تغییر بزرگ و جنجالی؛ از تشک به قفس

به گزارش ایلنا، آزادکار کشتی آمریکا، سرزنده از کسب سومین مدال طلایش در دسته 74 کیلوی رقابت‌های پان آمریکا در ابتدای ماه جاری و برنز قهرمانی جهان، جذابیت مبارزه در قفس را درک می‌کند.

در سن 31 سالگی با یک مدال طلای المپیک، سه طلای پان آمریکا و 5 مدال جهانی، او به جای تمرکز روی مسائل دیگر ترجیح می‌دهد که روی مسائل مربوط به خانواده‌اش تمرکز داشته باشد. البته این بدان معنا نیست که رقابت کردن در MMA هرگز به ذهن یکی از پرافتخارترین کشتی‌گیران تاریخ آمریکا خطور نکرده است. باروفس بعد از کسب مدال طلا در رقابت‌های سال 2019 قاره آمریکا گفت: «البته که من به MMA فکر می‌کنم. مبارزان این رشته خیلی پول درمی‌آورند اما وقتی مسابقات UFC را نگاه می‌کنم و می‌بینم افرادی مانند بن اسکردن (کشتی‌گیر سابق المپیک و مبارز فعلی MMA) چطور از ناحیه چانه لگد می‌خورد ... نمی‌دانم. من خانواده دارم. همسرم نمی‌‌خواهد که کسی به سر من لگد بزند و حرف هم حرف اوست. او رئیس است.»

کشتی المپیکی که بسیاری از اهالی آن وارد MMA شدند و در دو دهه اخیر ستاره‌های خوبی را به این رشته تقدیم کرده است، همه زمینه‌های لازم برای پرورش مبارز برای قفس را دارد. هفت هشت قهرمان فعلی UFC در گذشته کشتی‌گیر بوده‌اند. رشته‌های دیگری مانند بوکس و هنرهای رزمی هم بوده‌اند که از دل آنها افرادی وارد مبارزات آزاد شده‌اند.

روندا روسی قبل از آنکه به یکی از مشاهیر UFC و کشتی کچ تبدیل شود، در رشته جودو فعالیت داشت و حتی در المپیک 2008 پکن مدال نقره کسب کرد. با این حال این کشتی‌گیران بوده‌اند که بیشترین تبحر و انگیزه را برای تغییر رشته به MMA و مبارزه در قفس نشان داده‌اند. اگرچه جذابیت و وسوسه شرکت در مسابقات MMA به خاطر شهرت و درآمد آن بسیار زیاد و روز افزون است اما غیرعادی هم نیست که برای خیلی از آنهایی که هنوز در کشتی سنتی فعالیت می‌کنند، این تردید وجود داشته باشد که آیا ارزشش را دارد تشک کشتی را به مقصد قفس ترک کنند یا نه؟ مدال‌آورانی مانند یوئل رومرو از کوبا و مت لیندلند و هنری سخودو از آمریکا نمونه بارز کشتی‌گیرانی هستند که به وسوسه مبارزه در قفس‌های UFC پاسخ مثبت داده‌اند و به هدف درخشش وارد اکتاگون شده‌اند. بدون شک یکی از اصلی‌ترین عوامل این تصمیم آنها هم وعده درآمدهایی بالاتر است، آنقدر بالاتر که همه ریسک‌های موجود برای وارد شدن به این رشته را به جان بخرند.

بیل زادیک، سرمربی تیم ملی کشتی آمریکا گفت: «بزرگترین تفاوت میان این دو رشته، درگیری‌های فیزیکی MMA است. من احساس می‌کنم که در MMA شما فقط می‌خواهید به حریف‌تان آسیب برسانید تا بتوانید رقابت کنید. شاید اگر جوان‌تر بودم به این رشته فکر می‌کردم اما وقتی که سن‌تان بالاتر می‌رود و پخته‌تر می‌شوید، کم کم از دریچه دیگری به شرایط نگاه می‌کنید. برای من که رفتن به این رشته سخت خواهد بود.»

اهالی UFC هم همیشه نگاه‌شان را به رده‌های مختلف کشتی دوخته‌اند تا آنهایی که ظرفیت مبارزه در قفس را دارند شناسایی کنند. از این رو المپیک‌ها می‌توانند حکم معدن طلا را برای رشته‌ای که مقر آن در لاس‌وگاس است، داشته باشد. البته برای دست اندرکاران UFC داشتن ویژگی‌های اضافی و جانبی که ظرفیت کاربرد در قفس داشته باشند، عواملی مانند شرایط فیزیکی، توانایی کسب تکنیک و مهارت از سایر رشته‌هایی که MMA را تغذیه می‌کنند و تجربه رقابت در سطوح پایین‌تر که برای رسیدن به المپیک لازم است هم اهمیت دارد. آنها همه جوانب را زیر نظر دارند و زمانی که سازمان UFC تصمیم می‌گیرد یک نفر آماده است، بهترین تلاشش را برای ارائه یک فرصت به آن شخص برای محک زدن خودش انجام می‌هد. از دریچه نگاه UFC، نظم و تعهد در کشتی، درک اینکه چرا بسیاری از کشتی‌گیران، MMA کاران موفقی از آب درمی‌آیند، توجیه می‌کند.

