گفت‌وگو با زهرا یزدانی، بانوی کشتی‌گیر ایران
من هم پلنگ جویبار هستم / قهرمان من رضا یزدانی است / هنوز هم از من می‌پرسند دختر مگر کشتی گیر می‌شود
ملی پوش آینده دار کشتی بانوان آرزو می‌کند کشتی آلیش به مسابقات آسیایی و المپیک راه پیدا کند تا این رشته ورزشی بیشتر شناخته و دیده شود.
به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، بعد از حسن و رضا از خاندان یزدانی در استان مازندران اکنون دو جوان با این نام خانوادگی در ورزش کشتی فعالیت دارند که جزو آینده‌دارها و استعدادهای بی نظیر این رشته هستند. زهرا یزدانی در کشتی آلیش فعالیت دارد و در سال گذشته به همراه تیم ملی کشتی آلیش مسابقات قهرمانی جهان را تجربه کرد. با یزدانی که آرزو دارد کشتی آلیش در المپیک حضور داشته باشد درباره سال گذشته و آرزوهایش صحبت کردیم که در ادامه می‌خوانید:
اگر مایل باشید ابتدا درباره مسابقات جهانی صحبت کنید که برای اولین بار قهرمان جهان شدید.
برای اولین بار تیم ایران در مسابقات جهانی قهرمان شد و نسبت به مسابقاتی که قبلا شرکت کرده بودیم یک مقدار سطح پایین‌تری داشت. از خودم توقع بیشتری داشتم اما چند ماه قبل از این مسابقات به دلیل مسائل شخصی مدتی به صورت کامل از ورزش فاصله گرفتم و به نظرم این باعث شد که یک مقدار آمادگی بدنم پایین بیاید و دلیل عملکرد تقریبا ضعیفم این بود چرا که از خودم انتظار مدال طلا داشتم.
اهداف شما در آینده ورزشی چیست؟
رشته من المپیکی نیست اما امیدوارم که روزی به سطح بازی‌های آسیایی و المپیک برسد تا بتوانیم در آن شرکت کنیم و اگر هم روزی تا زمانی که خودم ورزش حرفه‌ای میکنم و این اتفاق نیفتاد اگر در پست مدیریتی حضور داشته باشم این تلاش را انجام می‌دادم که این رشته المپیکی شود.
با این سوال مواجه شدید که از شما بپرسند مگر دختر هم کشتی گیر می‌شود؟
بله با این سوال رو به رو شده‌ام و می‌گویم هنوز هم بعد از 6-7 سالی که کشتی آلیش زیر نظر فدراسیون کشتی فعالیت می‌کند این سوال هنوز هم از من پرسیده می‌شود و به نظرم دلیلش هم عدم پوشش درست و صحیح رسانه‌ها از این رشته است. اینکه از مسابقات و قهرمان‌های ما یک مقدار بیشتر توجه نشان بدهند تا آنها هم همانند سایر رشته‌های ورزشی دیده شوند.
با برادرتان کری خوانی دارید؟
بله همیشه با امیرمحمد کری خوانی داریم و سر مسائل کشتی، بدنسازی و تمرین کری خوانی می‌کنیم. امیرمحمد اگر همین الان هم قدر خودش را بداند و به آن باور برسد جزو بهترین هاست چون تمرینات زیادی دارد و به نظرم نه اینکه فقط برادرم باشد اما واقعا کشتی‌گیر خوبی است.
پیش آمده که به شما هم لقب پلنگ جویبار را بدهند؟
بله پیش آمده است که لقب پلنگ جویبار را به من بدهند. یادم است در مسابقاتی که در قرقیزستان برگزار می‌شد به همین اسم من را صدا می‌زدند و به من پلنگ جویبار می‌گفتند.
یکی از مسائل قابل توجه ورزش بانوان در ایران حجاب است، نظرشما در این باره چیست؟
مسئله حجاب در کشور ما یک قانون است و من تا زمانی که در ایران زندگی میکنم برای کشورم مسابقه می‌دهم و موظف هستم که حجابم را طبق اصول کشورم رعایت کنم و چیزی هم نیست که بگویم جلوی پیشرفت بانوان را گرفته باشد و محدودیت نیست. می‌بینید که دختران ایرانی چه در داخل و خارج از ایران توانسته‌اند جزو بهترین‌های دنیا باشند.
بدترین و بهترین خبر سال 98؟
بهترین خبر برای من این بود که می‌توانیم به مسابقات جهانی اعزام شویم و بدترین هم قبل از اینکه آقای دبیر بیایند و انتخابات انجام شود در واقع رخ داد. صحبتهایی مبنی بر تعطیلی تمامی مسابقات کشتی بانوان بود که خیلی ما را اذیت کرد و بعد از آن اتفاقاتی را مغایر با این را دیدیم و تیم ما به مسابقات جهانی اعزام شد که خیلی از دکتر دبیر و همینطور خانم درخشانی ممون هستم.
انتظارات شما از سال 99 چیست؟
انتظار دارم در سال 99 مسیر زندگی من در مسیر ورزشی پیش رفته و انتظار دارم که در مسابقات بیشتری شرکت کنیم.
