مجبتی عابدینی: توکیو برگزار نشود برای المپیک پاریس آماده می‌شوم

به گزارش ایلنا، مشغول تمرینات بدنسازی است و می‌خواهد در این روزهای انتظار حداقل آمادگی جسمانی‌اش را حفظ کند. سهمیه‌شان برای المپیک توکیو قطعی شده و همین دلیل خوبی است برای او و هم تیمی‌هایش در تیم ملی سابر تا کمی آسوده‌تر این روزها را بگذرانند اما منکر سختی‌ها هم نمی‌شود.  مجبتی عابدینی از فروردین به شمال رفته و روزهای قرنطینه را کنار خانواده‌اش سپری می‌کند و قصد ندارد به این زودی‌ها از قرنطینه خارج شود. چون معتقد است پیش از هر چیز مسئول سلامت خانواده و خودش است و در این روزها هیچ کاری بهتر از در خانه ماندن نیست. به بهانه فرارسیدن روز تولد و در پیش بودن یک سال مبهم، چند دقیقه با عابدینی همکلام می‌شویم.

مشغول تمرین بودید اما بعید است که شرایط تمرین شمشیربازی را داشته باشید.

فقط بدنسازی می‌کنم تا این روزها هم بگذرد. در تمام این ماه‌ها به همین شکل بوده و هیچ تمرین شمشیربازی نداشته‌ام. من از فروردین به شمال آمده‌ام و اینجا هم که وضعیت قرمز است. نه سالنی وجود دارد و نه هم تیمی‌هایم مثل علی پاکدامن هستند که بتوانم تمرین کنم. بنابراین تنها کاری که می‌توانم انجام بدهم این است که با بدنسازی، آمادگی جسمانی‌ام را حفظ کنم تا با شروع تمرینات، از این جهت به مشکل نخورم .

اگر سالن مناسبی باشد، حاضری تمریناتت را جدی‌تر دنبال کنی؟ چون خیلی از ورزشکاران در رشته‌های دیگر، دنبال چنین شرایطی هستند و اصرار دارند که زودتر تمرینات‌شان را شروع کنند.

من اصلاً چنین اصراری ندارم و تا از هر نظر شرایط ایمن نباشد، حاضر نیستم تمرینم را شروع کنم.

یعنی این نیاز رو احساس نکردید که باید تمریناتتان شروع شود.

نیاز رو احساس می‌کنم اما ریسک نمی‌کنم. حفظ سلامت خانواده و خودم مهم‌تر از ورزش است. کرونا ویروسی نیست که بخواهیم آن را شوخی بگیریم. هر چقدر هم رعایت کنیم، باز هم کم است. به گفته وزیر بهداشت، این ویروس موذی است و من به هیچ وجه  ریسک نمی‌کنم. زیاد هم خودم را به لحاظ ذهنی درگیر این مسائل نمی‌کنم و فعلاً صبر می‌کنم. اگر یک نفر از خانواده بگیرد، دیگر نمی‌توان کاری کرد و ممکن است به همه سرایت کند. حتی کسانی که خیلی رعایت می‌کنند هم در خطر هستند.

مثل آقای فخری.

دقیقاً. آقای فخری جزو افرادی است که خیلی رعایت می‌کرد اما دیدیم که مبتلا شد. چقدر هم این اتفاق نگران‌کننده بود. در مدت بیماری با ایشان در تماس بودیم و خدا را شکر می‌کنم که بهبود پیدا کرده‌اند. روزهای سختی بود که امیدوارم برای هیچ کس تکرار نشود. این اتفاق‌ها، نشانه است تا ما بیشتر رعایت کنیم.

تفاوتی که رشته شما با خیلی از رشته‌ها دارد، این است که فدراسیون جهانی شمشیربازی خیلی زود اعلام کرد که تا پایان 2020 هیچ مسابقه‌ای را برگزار نمی‌کند و همین موضوع برای اینکه خیلی دغدغه‌ای برای شروع تمرینات نداشته باشید، کفایت می‌کند.

فدراسیون جهانی اعلام کرد اما ما پیش از این، دلیل دیگری داشتیم تا نخواهیم خیلی برای شروع تمرینات اصرار داشته باشیم. تیم سابر ایران هیچ مشکلی ندارد و ما از آنجا که سهمیه‌مان را قطعی کرده‌ایم، هیچ دغدغه‌ای نداریم ضمن اینکه رنکینگ‌مان هم خوب است. یکسری کشورها بابت سهمیه‌شان نگران هستند و حتماً این روزها را با شرایط متفاوتی می‌گذرانند. برای مثال هنوز تکلیف فرانسه و روسیه مشخص نیست و یا آنهایی که در رنکینگ انفرادی دنبال سهمیه هستند، وضعیت متفاوتی دارند. قرار بود رقابت‌های انفرادی در مجارستان برگزار شود و تکلیف سهمیه انفرادی‌ها مشخص شود که این اتفاق نیفتاد. خب طبیعتاً افرادی هنوز سهمیه نگرفته‌اند اما ما خیلی خوب و به موقع سهمیه‌مان را قطعی کردیم و به همین خاطر استرس آنچنانی نداریم.

