لیونل مسی و آینده؛ فرماندهی ادامه می‌یابد؟ (گزارش)

به گزارش ایلنا، من به اندازه کافی خوش شانس بودم که از آغاز شاهد شکوفایی استعداد او باشم. اوایل سال 2005 در کلمبیا در مسابقات قهرمانی زیر 20 سال آمریکای جنوبی بودم. مسی کاملاً ناشناس بود حتی برای آرژانتینی‌ها. چهار سال بود که در بارسلونا زندگی می کرد، یک مسابقه دوستانه برای تیم اول باشگاه انجام داده بود و شایعاتی وجود داشت درباره اینکه شاید بازیکن خاصی باشد؛ اسپانیا علاقه‌مند بود او را در تیم کشورش داشته باشد اما آرژانتینی‌ها پیشقدم شدند. به او شماره 10 را ندادند و در 17 سالگی دو سال از بیشتر بازیکنان حاضر در تورنمنت جوان‌تر بود. ترکه‌ای بود و ژولیده، لخ لخ کنان راه می‌رفت. کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد چنین آینده درخشانی داشته باشد اما فقط وقتی توپ گیرش نیامده بود.

چشمه‌هایی از نبوغ ناب مسی همان موقع آشکار بود به خصوص در چسبیدن توپ به پای چپش هنگام دویدن، تغییر مسیر و همچنین سرعت. او توانایی فوق‌العاده‌ای در تغییر اوضاع داشت تا فضا پیدا کند و در مسیر درست قرار بگیرد تا استعداد فردی‌اش در خدمت مجموعه باشد. در طول فصل‌های بعد، این ویژگی‌ها پالایش شد، پیشرفت کرد، به بلوغ رسید و تقویت شد. به قول دوست قدیمی و هم‌تیمی سابقش در تیم ملی و باشگاهی، خاویر ماسچرانو، در حالی که بیشتر بازیکنان تحت تأثیر بازی قرار می‌گیرند، او بازی را تحت کنترل دارد.

حالا که او به نیمه دهه چهارم زندگی‌اش نزدیک می‌شود، جای کمی برای پیشرفت و احتمال زیادی برای تنزل وجود دارد. آیا نکات تکنیکی و تاکتیکی زیادی برای یادگیری او باقی مانده؟ احتمالاً نه. از نظر فیزیکی او تنها می‌تواند یک راه برود؛ در رقابت زمان و ورزشکار همیشه فقط یکی برنده می‌شود. اما یک جنبه وجود دارد که می‌تواند پیشرفت کند و به نظر می‌رسد در حال پیشرفت است: رهبری در زمین.

18 ماه اول حضور مسی در تیم ملی با اواخر دوران روبرتو آیالا همزمان بود. مدافع میانی و کاپیتان تیم اخیراً در یک مسابقه گفت: «مسی معمولاً حرف نمی‌زد. برای تمرین بیرون می‌آمد چون اجباری بود، اگر نه در اتاقش می ماند».

حتی وقتی مسی یک ستاره جهانی شد، به خصوص در آرژانتین که سبک رهبری ارزش خاصی دارد، این حس وجود داشت که او در دنیای کوچک خودش سیر می‌کند و همیشه فقط با دوست قدیمی‌اش، سرخیو آگوئرو صحبت می‌کرد اما با دیگران ارتباطش محدود بود. تا کوپا آمه‌ریکای سال قبل.

آنها که آرژانتین را زیر نظر داشتند، از تغییر رفتار او شوکه شده بودند. در هتل، در زمین و در مصاحبه با رسانه‌ها بعد از بازی مسی نفر اول بود. پر از کلمات تشویق‌آمیز نسبت به هم‌تیمی‌ها بود و از آنها دفاع می‌کرد حتی وقتی آرژانتین حذف شد، کنفدراسیون آمریکای جنوبی را به تبانی متهم کرد و برای همین سه ماه محروم شد.

آنخل دی‌ماریا که از سال 2008 در اردوهای ملی با مسی هم اتاق است، از تغییر او ذوق زده شده بود و گفت: «کوپا آمه‌ریکا متفاوت بود. از شیوه صحبت کردن او با گروه و رسانه‌ها خوشحال بودم. برای جوان‌ترها این خیلی مهم بود، این مسی را خیلی دوست داشتم». این تغییر اتفاقی نبود. مسی با ذهن تحلیلگرش که در بازیخوانی فوق‌العاده خوب است، به نظر می‌رسد با نزدیک شدن به سال‌های پایانی بازی‌اش روی این موضوع تمرکز کرده. صحبت کردن معمولاً کار او نبود اما احساس کرد برای پیشرفت به آن نیاز دارد. بخواهد یا نخواهد، توان فنی و اهمیت او برای تیم باعث می‌شود در مرکز توجه‌ها قرار گیرد و رفتارش مهم باشد. او در تیم ملی و باشگاهی‌اش رهبر شده. در بارسلونا مجبور شده در برابر اتهام کم کاری مدیر ورزشی تیم، اریک آبیدال از بازیکنان دفاع کند و اخیراً نارضایتی‌اش را از اینکه بازیکنان را مجبور کنند از دستمزدشان صرف نظر کنند، ابراز کرده است.

آیالا که حالا دستیار لیونل اسکالونی در تیم ملی آرژانتین شده، درباره بازیکنی که تقریباً 15 سال قبل با او همبازی بوده، گفت: «در این یکی دو سال خیلی پیشرفت کرده. حالا او در زمین و بیرون آن یک لیدر است که می‌تواند کلمات درست را پیدا کند. در همه چیز مشارکت می‌کند، با هم‌تیمی‌ها حرف می‌زند و درباره‌شان نظر می‌دهد. قبل از بازی صحبت می‌کند و هر کاری که به تیم کمک کند، انجام می‌دهد».

منبع:  ESPN