دلیل جدایی کی‌روش و استراماچونی؛ جنگجوها به بهشت می‌روند
فوتبال ایران یک به یک ستاره‌های ارزشمند خارجی خود را از دست داده و قابل پیش بینی است که با ادامه این روند به دوران افول خود نزدیک شود.
به گزارش ایلنا،جایی از مستند درخشان آخرین رقص که به سال آخر بازی مایکل جوردن اختصاص دارد و یکی از بهترین مستندهای زندگینامه‌ای ورزشی است، جردن درباره کیفیت برنده‌شدن حرف می‌زند و اینکه وقتی بهترین بودن را تجربه می‌کنی، دیگر سختت می‌شود از تقلای مضاعف برای نوشیدن دوباره این حس کم‌نظیر دست برداری. یک وقتی هم کریستیانو رونالدو گفته بود وقتی دیگران از او می‌پرسند از تمرین کردن خسته نمی‌شوی بسیار تعجب می‌کند و توضیح داده بود «تمرین کردن شغل یک ورزشکار است.» درباره علی دایی هم لابد شنیده‌اید که از باخت حتی در یک بیلیارد دوستانه هم بیزار است.
آنچه کی‌روش و برانکو و استراماچونی و امثال آنها توانستند به فوتبال ما برگردانند، روحیه برنده بودن است. به یاد بیاورید بازی ایران- آرژانتین را در جام جهانی، حدود دقیقه چهل، جایی که کی‌روش ناگهان کت شیک و خوشرنگش را درآورد و پرت کرد به سمت نیمکت و مثل یک جنگجوی قبیله‌های باستانی مصمم و مقتدر ایستاد کنار خط. به پسرانش یادآوری کرد اینجا جای شیک بودن نیست، جای سرخ‌رو شدن و تقلاست. یا به یاد بیاورید کلافگی‌های برانکو را وقتی پرسپولیس گل اول را به حریفانش می‌زد و او منتظر گل دوم بود تا خیالش از برد تیمش راحت شود. یا جنون ادواری دلربای استرای خوش‌تیپ را کنار خط پس از به باد رفتن یک موقعیت، حتی وقتی اختلاف تیمش با رقیب به سه گل می‌رسید. آنها به برنده بودن معتادند.
چیزی که ورزش و فوتبال ما و از همه بدتر جامعه ما گم کرده است، همین میل به تقلای بیشتر برای برنده بودن است. ما دست از تلاش برداشته‌ایم و شیوه شرقی – خاورمیانه‌ای اصیل و کهنه را انتخاب کرده‌ایم: تمسخر تلاش‌گر، فرافکنی مسئولیت و زیر سؤال بردن برنده. ما این روزها یک مایکل جوردن کم داریم که پرتاب سه امتیازی ثانیه آخرش را که گل می‌کند، چند دقیقه بعد مشغول تمرین شود و به فیلمبردار بگوید: هنوز کامل نیستم.
بله، ما باید دوباره به تلاش ایمان بیاوریم. شاید هنوز دیر نشده باشد.
