ایران؛ سرزمین دوقطبی‌ها/ از کی روش - برانکو تا ویلموتس
شکست برابر بحرین همیشه برای ما سخت و غیرقابل تحمل است، به‌ویژه در شبی که بحرینی‌ها به سرود ملی کشورمان بی‌احترامی کرده‌اند، اما همه این تلخی‌ها موجب نمی‌شود در دامن یک دام قدیمی بغلتیم و با دو قطبی‌سازی تکراری به تضعیف تیم ملی کشورمان و سرمربی آن بپردازیم.
به گزارش ایلنا، هنوز سوت پایان بازی ایران و بحرین به صدا درنیامده بود که شبکه‌های اجتماعی پر شد از آه و افسوس برای کارلوس کی‌روش و تیم دوران کی‌روش که بی‌شکست بودنش در قاره آسیا مایه مباهات ما بود. البته بی‌شک این از شخصیت خاص و ویژه کارلوس کی‌روش برمی‌آید که بود و نبودش در ایران موجب بحث و جدل می‌شود اما فارغ از این، بخش مهمی از داستان هم به ذهن دوقطبی‌ساز ما ایرانی‌ها بازمی‌گردد که در هر موضوع و زمینه‌ای علاقه به ساخت این دو قطب و قرار گرفتن در یک طرف و شمشیر کشیدن بر طرف دیگر دارد.
در این سال‌ها به اندازه کافی از ساخت دوقطبی کی‌روش-برانکو و حواشی آن ضربه خوردیم. دیگر چه معنی دارد که حالا برویم سراغ ساختن دوقطبی کی‌روش-ویلموتس. حتماً به‌خاطر دارید که در جریان آن جنجال‌های کی‌روش-برانکو چه میزان از وقت سرمربی‌ها و رسانه‌ها و فدراسیون به رتق و فتق امور گذشت و چه دودستگی در میان هواداران تیم ملی ایجاد شد؛ موضوعی که در همه این سال‌ها سابقه نداشت و به‌خاطر نداریم دورانی بوده باشد که کسانی با تیم ملی همدلی و همراهی نکرده باشند. با این حال بالا گرفتن شعله‌های آتش این دعوا چنان بود که حتی این اتفاق محیرالعقول هم رخ داد و وقتی تیم ملی در جام ملت‌ها بود برخی در ایران با تیم همدلی و همراهی نمی‌کردند. حالا و با پشت سر گذاشتن چنین تجربه تلخی چه دلیلی وجود دارد باز به شکل‌گیری یک دوقطبی جدید دامن بزنیم؟
شکست تیم ملی در برابر بحرین بی‌شک برای ما سخت است اما نباید فراموش کنیم که این بازی یک بازی برگشت هم در تهران دارد و علاوه بر آن، این تازه اولین گام‌های تیم ملی در راه رسیدن به جام‌جهانی است. کی‌روش و دورانش را خوب یا بد باید به فراموشی بسپاریم. دوران جدیدی برای تیم ملی شروع شده است؛ دورانی که البته ما نمی‌دانیم قرار است چطور و با چه کیفیتی پیش برود اما وظیفه هواداری‌مان ایجاب می‌کند عجله نکنیم و به تیم و سرمربی‌اش فرصت کافی را بدهیم تا به تیم شخصیت جدیدش را تزریق کند. ما هوادار تیم ملی کشورمان هستیم و تا آخرین لحظه از حمایت از آن دست نمی‌کشیم چون این تیم تنها چیزی است که داریم، برای همین هم از لغزش‌هایش هیجانی نمی‌شویم و منتظر بازگشتش به روزهای اوج هستیم.
گزارش: سامان موحدی‌راد
