خود تحریمی در فوتبال ایران

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، مهدی علی‌نژاد، معاون ورزش قهرمانی وزارت ورزش صبح امروز در گفتگوی تلویزیونی از تصمیم عجیب این وزارت‌خانه در قبال سرخابی‌ها خبر داد و اعلام کرد جذب بازیکن و مربی خارجی برای این دو باشگاه تا اطلاع ثانوی ممنوع است.

وزارت ورزش که متولی دو باشگاه محبوب و پرطرفدار فوتبال ایران است این تصمیم را در واکنش به هزینه‌های هنگفت دو باشگاه در چند فصل اخیر و انباشت بدهی‌های سرسام آوری گرفته که آنها را با مشکل مالی شدید مواجه کرده و در آستانه تولید یک بحران جدی قرار داده است.

بستن قراردادهای غیر حرفه‌ای و قرار دادن آپشن‌های هزینه بردار در کنار انتخاب‌های نادرست و جولان بیش‌از اندازه دلال‌ها و عدم حرفه‌ای گری در برخورد با پرونده‌های شکایت که با شکست نمایندگان ایرانی در دادگاه‌های بین‌المللی همراه بوده باعث شده وزارت ورزش به‌جای حل مساله به دنبال پاک کردن صورت مساله باشد.

در حالیکه سلطانی‌فر و دارو دسته‌اش این روزها صحبت از انتقال سهام دو باشگاه به بخش خصوصی را جدی‌تر از همیشه مطرح می‌کنند و گمانه‌زنی‌ها از قیمت‌گذاری 400-500 میلیاردی سرخابی‌ها خبر می‌دهد، اینکه مشکلات مالی بهانه‌ای برای بستن مرزهای فوتبال برای دو باشگاه مردمی باشد را عجیب‌تر از عجیب جلوه می‌دهد.

اگر دو باشگاهی که هرکدام مدعی داشتن مخاطب چند ده میلیونی هستند و قیمت‌های این چنینی برای واگذاری آنها تعیین شده نمی‌توانند از پس هزینه‌های جاری خود بر آمده و نیروی با کیفیت خارجی جذب کنند پس ورود بخش خصوصی به آنها برای هزینه کردن چه توجیهی دارد؟

بدون شک سرخابی‌ها با پشتوانه عظیم مردمی پتانسیل بالایی برای درآمدزایی دارند و در چنین شرایطی نباید به بهانه کمبود بودجه مرزهای فوتبال به رویشان بسته شود و اگر دو باشگاه درگیر مشکلات شدید امروزی هستند دو دلیل عمده بیشتر ندارد که عدم رعایت راهکارهای قانونی درآمدزایی فوتبال در کشورمان و دیگری قرار دادن مدیران ناکارآمد در رأس دو باشگاه است که هر دو مورد به تصمیمات اشتباه وزارت ورزش برمی‌گردد و ناتوانی در اتخاذ تصمیمات درست و کارگشا برای این دو باشگاه را بیش از پیش به اثبات می‌رساند.

این تصمیم در حالی گرفته شده که فوتبال آسیا سعی دارد با استخدام نیروهای با کیفیت و سرشناس خارجی هم در مبحث برندینگ، فوتبال خود را جدی‌تر به جهان معرفی کرده و درآمدزایی داشته باشند و هم فاصله کیفی خود با سطح اول دنیا را کاهش دهند و در این شرایط که منتظر راهکارهای مشابه در فوتبال ایران هستیم، نه تنها مسیر برای تصمیمات مشابه آن در فوتبال ایران باز نمی‌شود که در تصمیمی بدون توجیه، تحریمی خود ساخته شکل داده و مرزهای فوتبال را به روی باشگاه‌های مردمی خودمان می‌بندیم.

چندین سال قبل هم شاهد تصمیمات عجیبی مثل ممنوعیت ورود گلر خارجی به ایران یا قرارداد دوجانبه مدیران سرخابی برای جذب بازیکن از یکدیگر بودیم که هر دو تصمیم همانطور که از ابتدا شکستشان قطعی بود، خیلی زود برچیده شدند.

با این تفاسیر و با وجود اینکه امید چندانی به واگذاری سرخابی‌ها به بخش خصوصی نمی‌رود، به نظر می‌رسد خروج اختیار این دو باشگاه از حوزه وزارت ورزش و دولت ضروری به نظر می‌رسد و شاید روزی که این دو باشگاه دیگر دولتی نباشند، به جای تصمیمات زیان آور این چنینی، راهکارهایی برای استفاده بهینه از پتانسیل دو باشگاه به پشتوانه مردمی بودنشان در جهت پیشرفت و بهتر شدن اتخاذ شود و شاهد آزمون و خطاهای این چنینی نباشیم.