کانتونا به شما می گوید؛ فوتبال و زندگی چگونه به هم معنی می‌دهند؟

به گزارش ایلنا، اریک کانتونا از زمان بازی به عنوان چهره‌ای متفاوت شناخته می شد. اسطوره شیاطین سرخ که در زمان بازی یک عاصی تمام عیار بود، بعد از پایان دادن به دوران حرفه‌ای اش در اوج، وارد دنیای بازیگری شد و در این سال‌ها با فیلم‌هایی که بازی کرده و اظهارنظرهای عجیب و غیرمنتظره‌اش توجهات را به خود جلب کرده است. او در یادداشتی برای سایت پلیرز تریبیون، داستان زندگی خانواده اش و آنچه که شخصیت و در نهایت فوتبال او را شکل داد، نوشت (توضیح: پاراگراف‌بندی متن اصلی در ترجمه حفظ شده است):

فوتبال به زندگی شما معنی می دهد.

من واقعا به این موضوع باور دارم.

اما زندگی شما، تاریخچه شما، ذات و ماهیت تان نیز به فوتبال شما معنی می دهد.

من قصد دارم در مورد مواردی صحبت کنم که تقریبا هرگز در مورد آنها حرف نزده ام. باید داستانی برای شما تعریف کنم که هر آنچه که من هستم را شکل داده است. این اتفاق حتی قبل از اینکه من به دنیا بیایم، رخ داده است.

باید به سال 1939 برگردیم، به زمان جنگ داخلی اسپانیا. پدربزرگ مادری من اهل بارسلونا بود و تا پایان تلخ جنگ با دیکتاتوری فرانکو جنگید. در اواخر جنگ، او مردی تحت تعقیب بود و قبل از آنکه سربازان ناسیونالیست شهر را تصرف کنند، او فقط چند دقیقه برای فرار فرصت داشت. او برای رسیدن به فرانسه مجبور شد از کوههای پیرنه عبور کند و زمانی برای خداحافظی مناسب و خوب نداشت. این پایان راه بود؛ زندگی یا مرگ.

بنابراین قبل از رفتن، برای ملاقات با دوست دخترش رفت و او از او پرسید:” آیا حاضری با من بیایی؟”

او 28 سال داشت و دوست دخترش 18 سال. او مجبور بود خانواده، دوستان و همه چیز را ترک کند و پشت سر بگذارد.

اما او گفت:”بله، البته.”

او مادربزرگ من بود.

آنها به اردوگاه پناهندگان در آرژلس- سو- مِر، در سواحل فرانسه گریختند. در آنجا بیش از صد هزار پناهنده اسپانیایی پذیرفته شده بودند. می توانید تصور کنید اگر فرانسوی ها از پذیرش همه آنها امتناع کرده بودند، چه اتفاقی رخ می داد؟ اما نه، آنها دلسوزی و رحم نشان دادند زیرا بشریت همیشه باید با کسانی که رنج می کشند، محبت و رحم نشان دهد. پدربزرگ و مادربزرگ من دست خالی به آنجا رسیده بودند. آنها مجبور بودند زندگی شان را دوباره آغاز کنند. اما پس از مدتی به پناهندگان فرصتی داده شد تا برای ساختن سد در سنت اتین کانتالس سر کار بروند. این زندگی مهاجران است. شما به جایی می روید که باید بروید. شما آنچه را که باید، انجام می دهید. بنابراین آنها به آنجا رفتند. آنها برای خودشان زندگی تشکیل دادند.

مادرم چند سال بعد در آنجا به دنیا آمد و پس از آن، در نهایت خانواده به مارسی نقل مکان کردند.

