قهرمانی در خون ماست
گفتگو با داوود فنایی؛ از بازگشت تا ریش‌های سفید و تیپ هالیوودی!
دروازه‌بان سابق پرسپولیس بعد از سال‌ها اکنون با کوله باری از تجربه اینبار به عنوان مربی گلرها به اردوگاه سرخ‌ها بازگشته است.
به گزارش ایلنا، داوود فنایی، دروازه بانی که در دوران بازیگری علیرغم رقیب سرسخت و نامداری که پیش رو داشت توانست به عنوان یکی از گلرهای قابل اعتماد در پرسپولیس نام خود را بر سر زبان‌ها بیندازد، اکنون به عنوان مربی دروازه‌بانان به جمع سرخ‌ها بازگشته و روزهای پرخبری را سپری می‌کند.
به عنوان نخستین سؤال، بعد از چند سال به پرسپولیس برگشتی؟
فکر می‌کنم حدود 13،14 سال. من بعد از پرسپولیس یک سال به استیل‌آذین رفتم و بعد هم کار مربیگری‌ام را شروع کردم. آخرین دیداری که در عضویت پرسپولیس بودم، فکر می‌کنم بازی با فجرسپاسی شیراز بود.
دوست دارم از احساست برای بازگشت بگویی. وقتی پیشنهاد پرسپولیس را دریافت کردی، به چه موضوعی فکر کردی؟
در این سال‌ها که مربیگری کردم، دو سه بار اتفاق افتاد که از پرسپولیس پیشنهاد دریافت کنم. یک بار زمان آقای دنیزلی و یک بار هم ابتدای همین فصل اما دوست داشتم وقتی بیایم که مثمرثمر باشم؛ با تجربه و دانش بالا که به پرسپولیس کمک کنم. پرسپولیس تیم کوچکی نیست و افرادی که وارد کادر فنی می‌شوند باید مراحل مختلف را طی کرده باشند. وقتی مقابل تراکتور روی نیمکت نشستم، یاد آن روزهایی افتادم که تازه به پرسپولیس آمده بودم. آن خاطرات برایم زنده شد و خدا را شکر بردیم و هواداران هم برای من سنگ تمام گذاشتند.
در همین مدت کوتاه حسابی بین هواداران محبوب شده‌ای. خبر داری؟
مردم به من لطف دارند. بخصوص آنهایی که در دهه‌های 70 و 80 هم به ورزشگاه می‌آمدند. این حمایت وظیفه مرا سنگین‌تر می‌کند. بنابراین تا لحظه‌ای که هستم باید مثمرثمر باشم و بهترین شرایط را برای دروازه‌بان‌های تیم مهیا کنم.
شاید خیلی‌ها ندانند اما دوست دارم توضیح بدهی که در کار مربی دروازه‌بانی چه مراحلی را طی کرده‌ای؟
من مدرک مربیگری حرفه‌ای دروازه‌بانی در آلمان را دارم. مدرک A لایسنس را دریافت کرده‌ام و سال‌ها هم در رده‌های نونهالان، نوجوانان، جوانان و مقطعی هم تیم امید سابقه همکاری با تیم‌های ملی را دارم. سپس به ذوب‌آهن رفتم و دو بار قهرمان جام حذفی شدیم. همراه پدیده هم سهمیه آسیا گرفتیم و حالا هم در خدمت پرسپولیس هستم.
تو یک رکورد ویژه داری که کمتر کسی به آن اشاره می‌کند.
چه رکوردی؟
در این سال‌های اخیر چهار دروازه‌بان به تیم ملی تحویل داده‌ای. از محمدباقر صادقی و محمدرضا اخباری تا رشید مظاهری و پیام نیازمند.
من خیلی خوش‌شانس بودم که خدا آدم‌های خوب را سر راه من گذاشت. در این مدت همه دروازه‌بان‌هایی که با آنها کار کردم انرژی گذاشتند تا موفق شویم. به من انرژی می‌دادند و در خدمت کار بودند. به عنوان نمونه رشید مظاهری. وقتی به ذوب‌آهن رفتیم، به او گفتم که می‌توانی به تیم ملی برسی. او می‌خندید اما بعدها دیدید که پیراهن تیم ملی را هم پوشید و به جام جهانی هم رفت. معتقدم اگر مربی موفقیتی به‌دست می‌آورد، به بازیکنانی که با آنها کار می‌کند هم ارتباط دارد که خوشبختانه این اتفاق همیشه برای من مثبت بود.
اما برای خود من عجیب است که هیچ‌وقت به این رزومه اشاره نکرده‌ای. شاید اگر مربی دیگری بود همه این موفقیت‌ها را در بوق و کرنا می‌کرد.
اخلاق من همین است اما نباید از این موضوع به راحتی گذشت که مربیان دیگر هم در پرورش این بازیکنان نقش داشته‌اند. همه این دروازه‌بان‌هایی که گفتید در رده‌های پایه با مربیانی کار کرده و آنها هم برای‌شان زحمت کشیده‌اند. چرخه دروازه‌بان سازی یک‌شبه نیست که بخوابی و وقتی بلند شدی دروازه‌بان به بالاترین مدارج برسد. باید از تک‌تک مربیان تشکر کنم که با امکانات کم در این بخش کار می‌کنند و بهترین‌ها را تحویل فوتبال ایران می‌دهند.
