شیوع استفاده از مهاجمان بلند قامت؛
نردبان‌هایی برای رسیدن به دروازه حریف در لیگ برتر ایران (گزارش)
استفاده از مهاجمان قد بلند در لیگ برتر در چند سال اخیر به شدت شایع شده است.
به گزارش ایلنا، خرید مهاجمان بلندقامت و سرزن خارجی مدتی است که در میان باشگاه‌های لیگ برتری ایران شیوع قابل توجهی پیدا کرده است؛ مهاجمانی که بتوانند روی ارسال‌ها، کرنرها و ضربات ایستگاهی غیرمستقیم عرض‌اندام کنند و روی هوا تیر خلاص را بر پیکره خط دفاعی تیم مقابل وارد کنند. به عبارتی دیگر، سبک بازی مستقیم -یا به قول انگلیسی‌ها، بازی در طبقه دوم- که مورد پسند بیشتر سرمربیان شاغل در فوتبال ایران است فرش قرمز را پیش‌روی خارجی‌های بلندقامت زیادی پهن کرده است. مودیبو مایگا، مهاجم 185 سانتی‌متری مالیایی که مدنظر گابریل کالدرون است، نخستین برج وارداتی نیست که پای در مرزهای ایران می‌گذارد و بی‌شک یکی از آخرین‌ها نیز نخواهد بود.
در فصل قبل لیگ برتر، نزدیک به چهل درصد از بازیکنان خارجی جذب شده توسط باشگاه‌های ایرانی در پست فوروارد بازی می‌کردند. استفاده گسترده از تمام‌کننده‌های خارجی دو علت اصلی دارد؛ یکی کوچ مهاجمین برتر ایرانی مانند کاوه رضایی، کریم انصاری‌فرد، مهدی طارمی و سردار آزمون و دیگری اثرپذیری از باشگاه‌های حوزه خلیج‌فارس که بهره‌گیری از مهاجمانی نظیر عمر خربین، عمر سوما و بغداد بونجاح به قالب تیمی آنها کاریزمای خاصی می‌بخشید و مانند یک ارتش مجهز به تفنگ اتوماتیک 47AK- مجهز شده‌اند، از آنها تیمی خطرناک می‌ساختند. لذا باشگاه‌های ایرانی نیاز به جایگزینی مهاجمان داخلی لژیونر شده با گزینه‌های باکیفیت خارجی را حس کردند اما محدودیت‌های مالی آنها -که از فصل گذشته حلقه‌اش روی گردن نحیف فوتبال ایران به‌شدت تنگ‌تر شد- بازیکنانی را که زمین و هوا را برای تیم‌شان به تسخیر خود در می‌آوردند از لیگ برتر دور نگه داشت. در نتیجه تمام محدودیت‌های مالی -و البته غیر مالی- بیشتر باشگاه‌ها به جذب برج‌های گلزنی روی آوردند. علاقه مربیان ایرانی به استفاده از توپ‌های بلند حتی مهاجمان بلندقامت ایرانی را نیز در چشم آنها متمایز می‌ساخت. علی قربانی و آرمان رمضانی مثال‌های بارزی از این دست بازیکنان بودند که خیلی زود بخش جدایی‌ناپذیری از پازل تاکتیکی علی‌رضا منصوریان و علی دایی شدند.
به بحث مهاجمین خارجی برگردیم. از چهار گلزن برتر فصل گذشته لیگ داخلی سه نفر خارجی بودند. کی‌روش استنلی سوارز، بازیکنی که به‌واسطه قد 195 سانتی‌متری، قدرت بی‌نظیر سرزنی و فیزیک بدنی مطلوب خود بازیکن محبوب امیر قلعه‌نویی در دو فصل اخیر بوده است، 10 گل از 16 گل خود را با ضربه سر به ثمر رساند. لوسیانو پریرا، مهاجم کهنه‌کار فولاد که در رقابت آقای گلی تنه به تنه کی‌روش زد، علی‌رغم قد متوسط خود حدود نیمی از گل‌های خود (بدون احتساب پنالتی‌های گل شده‌اش) را با سر و یا روی ارسال‌ها زد. آنتونی استوکس تنها بازیکن این فهرست بود که روی زمین نمایشی زهردارتر از هوا داشت و پاهایش بیشتر از سرش به گلزنی باز می‌شدند.
سایر تیم‌های ایرانی نیز روی خارجی‌های بلندقامت و سرزن حساب باز کردند؛ مانند کریستین اوساگونای ذوب‌آهن که در لیگ قهرمانان آسیا روی هوا از پس دفاع الکویت، الغرافه و النصر برآمد، ماریو بودیمیر پرسپولیس که برای زدن ضربات سر به پریدن نیازی نداشت، جاناتان بالوتلی صنعت نفت آبادان و ادی هرناندز هندوراسی که برتری روی هوا به تنهایی موجب درخشش آنها در باشگاه‌های‌شان نشد. (هرچند بالوتلی حداقل برابر فولاد هتریک‌کرد)
فصل جدید لیگ برتر نیز صحنه رویارویی سرزن‌های خارجی خواهد بود. قدیمی‌هایی مثل کی‌روش و پریرا، تازه‌واردهایی نظیر ماکالی کریسانتوس و شیخ دیاباته، احتمالاً مودیبو مایگا و شاید گزینه‌های جذاب دیگر را به تماشای هنرنمایی برج‌های تنومند وارداتی عادت خواهند داد.
سام ستارزاده