یک مسیر مانند آنچه کایل اسنایدر پیمود - کسی که در سن 23 سالگی همین حالا عناوینی مانند NCAA، قهرمانی جهان و المپیک در دسته 97 کیلو را دارد - می‌تواند برای MMA جذاب باشد. او نخستین مدال طلای پان آمریکای خودش را این ماه کسب کرد و در شرایطی که فکر مبارزه در MMA را در سر می‌پروراند، می‌گوید که می‌خواهد تا جای ممکن به رقابت در کشتی سنتی هم ادامه دهد.

اسنایدر گفت: «کشتی‌گیران خیلی سرسخت هستند. ما پوست‌هایی کلفت داریم و می‌دانیم که چطور از شرایط سخت جان سالم به در ببریم. کومیره یا سخودو ثابت کرده‌اند که شما به‌عنوان یک کشتی‌گیر کار زیاد سختی برای تغییر دادن رشته‌تان به MMA نخواهید داشت چون کشتی‌گیران می‌دانند که چطور باید رقبای‌شان را کنترل کنند. وقتی اینطور است، چرا مبارزه در MMA را امتحان نکنیم؟»

برای باروفس، فکر اینکه فرم صورتش با دریافت یک لگد از حریف به هم بریزد آنقدر کافی است که همین حالا تکلیفش درباره رفتن یا نرفتن به MMA را بداند. او در پاسخ به این سؤال که آیا هرگز وارد MMA خواهد شد، گفت: «نه، من در همین رشته‌ای که هستم، خوبم» اما وضعیت دارنده مدال طلای المپیک شاید مانند دیگر کشتی‌گیران المپیکی نباشد. در تالار افتخارات کشتی آمریکا، باروفس یکی از کسانی است که از محل کسب افتخاراتش درآمدهای خوبی کسب کرده است. او بابت مدال‌هایی که آورده 480 هزار دلار درآمد کسب کرده که تنها 250 هزار دلار آن به خاطر کسب طلای المپیک لندن بود. سخودو که مدال طلای المپیکش در سال 2008 برای او درآمد خالص 40 هزار دلاری به همراه داشت، به تنهایی به خاطر شرکت در رقابت‌های «227 UFC» سال گذشته 100 هزار درآمد کسب کرد که برایش با پیروزی مقابل یک کشتی‌گیر آزادکار قدیمی دیگر به نام دمتریوس جانسون بود.

زادیک گفت: «UFC برای بسیاری از کشتی‌گیران یک عرصه حرفه‌ای است. من هیچ کدام از کشتی‌گیرانی که وارد UFC می‌شوند را ملامت نمی‌کنم. بالعکس. برای آنهایی که شانس خود را در این رشته امتحان می‌کنند و آنهایی که در این رشته موفق می‌شوند، خوشحال هم می‌شوم. با این حال، ما در کشتی المپیکی بهترین قوانین را طی 30 سال گذشته داشته‌ایم و اکنون هم کلی استعداد جوان داریم که من خیلی مایلم ببینم که آنها به رقابت در این رشته ادامه می‌دهند. برای محقق شدن این هدف ما باید راهی برای افزایش درآمد کشتی‌گیران پیدا کنیم تا آنها را ترغیب کنیم که به کشتی‌گرفتن ادامه دهند.»

کمیته ملی المپیک آمریکا و فدراسیون کشتی این کشور برای تأمین بودجه روی اسپانسرهای خصوصی و کمک‌های مردمی حساب می‌کنند. کشتی‌گیرانی که برای تیم ملی آمریکا روی تشک می‌روند، درآمد و مقرری مشخص سالانه ندارند و تا المپیک 2008 هم مدال‌آوران از جمله سخودو بابت کسب مدال طلا تنها 40 هزار دلار پاداش می‌گرفتند. این بدان معنا بود که تنها آن دسته از کشتی‌گیران می‌توانستند به کسب درآمد و گذران زندگی از ماندن در رشته کشتی دل ببندند که مدالی کسب کنند و برای سایر کشتی‌گیران تنها راه افزایش درآمد تبدیل شدن به مبارزانی در قفس بود. با افزایش جذابیت UFC و کاهش تعداد مدال‌آوران آمریکایی در المپیک‌ها (9 مدال‌آور آمریکایی در سال 1992 در مقایسه با 3 مدال‌آور از این کشور در المپیک 2008)، سال 2009 جنبش «لیوینگ دریم» (تحقق رویا) ایجاد شد که هدف آن حفظ استعداد‌های برتر کشتی در این رشته و افزایش پاداش کسب مدال طلا به 250 هزار دلار، نقره به 50 هزار و برنز به 25 هزار دلار بود. مدال‌آوران رقابت‌های جهانی هم پاداش‌هایی دریافت می‌کنند اما با این حال MMA هنوز هم به وسوسه کردن کشتی‌گیران ادامه می‌دهد چون سوای جنبه مالی و فرصت‌های تجاری، این رشته فرصت‌های بیشتری برای موفقیت در اختیار ورزشکارانش قرار می‌دهد در حالی که رویدادی مانند المپیک 2020 توکیو در کل بخش مردان و زنان و در تمامی رشته‌ها تنها 18 مدال طلا ارائه می‌کند. با این اوصاف تعجب ندارد که به جز استثناهایی مانند باروفس، خیلی‌های دیگر از کشتی‌گیران به MMA رو بیاورند.

منبع:ESPN