این داستان در خون من است. این اتفاق جنبه های انسانی من را شکل داد. اما فقط مثل یک رویا در ذهنم وجود داشت. هیچ عکسی از مبارزه آنها وجود نداشت، فقط داستان بود. چیزی از آن زمان برای لمس کردن یا دیدن وجود نداشت. اما در سال 2007، “چمدان مکزیکی” معروف عکاسی به نام روبرت کاپا (توضیح مترجم: روبرت کاپا با نام واقعی آندریی فریدمان، عکاس مجار-آمریکایی است که با عکس‌های تاریخی‌اش از جنگ‌های داخلی اسپانیا به شهرت جهانی رسید) در خانه ای در مکزیکوسیتی پیدا شد. در داخل این صندوق های قدیمی، 4500 نگاتیو از جنگ داخلی اسپانیا وجود داشتند که بیش از 60 سال ناپدید شده بودند. چگونه آنها سر از مکزیک درآورده بودند؟ هیچ کس نمی دانست.

من بسیار کنجکاو بودم، بنابراین وقتی آنها نمایشگاهی از عکسها در شهر نیویورک برگزار کردند، من به همراه همسرم برای تماشای آن رفتیم.

بیشتر عکسها فقط نگاتیوهای کوچک بودند. هزاران قطعه از آنها. مجبور بودی از زیر یک ذره بین به آنها نگاه کنی. اما تعداد کمی از عکس ها در مرکز نمایشگاه در ابعاد بسیار بزرگ به نمایش گذاشته بودند. تقریبا سه متر ارتفاع داشتند. افراد حاضر در عکس ها به اندازه انسان های واقعی بودند. احساس می کردید که می توانید به آنها دسترسی پیدا کرده و آنها را لمس کنید.

و این زمانی بود که من پدربزرگم را دیدم.

غیرممکن بود، نه؟

او در آن تصاویر حضور داشت، در قامت یک مرد جوان. من متقاعد شده بود این تصویر اوست ، اما نمی توانستم کاملا اطمینان داشته باشم زیرا هرگز او را در جوانی ندیده بودم. بنابراین وقتی این نمایشگاه چند ماه بعد در فرانسه نیز برگزار شد، من مادرم را برای دیدن نمایشگاه به آنجا بردم.

اما دوباره او در تصاویر حضور داشت، در قامت یک مرد جوان.

گفتم: “آیا این واقعا تصویر اوست؟”

و مادرم گفت ، “بله، اوست. این لحظه فرار آنها به سمت کوهستان است.”

این فوق العاده بود.

این زندگی مهاجران است. شما به جایی می روید که باید بروید. شما آنچه را که باید، انجام می دهید. بنابراین آنها به آنجا رفتند. آنها برای خودشان زندگی تشکیل دادند.

تصور کنید اگر پدربزرگ من این کار را نکرده بود. تصور کنید که مادربزرگ من به دنبال او نمیرفت. شاید آن وقت مادرم به دنیا نمی آمد. شاید در آن صورت من نیز وجود نداشتم. با این حال، این تنها نیمی از داستان ماست. عکس دیگری وجود دارد که زندگی من را شکل می دهد.

پدربزرگ و مادربزرگ پدری من نیز مهاجر بودند. آنها در سال 1911 برای فرار از فقر از ساردینیا به فرانسه آمدند. سه سال پس از مهاجرت آنها، پدر بزرگ من برای خدمت در جنگ جهانی اول فراخوانده شد و به حدی شیمیایی شد که در سالهای پایانی زندگی‌اش، تنها با دود کردن اکالیپتوس قادر بود بهتر نفس بکشد.

پسرش، پدربزرگ من، در جنگ جهانی دوم در ارتش فرانسه جنگید و وقتی از جنگ بازگشت، وارد حرفه ساخت و ساز شد. سرانجام وقتی پدر من نوجوان بود، پول کافی برای خرید قطعه زمین خودش در منطقه هیلتاپِ مارسی پس انداز کرد. غار کوچکی در آن زمین وجود داشت. تا زمانیکه پدر بزرگم خانه را بنا کند، آنها به جایی احتیاج داشتند، پس چه کار کردند؟ ساده است. آنها دو سال در داخل غار زندگی می کردند. تنها چیزی که آنها برای گرم کردن غار استفاده می کردند اجاق گاز پخت و پز بود. به نظر می رسد این شبیه افسانه ای است که خانواده شما در مورد “دوران قدیم” می گویند، اما در واقع عکسی از زمستان سال 1956 وجود دارد که مادربزرگ، پدربزرگ و پدرم برای گرم شدن در غار، خودشان را با پتو پوشانده اند.

