سرمستی استقلال با استراماچونی؛ ایتالیایی به صرف جام (گزارش)
در رقابت مربیان ایرانی و خارجی برای تصاحب نیمکت‌های مهم فوتبال ایران مدتی است کفه ترازو به نفع خارجی‌ها سنگین‌تر شده. تیم ملی و اکثر تیم‌های مدعی لیگ برتر مربیان خارجی را ترجیح می‌دهند و می‌خواهند چرخه تکراری مربیان لیگ را بشکنند.
به گزارش ایلنا، در سال‌های گذشته رابطه فوتبال ایران با فوتبال بین‌المللی محدود بود و پای مربیان مطرح کمی به ایران باز شد. تنها مربیانی به ایران می‌آمدند که حاضر بودند با بودجه محدود آن روزها کار کنند، پس کروات‌ها که نسبت به مربیان اروپای غربی ارزان‌ترند و نسبت به امکانات کم سختگیری زیادی ندارند در اولویت قرار گرفتند. شرایط اقتصادی فوتبال ایران در سال‌های گذشته تغییر کرده و مدیران با درک اثرگذاری مربیان حاضرند برای کادر فنی بیشتر هزینه کنند. دایره جست‌وجو وسیع‌تر شده و باشگاه‌ها می‌دانند که با کمی هزینه بیشتر می‌توانند سراغ مربیان معتبرتر غرب اروپا هم بروند.
در سال‌های گذشته مربیانی از پرتغال، بلژیک و آلمان در فوتبال ایران کار کرده‌اند، ولی در آستانه شروع لیگ نوزدهم قرعه به نام مربیان ایتالیایی افتاده و قرار است نگاه متفاوت‌شان را وارد فوتبال ایران کنند. البته نخستین ایتالیایی فوتبال ایران جووانی می است که در مقطع کوتاهی روی نیمکت سایپا نشست، ولی او نه شهرت چندانی داشت نه دوره حضورش آنقدر طولانی بود که بتواند تاثیر مهمی بگذارد.
آندره آ استراماچونی بر خلاف می سابقه نشستن روی نیمکت تیم معتبری مثل اینتر را دارد و انتخابش از طرف مدیران باشگاه استقلال حرکت جسورانه‌ای محسوب می‌شود. البته آنها پیش از او سراغ ماسیمو کاررا رفتند که به دلیل قیمت بالای این مربی مذاکرات خیلی زود متوقف شد، ولی حالا این یوونتوسی سابق گزینه پرسپولیس شده و شهرآورد تهران در صورت تقابل این دو مربی ایتالیایی خیلی جذاب خواهد شد.
زادگاه مربیان بزرگ
فوتبال ایتالیا هرچند قدرت گذشته را ندارد و از جمع مدعیان اروپایی کمی فاصله گرفته، ولی مربیان این کشور هنوز دست بالا را دارند و تاثیرات آنها در تاریخ فوتبال جهان ماندگار است.
کاتاناچو را ایتالیایی‌ها ابداع کردند و بعد از آن نوبت آریگو ساکی رسید که با پرسینگ فوتبال جهان را متحول کند. او دو بار با میلان قهرمان اروپا شد و قهرمانی جام جهانی 1994 را در ضربات پنالتی از دست داد. بعد از ساکی بود که محدود کردن فضا مفهوم پیدا کرد و مربیان مجبور شدند برای پیدا کردن فضاهای جدید سراغ روش‌های خلاقانه بروند.
کاپلو در میلان راه ساکی را ادامه داد و برای چند سال یکی از مربیان طراز اول فوتبال اروپا بود. او در کارنامه‌اش 7 قهرمانی سری A با میلان، رم و یوونتوس (دو قهرمانی یووه پس از کالچوپولی پس گرفته شد)، دو قهرمانی لالیگا با رئال و یک قهرمانی اروپا با میلان را دارد.
آنچلوتی که مربیگری را با یوونتوس شروع کرد، مثل ساکی و کاپلو در میلان به شهرت رسید. او آرایش درخت کریسمس (1-2-3-4) را ابداع کرد تا بتواند از پیرلو در نقش هافبک دفاعی خلاق یا بازیساز از عمق زمین استفاده کند. کارلتو سابقه قهرمانی سری A، لالیگا، لیگ برتر و لیگ فرانسه را دارد و با میلان و رئال مادرید سه بار قهرمان اروپا شده است.
آنتونیو کونته نماینده نسل جدید مربیان ایتالیایی است که راه درخشان مربیان قبلی را ادامه می‌دهد. او با یوونتوس سه فصل متوالی قهرمان شد و پس از عملکرد درخشان روی نیمکت ایتالیا به چلسی رفت. او با ابداع آرایش 1-2-4-3 توانست مربیان بزرگ لیگ برتر را غافلگیر کند و قهرمان شود.
روبرتو مانچینی، دیگر مربی معاصر ایتالیایی است که نامش در حلقه محدود مربیان قهرمان لیگ برتر قرار دارد. او پیش از موفقیت با منچسترسیتی، سه فصل متوالی با اینتر قهرمان سری A شده بود.
حالا فوتبال ایران قرار است کار با استراماچونی و شاید کاررا که سابقه دستیاری کونته را دارد، شروع کند. اگر تجربه این همکاری موفقیت‌آمیز باشد، شاید در آینده ایتالیایی‌های بیشتری را در فوتبال ایران ببینیم.
بزرگترین ویژگی‌های مربیان ایتالیایی توجه به جزییات تاکتیکی، وسواس برای تغییر سیستم که گاهی در حین بازی انجام می‌شود و تبحر در خنثی کردن بازی حریف است. فوتبال ایران با وجود مهارت فردی بالای بازیکنان، به خاطر استفاده از مربیان محدود و مشکلات آموزش نتوانسته از نظر تاکتیکی خیلی رشد کند. حضور مربیان ایتالیایی که فوتبال را مثل شطرنج می‌بینند، می‌تواند به توسعه این وجه خیلی کمک کند.
گزارش: آرمن ساروخانیان