گفتی امکانات کم. منظورت تجهیزات یک مربی دروازه‌بانی در فوتبال ایران است؟
دقیقاً. ما مربی دروازه‌بان‌ها گروهی داریم که با هم تبادل نظر می‌کنیم اما متأسفانه هم فدراسیون فوتبال و هم باشگاه‌ها این پست را زیاد جدی نگرفته‌اند. باید برای مربی دروازه‌بان‌ها ارزش بیشتری قائل شوند، بخصوص مربیان ایرانی و من به نمایندگی از تمام آنها می‌گویم که ساخت این دروازه‌بان‌ها ماحصل تلاش همه است.
از جمله مربیان دروازه‌بانی هستی که یک کادر را تشکیل می‌دهی، کادری متشکل از دروازه‌بان‌های تیمت. در این‌باره بیشتر توضیح می‌دهی؟
من به عنوان مربی دروازه‌بان کادری دارم که متشکل از دروازه‌بان‌های تیم‌مان است. تمرینات ما جدا است و کارهای تغذیه، تمرین، خواب و مسائل روحی روانی را با هماهنگی سرمربی انجام می‌دهیم. این چرخه‌ای است که باید باشد تا دروازه‌بان‌ها با خیالی آسوده به فکر موفقیت تیم باشند.
گفتی تغذیه و خواب. دروازه‌بان‌ها را چک هم می‌کنی؟
ما به هر تیمی که می‌رویم، از روز اول قد، وزن، درصد چربی، نوع تغذیه و مسائل بهداشتی را زیر نظر می‌گیریم. یک دروازه‌بان اگر در این بخش‌ها موفق باشد، وارد کار تاکتیکی می‌شود. بارها به دروازه‌بان‌هایم گفته‌ام که اگر می‌خواهید موفق باشید باید اخلاق، خواب و تغذیه خودتان را رعایت کنید. خودشان هم دیده‌اند وقتی مراعات کرده‌اند به موفقیت رسیده‌اند. زمانی هم که گوش نکرده و کج‌روی کرده‌اند به جایی نرسیده و فهمیده‌اند که دچار چه اشتباهی شده‌اند.
وقتی به پرسپولیس آمدی از فرد خاصی رخصت نگرفتی؟
از همه بزرگترها اجازه گرفتم که روی نیمکت پرسپولیس بنشینم. می‌دانستم زنده‌یادها عزیز اصلی و نادر باقری اینجا دروازه‌بانی کرده‌اند و یا افرادی نظیر احمدرضا عابدزاده، وحید قلیچ، نیما نکیسا و محمود خوراکچی. شاید حضور ذهن نداشته باشم که نام همه را بگویم اما برای‌شان احترام قائلم و امیدوارم بتوانم در کارم موفق باشم.
این فصل هدف شما با پرسپولیس چیست؟
هدف تیم که کسب عنوان قهرمانی و موفقیت در لیگ قهرمانان آسیا است. پرسپولیس 4-3 سال قهرمان شده و جز قهرمانی هدف دیگری نداریم. هم تماشاگران و هم بازیکنان جاه‌طلب هستند و بهتر بگویم قهرمانی در خون پرسپولیس است.
هدف خودت چطور؟
اینجا آمده‌ام تا کار کنم و دوست دارم بتوانم مثمرثمر باشم. من این فضا را به عنوان بازیکن تجربه کرده بودم و حالا باید به عنوان مربی بتوانم کار متفاوتی انجام بدهم. یکی از اهدافم این است که در درازمدت بتوانم چند دروازه‌بان جوان برای پرسپولیس بسازم.
کمی هم درباره ماجرای جدایی علیرضا بیرانوند صحبت کنیم. نظرت چیست و چطور شد که علیرضا تا پایان فصل در پرسپولیس ماند؟
علیرضا در این مقطع مردانگی کرد و فکر می‌کنم کمتر کسی اگر جای او بود چنین کاری را انجام می‌داد. از او ممنونم و البته بقیه دروازه‌بان‌های تیم که در این مدت تلاش خود را انجام داده‌اند. رادوشویچ واقعاً یک دروازه‌بان حرفه‌ای و با‌شخصیت است. همچنین امیر بیات و ساسان زمانه که مرا خیلی امیدوار کردند تا بتوانیم کارهای بزرگی انجام بدهیم.
تو با چهره‌ای ویژه به پرسپولیس برگشتی و همین موضوع بازتاب فراوانی در رسانه‌ها و فضای مجازی داشته. توضیح می‌دهی که چرا ریش گذاشته‌ای؟
من که کار خاصی نکرده‌ام، فقط ریش‌هایم سفید شده. دلیل اینکه ریش گذاشته‌ام هم شخصی است اما مردم در این مدت لطف داشتند. البته برخی می‌گویند ریش‌هایت را بزن، چون تو را پیرتر نشان می‌دهد. نظرات متفاوت است اما من متولد 30 بهمن 1354 هستم و فقط 44 سال دارم.
اما خیلی‌ها که چهره جدید تو را دیدند، به خودم گفتند که داور فنایی چقدر پیر شده.
عیبی ندارد، آنها نظرشان را گفته‌اند اما این چهره ارتباطی با بحث فنی ندارد. من با تمرکز بالا کارم را در تمرین و بازی‌های پرسپولیس انجام می‌دهم و یک لحظه هم به چیزی جز موفقیت تیم فکر نمی‌کنم.
