به مولفه‌های رشد ورزش بانوان بی‌توجهی می‌شود؛
کامران: ورزش زنان با محدودیت‌های خانوادگی و اجتماعی روبروست
در حال حاضر توسعه فضاهای ورزشی برای بانوان وجود ندارد. الان تمامی نگاه‌ها به سمت و سوی باشگاهداری آن هم برای آقایان است. این خودش باعثمحدودیت‌های اجتماعی برای خانم‌ها می‌شود.
نایب رئیس اسبق بانوان فدراسیون کاراته گفت: در جامعه ما تنها ۱۲ درصد خانم‌ها ورزش می‌کنند که این ناشی از بی‌توجهی به مولفه‌های رشد ورزش بانوان است.
به گزارش ایلنا، حضور رباب شهریان در راس معاونت ورزش بانوان وزارت ورزش و جوانان و متعاقب آن انتخاب وی به عنوان نایب رئیس اول کمیته ملی المپیک، امیدواری‌های زیادی را برای جامعه ورزش بانوان ایران ایجاد کرده که این موضوع از دید یکی از موفق‌ترین مدیران ورزش زنان کشور نیز پنهان نمانده است.
پروین کامران نایب رئیس پیشین بانوان فدراسیون کاراته در مورد حضور شهریان در دو پست مدیریتی مهم ورزش کشور، مشکلات ورزش زنان و انتصاب عشرت شاه‌محمدی به عنوان سرپرست نایب رئیسی بانوان فدراسیون کاراته به پرسش‌های خبرنگار ایلنا پاسخ داد که در ادامه می‌خوانید:
انتصاب خانم شاه‌محمدی به عنوان سرپرست نایب رئیسی بانوان فدراسیون کاراته را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
- از این اتفاق بسیار خوشحالم چراکه وی تجربیات خوبی در سال‌های نه چندان دور در این مسئولیت داشته‌اند. شاه‌محمدی مدیری کاردان است که در حقیقت جمع مدیران قدیمی فدراسیون کاراته را کامل کرده است.
آیا حضور وی می‌تواند به رشد کاراته خانم‌ها کمک کند؟
- بله، البته وی باید برنامه داشته باشد و آنها را توسعه نیز بدهد و در سطح مشارکت عمومی به مرحله اجرا بگذارد.
قبول دارید ورزش بانوان کلا وضعیت خوبی در ایران ندارد؟
- بنده آماری صحبت می‌کنم. در جامعه ما تنها ۱۲ درصد زنان ورزش می‌کنند که این مشکل ناشی از بی‌توجهی به مولفه‌های رشد ورزش بانوان در کشور است.
چه عواملی باعثبروز این معضلات شده است؟
- ببینید ما از ورزش جهان عقب هستیم آن هم در شرایطی که استعدادهای فراوانی در تمامی بخش‌های ورزش بانوان داریم. البته قبول دارم با توجه به اینکه نظام کشور ما ارزشی است و طبعا یکسری مسائل در جامعه اسلامی ما از جمله حجاب رعایت می‌شود، شاید نسبت به برخی کشورها کمبودهایی داشته باشیم، اما سوال من این است که مگر خانم‌های مسلمان نباید و نمی‌توانند ورزش کنند؟ مشکل ما این است که الگو و مدلی برای توسعه ورزش زنان با رعایت موازین اسلامی نداریم. از سوی دیگر رشد جمعیت خانم‌ها با توسعه ورزش برای این قشر از جامعه هماهنگ نیست.
در این میان نقش مسائل خانوادگی نیز بسیار مهم است.
- صدر در صد، ورزش زنان در حال حاضر با محدودیت‌های خانوادگی و اجتماعی روبروست که البته معتقدم وزارت ورزش و فدراسیون‌ها می‌توانند در حل یا حداقل کاهش این محرومیت‌ها نقش بسزایی داشته باشند.
حضور رباب شهریان در دو پست مدیریتی حساس برای ورزش بانوان را چگونه می‌بینید؟
- این اتفاق را به فال‌نیک می‌گیرم. در زمان سازمان تربیت‌بدنی وقت، وی در حوزه معاونت ورزش بانوان مسئولیت داشت و به واسطه فعالیت مستمر در عرصه ورزش زنان، کوله‌باری از علم و تجربه را دارد. با توجه به سابقه وی که در واقع نماد ورزش بانوان ایران هستند، امیدوارم ورزش خانم ها به سوی موفقیت و توسعه گام بردارد.
