مهر مردودی وزیر ورزش بر کارنامه‌شنا؛
اشتباه محاسباتی کادر فنی تیم ملی شنا / رکوردهایی که در ایران هم می‌شکند
رکوردهای شنا در مسابقات داخلی و باشگاهی کشور هم شکسته می شد و هدفگذاری آن برای بازی های آسیایی نوعی اشتباه محاسباتی بود چرا که بازی های آسیایی جای رکوردزنی نیست.
تیم ملی شنا در حالی بازی‌های‌آسیایی را پشت سر گذاشت که تنها دستاور تیم ۵ نفره شنای کشورمان جابجایی ۴ رکورد ملی بود که برای فدراسیون‌شنا در حد مدال‌آوری ارزشمند تلقی و نمودی از پیشرفت این رشته در افکار عمومی بازتاب یافت.
به گزارش خبرنگار ایلنا، کاهش رکوردهای ملی هر چند در جای‌خود اتفاقی ارزشمند و مثبت در عملکرد یک ورزشکار ملی تلقی می‌شود و باید به طور پیوسته در ورزش‌های رکوردی مد نظر کادر فنی باشد، اما هدفگذاری کاهش رکوردهای ملی در آوردگاه بزرگی چون بازی‌های آسیایی به نوعی اشتباه‌محاسباتی کادر فنی تلقی می‌شود و نمی‌تواند دستاورد قابل ذکری برای شنای‌کشور محسوب شود.
پیش از بازی‌های آسیایی در تحلیلی مقایسه‌ای در مورد وضعیت شناگران کشورمان و رکوردهای آنها گفتیم و نوشتیم تیم ملی شنا در بازی‌های آسیایی شانسی برای حضور در فینال بازی‌های آسیایی ندارد. این اتفاق در حالیکه با بررسی رکوردهای شناگران‌اعزامی کاملا قابل پیش‌بینی بود از سوی کادر فنی نادیده گرفته شد تا جایی‌که حتی وعده حضور در فینال چند ماده و بویژه در بخش‌تیمی به عنوان هدفی دست یافتنی مطرح شد و وعده خبرهای‌خوش از اینچئون نگاه‌ها را متوجه این رشته کرد، اما در نهایت تنها دستاورد مسابقات‌آسیایی همان جابجایی ۴ رکورد ملی شد که از قبل هم قابل پیش‌بینی بود. رکوردهایی که با آسیا فاصله زیادی دارد و نمی‌توان از آن به عنوان ره‌آوری قابل‌اعتنا یاد کرد که نشانه نزدیک‌شدن به مدال‌های آسیایی باشد.
در همان مقطع گفتیم این رکوردها در مسابقات‌داخلی و باشگاهی کشور هم قابلیت شکسته‌شدن داشت و هدفگذاری آن برای بازی‌های آسیایی نوعی اشتباه محاسباتی بود چراکه اساسا بازی‌های آسیایی جای کسب تجربه و رکوردزنی نیست و تمام کشورهای شرکت‌کننده بدنبال کسب مدال هستند و برای بهترین جایگاه با یکدیگر رقابت می‌کنند. رکوردشکنی در رقابت‌های‌آسیایی درست مثل این است که شناگران‌ما با خودشان رقابت دارند، نه حریفان‌آسیایی!
بهترین شاهد بر این گفته مسابقات اخیر در مشهد بود. در مسابقات شنای مسافت کوتاه(استخر ۲۵ متر) در مشهد باز هم ۴ رکورد رده‌سنی(فدراسیون آن را رکورد ملی عنوان کرد!) و ۲ رکورد بزرگسالان جابجا شد که نشان‌داد نیازی نبود تا این هدف را در بازی‌های آسیایی جستجو کنیم و این ظرفیت در مسابقات‌داخلی هم وجود دارد، ضمن اینکه بعد از ۴ سال جابجایی رکوردهای ملی(آخرین‌مسابقات مسافت‌کوتاه که در آن رکوردشکنی شد اردیبهشت ۸۹ در شهرکرد) اتفاقی قابل پیش‌بینی و مورد انتظار بود و نمی‌توان آن را اتفاق پیش بینی نشده‌ای دانست.
بنابراین مسابقات‌آسیایی سطح بالاتری از هدفگذاری را می‌طلبید که کادر فنی با آگاهی از سطح‌فنی و اطلاع از وضعیت رکوردهای ملی‌پوشان آگاهانه تلاش کردند تا ذهن‌ها را به سمت جابجایی رکوردهای‌ملی معطوف کنند. اشتباهی محاسباتی که نه تنها فضیلتی برای شنای ملی محسوب نمی‌شود که نوعی گمراه کردن اذهان‌عمومی است. به نظر می‌رسد کادر فنی و فدراسیون‌شنا با علم به اینکه می‌دانستند در بازی‌های آسیایی دستاورد خاصی نخواهند داشت، از این رکوردشکنی‌ها به عنوان پوششی برای پوشاندن نقاط ضعف و البته ناکامی خود در اوردگاه اینچئون بهره بردند؛ چراکه وقتی شناگری(انصاری) در رده شانزدهم ماده ۵۰ پروانه در بین ۲۸ نفر قرار می‌گیرد، این پیشرفت نیست. وقتی شناگری(احمدرضا جلالی با زمان ۵۲:۶۹ و آرشام میرزایی با زمان ۵۳:۱۴ در ۱۰۰ متر آزاد در مجموع ۴۰ شرکت‌کننده در جایگاه‌های بیستم و بیست‌وچهارم قرار گرفتند، این نشانی از پیشرفت نیست؛ بلکه باید فکری اساسی برای ناکامی‌ها کرد نه اینکه دلخوش به شکسته‌شدن رکوردهایی بست که با رکوردهای آسیایی فاصله‌ای بعید و با جهانی فاصله‌ای غیر قابل دسترس دارند.
نتایج تیم ملی شنا در اینچئون حتی از نگاه وزیر و معاون وزیر دور نماند و گودرزی در اظهارنظری صریح عملکرد شنا را دور از حد انتظار عنوان کرد و سجادی نیز در گزارش عملکرد کاروان اعزامی، شنا را جزو رشته‌های ضعیف که نیاز به چاره‌اندیشی اساسی دارد، دانست.
شنا به عنوان یک رشته پر مدال در بازی‌های آسیایی با چنین رویکرد سطحی و اهداف دم‌دستی به این زودی‌ها نمی‌تواند به افق‌های بلند دست یابد و این دور باطلی است که مدیران‌شنا در آن گرفتار شده‌اند و به دلیل ضعف‌های ساختاری و برنامه‌های اجرایی عقب‌ماندگی‌های معنی‌دار این رشته با آسیا به این زودی‌ها قابل جبران نخواهد بود.
