسابقات را برگزار کند.

عینک منفی نگری را بردارند
اگر نگاه ها عوض شود، فکر می کنم باید فقط برای تیم ملی شنا ۴۰۰تا ۵۰۰ هزار دلار در سال بودجه تعیین شود تا به موفقیت مدنظر آقایان برسیم. ما مشکلات بودجه و مسابقه داریم. در کنار این‌ها انتظار مدال هم داریم. کسانی که چیزی از شنا نمی‌دانند با انتقادهای مخرب خود فقط باعثتاثیر منفی روی شناگران جوان ما می شوند. شناگران بزرگسال اینقدر این حرف‌ها را شنیده اند که برای شان عادی شده است. همان کسانی که در سال ۲۰۰۶ بازی های آسیایی از تیم ملی شنا انتقاد می کردند که چرا تیم ملی شنا اعزام شده، الان از آن دوره طرفداری می کنند. می گویند چرا شنا نتوانسته مثل سال ۲۰۱۰ نتیجه بگیرد. ۲۰۱۰ فقط یک محمد علیرضایی را داشت که توانست چهارم شود. بقیه شناگران مان نتایج دوره های قبلی را گرفتند. منتقدین دوباره از شناگران و مسئولان سال ۲۰۱۰ طرفداری کردند چون در آن موقع فقط به مدت چند ماه در تیم ملی شنا حضور داشتند. همین افراد در پنج ماه مانده به بازی های آسیایی در آن سال کاری کردند که شنا نتواند مدال بگیرد. در انتقادهای شان راهکار وجود ندارد. وقتی کسی راهکار ندارد حق ندارد انتقاد کند. خیلی از افراد پشت مسائل را نمی بینند.

تا نگاه ها عوض نشود به مدال نمی رسیم
با این وضعیت در هر بازی ممکن است رکوردی شکسته شود و پیشرفت مقطعی و کوتاه داشته باشیم. تا نگاه ها در سطح بالای کشور عوض نشود، هیچ وقت در آسیا به مدال نمی‌رسیم. گرفتن مدال به امکانات و سرمایه گذاری های دولتی بستگی دارد. در سطح دنیا هزینه‌های خیلی از رشته های انفرادی از سوی دولت تعیین می شود. در ایران هم به حمایت ویژه دولت برای پیشرفت شنا نیاز داریم.