۴ سال پیش در چنین روزی؛
از جشن غدیر تا حسرت آزادی؛ جادوی ویسی علیه پرسپولیس (گزارش ویژه)
چهار سال از روز پایانی لیگ پانزدهم و شگفتی سازی استقلال خوزستان گذشت.
به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، 24 اردیبهشت 95 هم برای استقلالیهای خوزستان یک روز فراموش نشدنی است و هم برای دو آتشههای پرسپولیس. روزی که هفته سیام و پایانی لیگ پانزدهم برگزار شد و تکلیف قهرمانی برخلاف پیشبینیهای رایج رقم خورد و به جای ورزشگاه آزادی، ورزشگاه غدیر اهواز شاهد بالا رفتن جام بود.
* 90 دقیقه پر التهاب
لیگ در حالی به ایستگاه پایانی رسیده بود که استقلال خوزستان و پرسپولیس نبرد قهرمانی را با امتیاز مساوی و اختلاف در تفاضل گل به آن هفته از رقابتها برده بودند. تفاضوی استقلال خوزستان 2 تا بیشتر از پرسپولیس بود ولی در گل زده شاگردان برانکو با اختلاف فاحشی پیش بودند. این یعنی بر فرض برتری یک گله شاگردان ویسی در هفته پایانی، پرسپولیس به برد با اختلاف 3 گل برای قهرمانی نیاز داشت.
استقلال خوزستان در غدیر میزبان ذوب آهنی بود که بازی اهمیت چندانی برایش نداشت و از سویی رقیب پرسپولیس راه آهنی بود که نبرد حساسی با سیاهجامگان برای بقا داشت و امتیاز این بازی برایش حاکم مرگ و زندگی بود.
تمام بازیهای آن هفته به صورت همزمان برگزار شد و تلویزیون هم به شکل موازی به پوشش دو دیدار تعیین کننده یعنی استقلال خوزستان - ذوب آهن و پرسپولیس - راه آهن مشغول بود. همه صحبت از برتری پرگل پرسپولیس میکردند و از آن سو احتمال زیادی برای امتیاز گرفتن ذوب آهن از استقلال خوزستان قائل بودند و پیش بینی ها به سمت قهرمانی شاگردان برانکو بود. اگرچه شاگردان ویسی با شایستگی صدرنشینی خود را تا هفته 29 ادامه داده بودند ولی بازهم کسی فکرش را نمیکرد این تیم شانس اصلی قهرمانی باشد و یا شاید نمیخواست باور کند یک شگفتی در راه است.
* استقلال خوزستان قهرمانه، بدجوری هم قهرمانه
نیمه اول هر دو دیدار با تساوی بدون گل همراه بود و این اصلا شرایط خوبی برای پرسپولیس نبود. رقم زدن اختلاف 3 گله در یک نیمه دور از انتظار بود و شاید دلخوشی سرخپوشان در آن مقطع، تساوی در بازی دیگر بود و امید به اینکه ذوب آهن مقاومت را تا پایان ادامه دهد و در آن صورت پرسپولیس با برد یک گله هم جام را بالای سر ببرد.
نیمه دوم اما بدتر پیش رفت و استقلال خوزستان با درخشش رحیم زهیوی دو بار در دقایق 57 و 61 به گل رسید تا کار تقریبا تمام شده باشد. عادل فردوسی بود که به ورزشگاه آزادی رفته بود تا گزارشگر قهرمانی پرسپولیس باشد بعد از گل دوم زهیوی گفت: استقلال خوزستان قهرمانه، بدجوری هم قهرمانه. حقیقت تلخی که پرسپولیسیها دوست نداشتند آن را بشنوند ولی عملاً کار قهرمانی تمام شده به نظر میرسید. آنها باید منتظر گلزنی ذوب آهن و رساندن اختلاف به یک گل میبودند و زدن 3 گل در حدود 20 دقیقه توسط خودشان مقابل تیمی که برای بقا میجنگد.
کار اما خوب جلو نمیرفت تا اینکه در دقیقه 81 ضربه پنالتی برای پرسپولیس و گلزنی رامین رضاییان تیم برانکو را جلو انداخت. هنوز هم فاصله زیادی با قهرمانی وجود داشت و زمان زیادی هم نمانده بود. 2 دقیقه بعد احمد نوراللهی گل دوم را به ثمر رسانده بود تا امیدها زنده شود. هنوز پرسپولیس 2 گل دیگر برای قهرمانی لازم داشت. 2 گلی که یا خودش باید به ثمر میرساند یا ذوب آهن در اهواز. امیدواری چند دقیقهای در دل سرخپوشان زنده ماند ولی زمان بازی به سمت پایان میرفت و در دقیقه 88 بازی این مهرداد محمدی بود که کار را تمام کرد. دروازه پرسپولیس باز شد تا دیگر به معجزه هم امیدی نباشد. سوت پایان بازی زده شد و حال هوایی در تهران و اهواز وجود داشت که 180 درجه خلاف هم بود. یک جا جشن پایکوبی یک جا حسرت و نا امیدی.
* خیلیها آمده بودند تا در جشن قهرمانی پرسپولیس حاضر باشند.
* هواداران در انتظار یک جشن باشکوه بودند
* محسن فروزان، گلر وقت راه آهن خیلی تلاش کرد تا مانع پرسپولیس شود. هم به خاطر سقوط نکردن تیم خودش و هم خوشحال کردن هواداران استقلال.
* آن سال پرسپولیسیها میخواستند در 24 اردیبهشت به 24 فقید جام را هدیه دهند. درگذشت ناگهانی کاپیتان هادی آنها را برای رسیدن به قهرمانی جدی تر کرده بود. در روز پایانی قرار بود هانی به جای هادی جام را بالای سر ببرد ولی چیزی جز حسرت به جا نماند. سال بعد پرسپولیسیها جشن قهرمانی گرفتند ولی اثری از هانی نبود.
* مهدی طارمی شاید بیش از هر کس دیگری حسرت این جام را میخورد. گل شدن یکی از پنالتیهای از دست رفته او روز متفاوتی را رقم میزد.
* جام و سکویی که بدون استفاده باقی ماندند.
* برانکو آن روز تشویق شد و در شرایطی که همه حسرت فرصت از دست رفته را میخوردند شاید داشت مهندسی قهرمانیهای 3 فصل بعد را در ذهنش میچید.
* سایر تصاویر روز حسرت پرسپولیسیها
* و جشن قهرمانی عبدالله ویسی و شاگردان شگفتی سازش در ورزشگاه غدیر اهواز. استقلال خوزستان آن فصل یکی از دوست داشتنی ترین تیمهای تاریخ لیگ برتر بود.