از خودتان راضی هستید؟
از خودم خیلی راضی نیستم، یعنی صد در صد نیست. قطعا هر آدمی در زندگی یک اشتباهاتی داشته اما تلاش میکنم تا این اشتباهات را رفع کنم تا به بهترین مدل خودم برسم.
الگوی شما چه کسی است؟
الگوی ورزشی من خانم زهرا نعمتی هستند. اینکه یک ورزشکاری در سطح ملی در یک ورزشی فعالیت می‌کردند و بعد بنابراتفاقی که برای ایشان افتاد نتوانستند آن را ادامه بدهند و یک رشته جدید را آغاز کردند. با آن خودشان را به دنیا معرفی کردند و جدا از قهرمانی و افتخاراتی که کسب کرده‌اند، برگشت ایشان و امید داشتن به شروع دوباره که خیلی کار سختی است برای من انگیزه بخش است و به ایشان افتخار میکنم.
شعار شما در زندگی؟
اینکه برای چیزی که دوست داریم باید بجنگیم و هیچ چیزی به آسانی به دست نمی‌آید. نتیجه‌ای که من الان گرفته‌ام حاصل 12-13 سال تمرینی است که در رشته‌های مختلف کرده‌ام. من قبل از این رشته تکواندو کار می‌کردم اما بعد از 13 سال به نتیجه‌ای رسیدم که دلخواهم بود.
برزگترین ترس زهرا یزدانی چیست؟
بزرگترین ترس من از دست دادن عزیزان و ناراحت کردن آنهاست و ترس دیگری ندارم.
چرا مردها مناسبت‌ها رو فراموش می‌کنند؟
من فکر میکنم مردها به دلیل مشغله‌های فردی که دارند مناسبت‌ها را فراموش می‌کنند وگرنه فکر نمیکنم حواس پرت باشند. در واقع مردها کلی نگر هستند و خانم ها جزئی نگر هستند، شاید همین باعث شود که این مشکل همیشه به وجود بیاید.
اگر ورزشکار نمی‌شدید به چه شغلی علاقه داشتید؟
اگر به دنبال کشتی نمیرفتم و از حیطه ورزش دور بودم مطمئنا به دنبال کارهای هنری می‌رفتم چون نقاشیام بد نیست.
در زندگی مدیون چه کسانی هستید؟
قطعا اول از همه خودم را مدیون پدر و مادرم میدانم و مدیون توجهی که خداوند به من داشته است. به غیر از این‌ها همیشه گفته‌ام در زندگی مدیون تمام کسانی هستم که یک کلمه به من آموزش داده باشند حتی اگر الان با هم خوب نباشیم و دل خوشی از آنها نداشته باشم.
اگر شاهد دزدی در خیابان باشید دخالت می‌کنید؟
اگر ببینم دزدی می‌شود ترسی ندارم و به هر طریقی که بتوانم به او کمک میکنم.
در کودکی قهرمانی داشتید؟
قهرمان دوران بچگی من آقا رضا یزدانی بودند چون علاوه بر اینکه مدال‌ها و قهرمانی‌های او را دیدیم، من شاهد تمرین کردن ایشان بودم و زحمت‌هایش را دیدم. این خیلی برای من لذتبخش بود و در دوران بچگی همیشه دوست داشتم جای ایشان باشم چون آدم بزرگی هستند و به وجودشان افتخار میکنم.
خواننده مورد علاقه.
خواننده مورد علاقه من قطعا آقای رضا بهرام و تمامی آهنگ‌هایشان را دوست دارم.
فیلم مورد علاقه؟
فیلم مورد علاقه من آلفا است.
دروغ سیزده به‌در.
دروغ سیزده به در؟ می‌تواند دروغ من این باشد که دیگر ورزش نمیکنم و می‌خواهم از ورزش حرفه‌ای خداحافظی کنم(باخنده.)
به جواب چه سوالی نرسیدید؟
یک دورانی برای من سوال بوده که خانواده‌هایی که فرزندانشان را به بهزیستی می‌سپارند چطور این کار را انجام می‌دهند. یعنی چطور یک پدر یا یک مادر جدای هر مشکلی نباید بگذارند که کانون گرم خانواده را فرزندشان از دست بدهد و در پرورشگاه حضور داشته باشد. این همیشه برای من سوال بود.
بی مصرف‌ترین اختراع بشر؟
بی مصرف ترین اختراع بشر به نظرم گوشی موبایل است به صورت کلی باعث شد که آدم‌ها از یکدیگر دور باشند. درست است که آنهایی که از هم دور هستند را نزدیک می‌کند اما آنهایی که به هم نزدیک هستند را دور می‌کند.
حرف پایانی.
امیدوارم که کرونا هر چه زودتر از تمام جهان برود و برای تشکر از پزشکان و پرستاران در خانه بمانیم و مسائل بهداشتی را رعایت کنیم. امیدوارم که همه همیشه خوشحال باشند و کسی ناراحت نباشد.
