الکلاسیکو؛ نمایشی با 700 میلیون بیننده!

شمارش معکوس برای حساس‌ترین بازی اروپا مدت‌هاست آغاز شده و بعد از اینکه یک ماه به تعویق افتاد، عاقبت شرایط میزبانی از این بازی در ایالت کاتالونیا مهیا شده است. انتظار می‌رود علاوه بر هشتاد و چندهزار نفری که از داخل استادیوم این بازی را تعقیب می‌کنند، بیش از 700 میلیون نفر بیننده تلویزیونی از سراسر جهان، نبرد بارسلونا و رئال مادرید را تماشا کنند.

این عدد شگفت‌انگیز تماشاگران ال‌کلاسیکو است که باعث می‌شود بارسا و رئال، قراردادهای گرانقیمت تبلیغات روی پیراهن منعقد کنند، در مجموع با بیش از 60 شریک تجاری همکاری کنند و هر کدام سالیانه حدود 300 میلیون دلار از فوتبال درآمد داشته باشند. این دقیقاً همان نقطه‌ای است که فوتبال اروپا را از فوتبال باشگاهی ایران متمایز می‌کند. در روزگاری که پرهوادارترین تیم‌های ایرانی نظیر پرسپولیس و استقلال تا خرخره در مشکلات مالی فرو رفته‌اند و بابت تأمین هزینه‌های اولیه و حقوق مربیان خود با هزار و یک مشکل روبه‌رو هستند، باشگاه‌های بزرگی نظیر بارسلونا و رئال مادرید، بنگاه‌های اقتصادی کاملاً سود‌دهی هستند که بنیه مالی آنها هر سال قوی‌تر می‌شود و به سادگی می‌توانند فوق ستارگان چندین میلیون دلاری را به خدمت بگیرند. اینجاست که تفاوت‌ها آغاز می‌شود. رئال مادرید، بارسا و بقیه غول‌های اروپا به پشتوانه هواداران‌شان می‌توانند هر سال تراز‌مالی مثبتی داشته باشند ولی اینجا پرسپولیس و استقلال با وجود اینکه ادعا می‌کنند هرکدام 30-20 میلیون هوادار دارند، حتی نمی‌توانند ذره‌ای از پتانسیل هواداران پرشمار خود درآمدزایی کنند و همچنان چشم‌انتظار کمک‌های دولتی و شبه دولتی باقی مانده‌اند. این نمونه‌ای از وضعیت تأسفبار مالی باشگاه‌های ایرانی است که اغلب آنها در لبه پرتگاه ورشکستگی قرار دارند و با وجود چندین دهه سابقه و افتخار، همچنان در پیچ و خم اولین کوچه درآمدزایی باقی مانده‌اند.

بارسا و رئال به اندازه تمام تاریخ فوتبال باشگاهی اسپانیا با هم رقابت دارند. علاقه‌مندان به لالیگا هم به پیشینه رقابت این دو تیم و اختلاف‌هایی که ریشه آن به مسائل سیاسی می‌رسد، کاملاً آگاه هستند اما با همه دشمنی دیرینه‌ای که میان رئال و بارسا وجود دارد، آنچه معمولاً در ال‌کلاسیکو احساس می‌کنیم، لذت تماشای یک فوتبال ناب است. فارغ از اینکه هوادار کدام یک از غول‌های فوتبال اسپانیا باشیم، آنچه هر سال به عدد تماشاگران تلویزیونی ال‌کلاسیکو اضافه می‌کند، 90 دقیقه نمایش پرشور و لذتبخش است که وقتی به دقایق پایانی می‌رسد، با خودمان می‌گوییم: کاش به این زودی تمام نشود.