اگر مسابقه‌ای هم برگزار شود، می‌توانید شرکت نکنید؟

 بله. از هفت مسابقه، باید در پنج مسابقه شرکت می‌کردیم که این اتفاق افتاده و ما می‌توانیم در یکی دو مسابقه شرکت نکنیم. پنجم دنیا هستیم و امتیازات بالایی داریم.

یعنی این خیال آسوده باعث می‌شود که این روزها را راحت‌تر بگذرانید؟

به نسبت برخی رقبا بله. اما کسی نمی‌تواند منکر شرایط سخت این روزها باشد. این روزها بسیار اذیت کننده است، آن هم در شرایطی که اصلاً نمی‌دانیم المپیک توکیو برگزار می‌شود یا نه. من در این مدت مقاله زیاد مطالعه کرده‌ام و تمام صحبت‌ها و اظهارنظرهای مسئولان برگزاری المپیک توکیو را هم پیگیری کرده‌ام. آنها سختگیری‌هایی دارند و با توجه به اینکه گفته‌اند باید همه واکسینه شده باشند و از طرف دیگر، پزشکان و متخصصان می‌گویند حتی با وجود ساخت واکسن، بیش از یک سال زمان برای آزمون و خطا لازم است، فکر نمی‌کنم المپیک توکیو برگزار شود. المپیک رویداد بزرگی است و تمام ورزشکاران دنیا از همه جای دنیا به همراه تماشاگران کشورهای مختلف به محل برگزاری رقابت‌ها می‌آیند و در این شرایط ساماندهی این تعداد، کار سختی است. به همین خاطر می‌گویم بیشتر حرف‌هایی که از سوی کمیته بین‌المللی المپیک درباره بازی‌ها زده می‌شود، به این دلیل است که امید را در ورزشکاران زنده نگه دارند و انگیزه بدهند.

اگر برگزار نشود، برای شما سخت است؟

نه. خیلی در بند برگزاری یا برگزار نشدن المپیک نیستم. بیشتر نگران این هستم که این ویروس زودتر مهار شود. اگر المپیک توکیو برگزار نشود، برای بازی‌های آسیایی بعد و المپیک 2024 پاریس آماده می‌شوم.

یعنی چهار سال آینده هم می‌خواهید در شرایط خوب برای حضور در مسابقه‌ای مثل المپیک باشید؟ شرایط سنی‌تان این اجازه را به شما می‌دهد؟

سنی ندارم. تازه امروز 28 ساله شده‌ام (با خنده). من خیلی در قید و بند سن نیستم و اگر بخواهم کاری را انجام بدهم، حتماً انجامش می‌دهم.

 با توجه به اینکه مدتی قبل از خستگی زیاد گفتید و برای مدتی با دنیای قهرمانی خداحافظی کردید، فکر نمی‌کردم که بخواهید به المپیک پاریس فکر کنید و تصورم این بود که در المپیک توکیو به دنبال همه آرزوهایتان هستید.

در جریان بازی‌های آسیایی و بعد از آن، اتفاق‌هایی افتاد که عامل آنها سنم نبود. فشارهای زیادی را در طول چند سال تحمل کرده بودم. مدام در تمرین بودم و شب‌ها که به خانه می‌آمدم، باید استراحت می‌کردم تا برای تمرین فردا قدرت داشته باشم. دیگر حتی خانواده‌ام را درست و حسابی نمی‌دیدم. ماهیانه یک مسابقه یا حتی بیشتر داشتم و مدام در سفر بودم. این وضعیت خیلی خسته‌ام کرده بود؛ ضمن اینکه در آن مقطع به این فکر می‌کردم که باید جا را برای جوان‌ترها باز کنم.

اما چند ماه بعد تصمیم‌تان تغییر کرد.

وقتی برگشتم، خیلی خوب بود. مدال جهانی را در کلکسیونم نداشتم و توانستم بگیرم. بازگشت خوبی داشتم و امروز بابت تصمیم آن موقع بسیار خوشحالم. اگر فاصله نمی‌گرفتم این موفقیت‌ها اتفاق نمی‌افتاد.

آن موقع به لحاظ روحی هم خیلی به هم ریخته بودید و هر بار که با شما صحبت می‌کردیم، از خستگی‌تان می‌گفتید.

 اگر ذهن شمشیرباز تلاطم داشته باشد؛ حتی اگر از نظر جسمی، بهترین شرایط را داشته باشد؛ باز هم نمی‌تواند کاری انجام دهد. این موضوع برای من ثابت شد و دیدم که چقدر فشارهای عصبی و روحی ناشی از خستگی، روی عملکردم تأثیر داشت. ما مسابقاتی را داشتیم که کمتر از دو هفته تهران بودیم و این وضعیت برایم خیلی خسته‌کننده شده بود. اما در مدتی که دور بودم، توانستم خودم را دوباره بسازم. نمی‌گویم سختی‌هایی که کشیدیم، بی‌نتیجه بود. ما در چند سال گذشته موفقیت‌های زیادی را رقم زده‌ایم. تیم‌مان نتایج بسیار خوبی گرفت و کسانی را شکست دادیم و مدال‌هایی را گرفتیم که هیچ وقت نداشتیم. اما فکر می‌کنم با تمام این حرف‌ها به آن فاصله نیاز داشتم.