پدربزرگ من پیشرفت و زندگی در غار را ترک کرد. او ابتدا یک شاه نشین و سپس یک تراس کوچک درست کرد و بعد بالای آن یک خانه برای والدین من ساخت. این خانه ای است که من در آن بزرگ شدم. این همان چیزی است که من به ارث بردم. این خون من است. یکی از اولین خاطرات من حمل 10 کیسه ماسه سنگی از روی تپه به خانه ای‌ است که هنوز آنها در حال ساختنش بودند. فقط بعد از این کار اجازه داشتم فوتبال بازی کنم. پدرم در طول روز در خانه کار می کرد و شبها در بیمارستان روانی به عنوان پرستار مشغول به کار بود. اما حتی این بخش از تاریخچه زندگی من نیز معنای خاصی دارد.

دلیلی وجود داشت که پدرم پرستار شد و در آن بیمارستان خاص کار می کرد. دلیلش این بود که پدرخوانده اش در آنجا بیمار بود. او سوور، برادر پدربزرگم بود. او در طول جنگ جهانی دوم به مدت پنج سال در زندان به سر برده بود و پس از آسیب های آن تجربه، سرانجام به بیمارستان ادوارد تولوز فرستاده شد. پدر من با سوور بسیار نزدیک بود، به همین دلیل این الهام بخش او شد تا پرستار روانپزشکی شود. او در همان واحد پدرخوانده اش کار و هر شب از او مراقبت می کرد.

این خانواده من است. این تاریخچه من است. این روح من است. من در همه جای دنیا زندگی کرده ام. در واقع، سال گذشته من یک ملک مناسب کار کشاورزی را در ساردینیا خریدم تا دوباره با تاریخچه خانواده ام ارتباط برقرار کنم. با این وجود، من همیشه به خاطر همین خاطراتی که مرا شکل داده است، همیشه با تمام وجود مارسی را دوست خواهم داشت. آنجا همیشه شهر من خواهد بود.

وقتی مردم از من سوال می کنند که چرا به این سبک فوتبال بازی می کردم، این پاسخم است. فوتبال معنایی به زندگی می دهد، بله. اما زندگی هم به فوتبال معنی می دهد. من تقریبا هرگز درباره این داستان های شخصی صحبت نکردم، به خصوص درباره پدرخوانده پدرم. این خیلی دشوار است. وقتی در موردش صحبت می کنم، انگار فرشتگان برای من صحبت می کنند. با این حال، من به دلایل مهمی بخشی از تاریخچه ام را به اشتراک می گذارم.

ما در زمان فقر گسترده، جنگ و مهاجرت زندگی می کنیم. تعداد بسیار زیادی از مردم در جهان وجود دارند که حتی نمی توانند حق تماشای بازی های فوتبال را خریداری کنند، تا افرادی که قادر به پرداخت 200 یورو برای تماشای مسابقات لیگ برتر یا 400 یورو در سال برای تماشای آن در تلویزیون هستند. فوتبال یکی آموزگارهای بسیار خوب زندگی است. این یکی از موارد الهام بخش درخشان زندگی است اما الگوی تجاری فعلی فوتبال، بسیاری از مردم دنیا را نادیده گرفته است.

