هری مگوایر، مدافعی که باید احساس غرور کند

به گزارش ایلنا، هری مگوایر دلایل زیادی دارد برای اینکه احساس غرور کند. تابستان گذشته ستاره خط دفاع انگلیس در جام جهانی بود و این تابستان گران‌ترین بازیکن انگلیسی و مدافع تاریخ فوتبال شده و ستون جدید خط دفاعی منچستریونایتد به حساب می‌آید. کسی تصور نمی‌کند اوضاع می‌تواند بهتر از این باشد. مگوایر همیشه حس تعلق به گذشته داشته، یکی از معدود بازیکنان مدرن است که رابطه هوشمندانه‌ای با هواداران دارد. نام، ساختار و ویژگی‌هایی دارد که تنها یک مادر می‌تواند دوست داشته باشد؛ آن ضربه سری که زد و انگلیس را در یک‌چهارم‌نهایی جام جهانی جلو انداخت و باعث شد هواداران برایش شعر درست کنند. مگوایر شبیه بچه‌های بازبی است، اگر حالا که بعد از این همه سر و صدا راه یونایتد را در پیش گرفته و به این تیم می‌آید، در روزهای مسابقه با واکنش‌های خیره‌کننده خود اولدترافورد را به وجد بیاورد، کسی تعجب نمی‌کند.

اما با 85 میلیون پوند، یونایتد می‌توانست بهترین مدافع جوان جهان، ماتیس دلیخت را بخرد به جای بازیکن 26 ساله‌ای که سرعت لازم را ندارد و گاه و بی‌گاه اشتباه می‌کند.

این یک نمونه آشکار از کاهش ارزش و تنزل جایگاه یونایتد است که نتوانسته بازیکن 19 ساله هلندی را به خدمت بگیرد که با 5/17 میلیون پوند ارزان‌تر از مگوایر به یوونتوس رفت. مهاجم درخشان یوونتوس، پائولو دیبالا هم نخواست برای یونایتد بازی کند و این باعث شد معاوضه روملو لوکاکو هم منتفی شود. شیاطین سرخ در واقع شش سال است از جمع نخبگان واقعی اروپا بیرون رفته برای همین فوتبالیست‌های جوان در کلاس جهانی به سختی یونایتد سر الکس فرگوسن را به یاد می‌آورند.

پپ گواردیولا بعد از مسابقه یکشنبه منچسترسیتی با لیورپول در سوپرجام انگلیس با هوش بالای خود ادعا کرد خرید مگوایر می‌تواند یونایتد را به مدعی قهرمانی تبدیل کند ضمن اینکه منچسترسیتی پول لازم برای خرید این بازیکن انگلیسی را نداشته اما به خوبی یادمان هست از مستندی که فصل قبل تهیه شد و گواردیولا سرعت پایین مگوایر را نقطه ضعف مهم او دانسته بود. گواردیولا در آن فیلم دیده می شود که به کوین دبروین می‌گوید: «این پسر(مگوایر) سریع نیست، می‌توانی در اطرافش فضا پیدا کنی.» واقعیت این است که یونایتد نمی‌تواند این فصل با سیتی و لیورپول رقابت کند با وجود آنکه بهتر خرج کرده و علاوه بر مگوایر، آرون وان بیساکا و دانیل جیمز را خریده و احتمالاً ماریو مانجوکیچ را به تیمش اضافه می‌کند.

این یک جنگ روانی هوشمندانه از گواردیولا بود. سیتی خود به خاطر ولخرجی‌هایش به شدت مورد انتقاد قرار گرفته و می‌گیرد اما چرا هیچ کس به خرج‌های بیهوده منچستریونایتد اشاره نمی‌کند، پولی که برای مگوایر دادند، 52 میلیون پوندی که برای «فرد» فاجعه پرداخت شد و دستمزد گزافی که خرج الکسیس سانچس کرده‌اند. آیا مگوایر نسخه پیشرفته فیل جونز است که روزگاری با دانکن ادواردز(مدافع آینده‌دار یونایتد که در سانحه هوایی مونیخ جان خود را از دست داد) مقایسه می‌شد اما هرگز به او نرسید؟

مگوایر خیلی بیشتر از یک مدافع میانی تنومند و قوی هیکل است. کار با توپ را بلد است و عاشق حرکت در طول زمین اما او آن حس شکست‌ناپذیری ویرجیل فان‌دایک که جایش را در فهرست گران‌ترین مدافعان جهان گرفته، ندارد. مگوایر در مورد خودش اشتباه می‌کند و وقتی 85 میلیون پوند روی شما قیمت می‌گذارند، این اشتباهات به این طرف و آن طرف ارجاع داده می‌شود. احمقانه است اگر تصور کنیم یک مبلغ انتقال گزاف هیچ فشاری با خود به همراه نمی‌آورد.

بیشتر خریدهای بزرگ یونایتد در دوران پس از فرگوسن به نتیجه لازم نرسیده‌اند؛ از آنخل دی‌ماریا گرفته تا ممفیس دپای، هنریخ مخیتاریان تا فرد بیچاره. لوکاکو و پل پوگبا هم پایین‌تر از سطح انتظارات بازی کرده‌اند.

آمدن مانجوکیچ هزینه‌های یونایتد در دوران پسافرگوسن را نزدیک به یک میلیارد پوند می‌رساند در دوره‌ای شش‌ساله که این تیم از قهرمان انگلیس به تیمی متوسط که پای ثابت لیگ اروپا شده، تنزل پیدا کرده است.

اما مطمئناً مگوایر تنها بازیکنی نیست که با این تورم لجام گسیخته قیمتی بیش از ارزش واقعی خود پیدا کرده است. گرت ساوت‌گیت مربی تیم ملی انگلیس حالا می‌تواند چهار نفر دفاعی خود را که روی هم 215 میلیون پوند ارزش دارند، انتخاب کند؛ کایل واکر، جان استونز، مگوایر و لوک شاو. مگوایر بیش از بقیه زیر ذره‌بین است چون در یک تیم با ترکیب ناموزون بازی می‌کند با مربی‌ که احساس می‌کند به طور کوتاه مدت روی نیمکت تیم نشسته، با باشگاهی که توقعات زیادی دارد اما هیأت مدیره‌اش بیشتر روی منافع مالی اتکا و تمرکز دارد.او حالا شانه‌های ستبری می‌خواهد که این بار سنگین را به دوش بکشد.

منبع: سان