با این حال کار شهریان برای سروسامان دادن به وضعیت نه چندان مساعد ورزش بانوان چندان راحت نیست.
- برنامه‌های وی جالب است و نشان می‌دهد وی نگاه خوبی به مقوله ورزش زنان دارد. در بحثتوسعه ورزش بانوان، چشم‌اندازهای وی را به عنوان یک برنامه پایدار دیدم. به نظرم وی مدیریت زمان را در تمامی برنامه‌های خود لحاظ کرده، با این حال این سوال وجود دارد که چه اندازه برنامه‌های وی عملیاتی می‌شود. برای این کار وی به کارشناسان مجرب، آگاه و برنامه‌ریز نیاز دارد و به همین دلیل خانم شهریان باید از مدیران اجرایی قوی در کنار خود و به عنوان بازوهای اجرایی استفاده کند. این انتظار را هم از خانم شهریان دارم که به آمار تاسف‌بار فعالیت ۱۲ درصدی زنان جامعه در امر ورزش توجه کند، آماری که اصلا خوب و امیدوار کننده نیست.
شما چقدر به عملیاتی شدن برنامه‌های معاون ورزش بانوان کمک خواهید کرد؟
- همه ما وظیفه داریم به وی کمک کنیم. چون جزو خانواده ورزش هستیم و برای ما پیشرفت و توسعه ورزش بانوان اهمیت دارد.
در ورزش بانوان یک مشکل دیگر نیز وجود دارد و آن محدودیت فضاهای ورزشی برای خانم‌هاست، چراکه با توجه به هنجارهای جامعه، بانوان ما در محیط های مختلط با آقایان نمی‌توانند ورزش کنند و از سوی دیگر با کمبود فضاهای ورزشی مختص خانم‌ها روبرو هستند.
- بله، در حال حاضر توسعه فضاهای ورزشی برای بانوان وجود ندارد. الان تمامی نگاه‌ها به سمت و سوی باشگاهداری آن هم برای آقایان است. این خودش باعثمحدودیت‌های اجتماعی برای خانم‌ها می‌شود.
و البته ورزش بانوان با کمبود نیروی انسانی مجرب نیز روبروست. مثلا در بسیاری از رشته‌ها، مربی خانم سطح بالا نداریم…
- درست است، اما ما افراد تحصیلکرده و آگاه نیز کم نداریم، ولی از آنها استفاده نمی‌کنیم. الان بیشتر برنامه‌ها برای ورزش بانوان، تئوریک است. هر چند معتقدم برگزاری سمینارها، کنفرانس‌ها و دعوت از ورزشکاران برتر دنیا و ایجاد فضای گفتمان برای ورزش بانوان کشورمان هم بسیار موثر خواهد بود.
شما از جمله مدیران خوش‌فکر ورزش بانوان بودید که دو طرح جدید و بسیار جالب ارائه دادید، اما اجرا نشدند. از این دو ایده خود بگویید.
- در زمان سازمان تربیت‌بدنی وقت، طرحی را با عنوان انجمن سفیران صلح و دوستی ورزش بانوان به سعیدلو ارائه دادم که وی من را بسیار تشویق کرد، اما متاسفانه برای ثبت این انجمن و اجرایی شدن طرح‌های مدنظر، مانع تراشی‌هایی شد. طرح دوم تاسیس دانشکده ورزشی برای بانوان بود که این ایده نیز از سوی رئیس سازمان تربیت‌بدنی مورد استقبال واقع شد، اما گذشت زمان و یکسری تغییر و تحولات، اجازه اجرایی شدن این طرح را نیز نداد.
آیا ممکن است عملیاتی شدن این دو ایده خود را مجددا پیگیری کنید؟
- اگر استقبال کنند حاضرم برای راه‌اندازی انجمن سفیران صلح و دوستی ورزش بانوان و همچنین تاسیس دانشکده تربیت بدنی زنان به مسئولان همفکری و کمک بدهم.
به عنوان آخرین پرسش، چه زمان به عرصه مدیریتی ورزش بانوان بازخواهید گشت؟
- بعید می‌دانم این اتفاق بیفتد. در ورزش کاراته که خانم شاه‌محمدی بازگشته و باید همه به وی کمک کنیم. در سایر حوزه‌های ورزش بانوان نیز فعلا برنامه‌ای برای فعالیت ندارم.