به همان اندازه که فوتبال به محله های فقیر نیاز دارد، محله‎های فقیر هم به فوتبال احتیاج دارند. ما باید از یک فوتبال باثبات تر، مثبت تر و فراگیرتر حمایت کنیم، و من هر کاری که بتوانم برای کمک به این موضوع انجام می دهم. به همین دلیل است که من به عنوان اولین مربی به جنبش “هدف مشترک” ملحق می شوم. (توضیح مترجم: Common Goal سازمانی خیریه برای حمایت از فوتبال خیابانی است که توسط خوان ماتا، هافبک اسپانیایی راه اندازی شده است). ماموریت “هدف مشترک” این است که 1 درصد از کل درآمد صنعت فوتبال را برای سازمان های فوتبال مردمی اختصاص دهد و بیش از 60 فوتبالیست تا امروز برای دادن  1 درصد از حقوق خود تعهد داده اند. نکته جالب این است که آنها بازیکنانی از باشگاه های بزرگ، بازیکنانی از باشگاه های کوچک،  زن و مرد و از لیگ های سراسر جهان هستند.

فوتبال باید متعلق به مردم باشد. برای رسیدن به این هدف لازم نیست آرمان گرا یا خیال پرداز باشیم. دلیلی وجود ندارد که بازیگران اصلی بازی امروز نتوانند دور هم جمع شده و از جنبه اجتماعی فوتبال حمایت کنند. همه ما، چه ثروتمند باشیم و چه فقیر، چه مهاجر باشیم یا شهروند نسل دهم، لذتی خالص را در بازی فوتبال پیدا می کنیم. ما به همان زبان مشترک صحبت می کنیم. ما احساس مشترکی را حس می کنیم.

تمام وقت، چنین سؤالاتی را در مورد دوران حرفه ای‌ام از من پرسیده می شود.

“بازی کردن برای آن تیم های یونایتد چگونه بود؟ چرا این کار را کردی؟ ”

مردم نوعی جواب پیچیده می خواهند. فکر می کنم آنها دنبال نوعی راز هستند. اما جواب بسیار ساده است. سر الکس فرگوسن استاد یک چیز بود: هر وقت برای یک مسابقه وارد زمین شدیم، بعد از ساعت‌ها و ساعت‌ها تلاش، اجازه داشتیم آزاد باشیم. ما احساس آزادی کامل برای حرکت به هر سمتی، به هر جایی که می خواستیم، بازی کردن به همان شکلی که می خواستیم، داشتیم.

من به هیچ وجه نمی توانستم فوتبال را به شکل دیگری را تحمل کنم.

اگر موضوع معطوف به آزادی نیست، پس فوتبال چیست؟

بنابراین، لطفا به من اجازه دهید این سوال ساده را از کسانی که فوتبال در سطح جهانی را اداره می کنند بپرسم- از بازیکنان، مدیر برنامه ها، حامیان مالی و کمیته ها سوال کنم …

اگر موضوع معطوف به آزادی نیست، پس فوتبال چیست؟

اگر بحث آزادی نباشد، زندگی چیست؟

معنی زندگی چیست؟

من فکر می کنم همه ما می توانیم توافق داشته باشیم که می توانیم کارهای بیشتری برای بشریت انجام دهیم.

اکنون شما تاریخچه من را می دانید. من از خانواده ای شامل مهاجران و شورشیان و سربازان و کارگران آمده ام. ما در کودکی چیز خیلی زیادی نداشتیم، اما برای من حقیقت زندگی این است که ما در لحظاتی کوتاه به خوشی و لذت فراوان دست می یابیم.

شاید این یک پیک نیک ساده با خانواده مان باشد. سه جفت جوراب در یک توپ پیچیده شده و با یک بند کفش گره بخورند. ما در آفتاب فوتبال بازی می کنیم. سپس در چمن دراز می کشیم. ما از همه چیز و هیچ چیز شگفت زده می شویم.

وقتی 30 سال داشتم از فوتبال خداحافظی کردم، می دانید من در ادامه چه کردم؟ این برای من بسیار خاص بود. من برای زندگی به شهری رفتم که پدربزرگ و مادربزرگم در سال 1939 مجبور به فرار از آنجا شدند.

من برای زندگی به بارسلونا رفتم.