و با اصرار برگشتید، یا خودتان به این نتیجه رسیدید؟

 وقتی که شرایطم بهتر بود و به لحاظ ذهنی، ریکاوری کردم، با آقای فخری و دکتر باقرزاده صحبت کردیم و قرار شد شروع کنم. در این مدت آقای فخری خیلی کمک کرد. به من گفت که باید برگردم و هنوز فرصت‌های زیادی دارم. من هم وقتی آرام شدم، با کمال میل برگشتم. البته دو سه تا آسیب‌دیدگی هم داشتم که به مرور رفع شدند. در اصل همه چیز دست به دست هم داد که من در سال 98 اتفاق‌های فوق‌العاده‌ای را رقم بزنم و الان وقتی به پارسال نگاه می‌کنم، می‌بینم که چه سال خوبی داشتم. شروع سخت اما در ادامه تجربه حس‌های فوق‌العاده.

بر عکس امسال.

 اصلاً نمی‌دانم امسال را باید چطور توصیف کنم؟ چند روز پیش با یکی از دوستانم صحبت می‌کردم. می‌گفتم که سال  99  هم تمام شد. یعنی وقتی از شهریور رد شویم، به سرازیری امسال می‌رسیم آن هم در شرایطی که نمی‌دانیم چند وقت دیگر باید در این وضعیت باشیم. ممکن است چند ماه یا حتی یک سال دیگر در همین شرایط باشیم و با این اوضاع، یک سال از عمرمان بدون هیچ اتفاق ویژه‌ای گذشت. سالی پر از انتظار و روزهایی که مبهم‌اند. نمی‌توانیم هیچ برنامه‌ریزی داشته باشیم و فقط منتظریم. واقعاً نمی‌دانم روی امسال باید چه نامی بگذارم؟ شاید «سال انتظار» بهترین گزینه باشد.

اگر فرض را بر این بگذاریم که المپیک توکیو برگزار شود و شما بعد از سال 2020 بخواهید تمرینات‌تان را شروع کنید، فکر می‌کنید بتوانید به نقطه خوبی از نظر آمادگی برای حضور در المپیک برسید؟

فدراسیون جهانی چاره‌ای ندارد جز اینکه رقابت‌های گزینشی به جا مانده را برگزار کند. اگر دی ماه را شروع رقابت‌ها در نظر بگیریم، حداقل باید پنج مسابقه برگزار شود که ما هم برای آمادگی در این رقابت‌ها شرکت می‌کنیم. سطح همه تقریباً به یک صورت است و از این بابت نگرانی نداریم.

و اگر رقابت‌های انفرادی برگزار نشود، چطور؟

من الان در رده دهم دنیا هستم و برای من خیلی خوب است که رقابت‌های تعیین نهایی رنکینگ انفرادی برگزار نشود. البته این یک فرض است و بسیار بعید است که این اتفاق بیفتد. اما اگر اینطور شود؛ اتفاق بسیار خوبی برای من می‌افتد.

و موضوع آخر که در اصل بهانه این گفت و گو هم بوده. برای تولدتان سورپرایز شدید؟

 همسرم سورپرایزم کرد اما می‌دانم یک سورپرایز دیگر در راه است.

خب اینکه می‌دانید که دیگر سورپرایز نیست.

 اولی را اصلاً نمی‌دانستم اما می‌دانم که اتفاق‌های دیگری هم در راه است. در روز تولدم خوشحالم از اینکه در کنار خانواده‌ام هستم و عزیزانم در سلامت به سر می‌برند.

و آرزویتان برای تولد 36 سالگی یا به گفته خودتان 28 سالگی؟

قبلاً هم گفتم؛ سن برای من فقط یک عدد است. اما در مورد آرزو؛ شرایط کشور و مردم به گونه‌ای است که واقعاً نمی‌توانم ابتدا برای خودم آرزویی داشته باشم. من آرزو می‌کنم که زودتر این بیماری از همه دنیا برود و اوضاع اقتصادی مردم ایران از این شرایط خارج شود و مردم بتوانند بهتر زندگی کنند. در مرحله بعدی آرزوی سلامتی خانواده و عزیزانم را دارم و در آخر امیدوارم که سال آینده در جشن تولد 37 سالگی، قهرمانی یا مدال‌مان در المپیک را جشن بگیریم. اگر المپیک توکیو برگزار شود، مسابقه‌مان می‌شود حدود همین تاریخ در سال آینده. امیدوارم سال آینده این موقع‌ها، حال همه ما خوب باشد.